Τότε που είχαμε την 384 σύνδεση ή τι είχαμε τελοσπάντων και κατεβάζαμε από το DC++, βρίσκαμε κάπου κάπου ένα χρήστη που μας έδινε καλή ταχύτητα και τον ριμάζαμε. Βρήκα λοιπόν μια τέτοια φορά έναν τύπο, και αφού κατέβασα αυτά που ήθελα, είπα να βάλω ότι άλλο μου φαίνεται καλό από το όνομα να κατεβαίνει, μη χάσουμε και την ταχύτητα και δεν τον ξαναβρούμε με ελεύθερα slots. Και ευτυχώς οι post rock μπάντες έχουν μακράν τα πιο cool ονόματα από όλα τα μουσικά είδη.
Η αλήθεια είναι πως έμεινε αρκετό καιρό στο φάκελο με τα unsorted downloaded stuff από DC, αλλά όταν ήρθε η ώρα του, μίλησε και με το παραπάνω. The Earth is Not A Cold Dead Place. Ομολογώ πως δεν έμεινα εντυπωσιασμένος στο πρώτο άκουσμα, όπως με άλλα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Προσπαθούσα να το προσδιορίσω μουσικά, αλλά δε μου καθότανε. Δε το λες rock σε καμία περίπτωση αλλά ούτε ambient είναι. Τι σκατά είναι αυτό που ακούω. Και κάθε φορά που άνοιγα αυτό το φάκελο με τα unsorted με έπιανε μια επιθυμία να ακούσω πάλι αυτή τη μπάντα και αυτό το album. Γιατί κάτι μου είπε τις πρώτες φορές που το άκουσα, και σίγουρα θα έχει κι άλλα να μου πει. Και με τις ακροάσεις, έπιασα το νόημα. Έπιασα τι είναι αυτή η μουσική και ότι το ζήτημα δεν είναι το τι θέλει να πει, αλλά το πως το λέει.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Το εισαγωγικό κομμάτι του album λέγεται First Breath After Coma. Ξεκινάει με μια επαναλαμβανόμενη νότα και ένα χτύπο μπότας. Η μήπως είναι ένας παλμογράφος και ένας χτύπος καρδιάς; Και το κομμάτι χτίζεται σιγά σιγά, με νέες μελωδίες να μπαίνουν και να βγαίνουν, τα crescendo και τα diminuendo να παίζουν πολύ, και πραγματικά όσο το ακούς, σου δίνεται η αίσθηση ότι ξυπνάς από κόμμα και συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ένα ευχάριστο μυστήριο, ανακαλύπτεις την ομορφία στον κόσμο γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι η γη δεν είναι ένα νεκρό και κρύο μέρος. Αλλά, για κάτσε. Ποιος είναι ο τίτλος του κομματιού; Ποιος είναι ο τίτλος του album;
Και αυτό φίλοι μου είναι το κέρδος της post rock μουσικής. Δε χρειάζεται στίχους για να σου πει αυτό που θέλει. Η μουσική το λέει από μόνη της. Και μπορώ να πω χωρίς υπερβολή πως στο The Earth is Not a Cold Dead Place αυτό το πράγμα υπάρχει απόλυτα, σε μια αρμονική τελειότητα που μόνο πολύ μεγάλα δημιουργήματα μπορούν να σου δώσουν. Δημιουργήματα που ξέρουν τι θέλουν να πουν από την αρχή μέχρι το τέλος και μένουν πιστά σε αυτό.
Το The Earth is Not a Cold Dead Place είναι ένας concept δίσκος. Χωρίς στίχους, χωρίς φωνητικά. Μιλάει για τη ζωή και τα πράγματα που μετράνε. Μιλάει για συναισθήματα. Το "Your Hand in Mine" είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχω ακούσει και ας μην έχει ίχνος στίχων. Αυτό είναι το μεγαλείο των Explosions in the Sky.
Τα τυπικά για την post rock μουσική δε θα τα αναφέρω, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει. Υπάρχουν σπουδαίες μπάντες πολύ (και το εννοώ αυτό) διαφορετικές μεταξύ τους, με τόσα πολλά πράγματα να πούνε και με αστείρευτη έμπνευση. Είναι επίσης ένα πολύ ζωντανό είδος με συνεχώς νέες κυκλοφορίες που επί το πλείστον είναι από αξιόλογες μέχρι εξαιρετικές. Ούτε μπάντες θα αναφέρω ούτε albums. Όπως σε κάθε είδος μουσικής υπάρχουν αριστουργήματα. Και πολλά μάλιστα.
Ένα δύο πράγματα ακόμη. Με το Σπύρο ψήνουμε εκπομπή post-rock σε ένα net radio που κάνουμε κάθε Τρίτη. Θα τα σπάσει(για εμάς δηλαδή γιατί όλοι οι άλλοι στο mute θα μας έχουν). Ευχαριστώ ρε Σπύρο που δε με άφησες μόνο και σε αυτό το πράγμα. Ευχαριστώ που σου λέω πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι είναι το Six Days At The Bottom of the Ocean και το ξέρεις πριν στο πω. Και ένα μήνυμα σε όλους εκεί έξω. Ναι, υπάρχουν προτιμήσεις, ναι υπάρχουν αγαπημένα είδη και ναι, πράγματα που δε μπορούμε να ακούμε. Αλλά ένα έχω να πω.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
and Those Who Tell the Truth Shall Live Forever.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου