Μουσικές Ανακαλύψεις #6

Πριν από λίγες εβδομάδες πέθανε ο original τραγουδιστής των Crimson Glory, Midnight. Εκείνοι που γνωρίζουν τους Crimson Glory γνωρίζουν πως μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο τραγουδιστή. Κρυστάλλινη φωνή σε πολύ (επιμένω πολύ) ψηλές νότες και με τρομερή ένταση. Μια φωνή που μπορεί να σε κάνει να σφίξεις τη γροθιά σε κομμάτια όπως το Valhalla ή το Angels of War, ή μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις σε άλλα όπως το Lonely ή το απόλυτο έπος που ακούει στο όνομα Lost Reflection. Και πέρα από τις αξεπέραστες και όχι αρκετά εκτιμημένες φωνητικές δυνατότητες του Midnight, ήταν και όλη αυτή η μυστικότητα, όλο αυτό το περίεργο προφίλ που είχε ο ίδιος αλλά και όλη η μπάντα, με τις μάσκες επί σκηνής και γενικά στις δημόσιες εμφανίσεις που τους έδωσε ένα πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, όπως ιδιαίτερη ήταν και η μουσική που παίζανε.

Οι Crimson Glory είναι από τις μεγαλύτερες power metal μπάντες της αμερικάνικης σκηνής και πραγματικά σε τίποτα δε θυμίζουν τη γνωστή και αγαπημένη μας ευρωπαϊκή σκηνή. Τρομερή κιθαριστική δουλειά από τους Drenning και Jackson και κομμάτια που αγγίζουν το progressive, ισορροπώντας ανάμεσα σε ένα επικό και ένα μυστικιστικό συναίσθημα, πως να το πω. Είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν από κάτι χρόνια στο rockwave, σε μια απέλπιδα προσπάθεια για κάποιο reunion και δεν είχα πάει. "Δε θα λένε πλέον, δε θα βγάζει ο Midnight τέτοια φωνή" έλεγα. Πας καλά ρε Άρη γαμώ; Πας καλά;

Τους Crimson Glory τους ανακάλυψα σε μια εποχή που άκουγα μόνο power metal και λίγες μπάντες κιόλας, και κάπου είχα βρει ένα cd από κάποιο metal invader και αποφάσισα να το ακούσω. Είχε μέσα 3 διαφορετικές εκδόσεις από 3 κομμάτια του Astronomica και 3 κομμάτια από μια side-project μπάντα του Jackson, τους Parish. Να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν άκουσα τα κομμάτια, έπαθα την πλάκα μου. Από τα αιγυπτιακά intro του Astronomica στην ΤΡΟΜΕΡΗ κορύφωση του Wade Black στο "Touch The Sun" και το μελωδικό "Edge of Forever". Τι κομματάρες είναι αυτές. Και ποιο album είναι αυτό το Astronomica. Και ήθελα να το αγοράσω. Πριν προχωρήσω, να ξεκαθαρίσω πως το Astronomica είναι όντως δισκάρα και ο Wade Black είναι τρισμέγιστος σε αυτό και είναι ότι καλύτερο έχει τραγουδήσει. Πάμε παρακάτω όμως.

Και λέω στον αδερφό μου. Αύριο που θα κατέβεις κέντρο θα κοιτάξεις να μου πάρεις το Astronomica; Οκ λέει. Σκάει την άλλη μέρα με ένα μαύρο CD απ'έξω με μια μάσκα και δύο λουλούδια στο εξώφυλλο. "Crimson Glory". "Δεν είχε το Astronomica και πήρα αυτό είναι το πρώτο τους". Οκ λέω, 1986. Τι να λέει. Το βάζω μέσα. Με ξένισε αρχικά η παραγωγή. Καμία σχέση με το γυαλισμένο χωσίδι των κομματιών που είχα ακούσει. Και είχα ενθουσιαστεί τόσο με τον Wade Black που έλεγα δε γίνεται να είχανε καλύτερο τραγουδιστή παλιότερα. Ε ΜΑ ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΕΚΑΝΑ.

Για να μη πολυλογώ, το CD αποδείχτηκε δισκάρα και λίγα λέω. Ένα και ένα κομματάρες. Και ο Midnight μη τα ξαναλέω. Αν δεν υπήρχε ο Michael Kiske ίσως να ήταν ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Σαν καλό παιδί πήγα και πήρα και το Transendence. Τι να πω και για αυτό. Ακόμη καλύτερο. Όχι απλά καλύτερο. Από τα metal ακούσματά μου, είναι ότι καλύτερο υπάρχει που δε γράφει πάνω Blind Guardian ή Keeper of the Seven Keys. Anyway, κομματάρες όπως Eternal World, Lonely και Painted Skies και δεν έχω να πω περισσότερα.

Ίσως να φαίνεται λίγο αφελές ή λίγο παιδικό αλλά έχω να πω το εξής. Ο John Patrick Jr. ήταν απλά ένας Αμερικάνος σε κάποιο ράντσο στη Φλόριντα τον οποία δε γνώρισα ποτέ μου. Ο Midnight όμως ήταν ένας φίλος μου με τον οποίο μεγάλωσα μαζί. Όταν είχα τα χαζά εφηβικά προβλήματά μου, όταν είχα τόσους πάνω από το κεφάλι μου να μου λένε πως να ζήσω τη ζωή μου, εκείνος με καταλάβαινε καλύτερα. Δε χρειαζόταν να μιλήσω σε κάποιον για να αντλήσω δύναμη. Έβαζα το Transendence και άκουγα.

"All that you can do is paint your sky another brighter shade of blue"

So long, φίλε μου και Rest In Peace.