The Day The Music Died

Σίγουρα ο Don Mclean είχε κάτι πολύ πιο σημαντικό στο μυαλό του. Αλλά με θλίβει αυτή η κατάσταση. Όταν πλέον συνειδητοποιείς ότι δεν ανήκεις σε μια μειοψηφία όπως νόμιζες, αλλά ότι είσαι μόνος σου. Μέσα σε τόσα γνώριμα πρόσωπα ένιωσα ξένος. Και ένιωσα θλίψη γιατί είδα εκείνους που εκτιμώ να πρεσβεύουν εκείνα που απεχθάνομαι. Τους είδα να αγοράζουν από τη βιτρίνα, να παπαγαλίζουν τη διαφήμιση. Είδα την ένοχη απόλαυση στο βλέμμα τους, είδα την ψευδαίσθηση της επιλογής. Είδα την ανάγκη τους. Και ένιωσα μόνος.

Είδα το δειλό μειδίαμα στις παρενθέσεις μελωδίας. Σε ήχους που μια άλλη μέρα θα τους λέγαμε σκουπίδια. Μάλλον ξεχάσαμε ότι μπορούμε να επιλέξουμε. Είδα κάποιους να προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν είναι. Είδα άλλους να είναι αυτό που προσπαθούν να μη γίνουν. Και είδα τα στόματα να φτύνουνε λέξεις. Για μένα οι λέξεις πάντα σήμαιναν πολλά. Μόνο για μένα. Και ένιωσα μόνος.

Θα φύγω όμως από αυτή την τρύπα. Θα ψάξω για στόματα που ακούνε τι λένε. Θα ψάξω για μάτια που δακρύζουν. Θα ψάξω για αλήθεια. Θα ψάξω.

Μακάρι και εσείς να ψάχνατε λίγο...

ΥΓ: Κουράγιο στο Μάνο Λοϊζο που είναι φυλακισμένος σε ένα pot-pouri από refrain και τυποποιημένες εκφράσεις.