Η πρώτη μου επαφή με τους King Crimson ήταν λίγο περίεργη. Δεν είχα ιδέα τι μουσική παίζανε κτλ, αλλά εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου όταν έψαχνα στο Kazaa να κατεβάσω Crimson Glory. Και ήταν που ήταν δυσεύρετα τα Crimson Glory που έψαχνα, είχα και αυτούς τους άκυρους να πετάγονται μπροστά μου, και τους αντιπάθησα και λίγο χωρίς λόγο.
Η δεύτερη επαφή ήταν όταν άκουσα το Three Times Seven on a Pilgrimage των In The Woods. Είναι ένας δίσκος που αποτελεί collection από singles της μπάντας, και περιέχει πολλές διασκευές κυρίως σε 70s καλλιτέχνες. Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το "Epitaph" το οποίο από ότι κατάλαβα ήταν κομμάτι originally των King Crimson. "Λες να λένε τπτ αυτοί".
Αποφάσισα να μη κατεβάσω τπτ και πήγα στο δισκάδικο για να αγοράσω το In the Court of the Crimson King στο οποίο βρισκόταν το Epitaph από ότι είχα διαβάσει στο net. Δυστυχώς(ή ίσως ευτυχώς) δε το βρήκα, και αντ' αυτού πήρα ένα άλλο album της μπάντας, με τίτλο Islands.
Θυμάμαι πως γύρισα σπίτι, βραδάκι φάση, ο αδερφός μου έλειπε για
κάποιο λόγο και άραξα στο σαλόνι, με κλειστά όλα τα φώτα και έβαλα το cd να παίζει στο ηχοσύστημα του αδερφού μου που ήταν κάπως καλύτερο. Να πω κατ'αρχήν ότι είχα ξεπεράσει το σύνδρομο του μεταλά(aka δεν ακούμε τπτ εκτός απο μέταλ) αφού είχα κατέβει Πάτρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Διαφορετικά όργανα, διαφορετική νοοτροπία. Και μια μαγική ατμόσφαιρα. Δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά ένιωσα να χάνομαι μέσα σε αυτή τη μουσική. Αν θα μου ζήταγε κανείς να περιγράψω σήμερα το Islands, θα του έλεγα κάτι ανάμεσα σε ακουστικό rock και jazz, αλλά με τίποτα δε θα μπορούσα να αποτυπώσω σε λέξεις τη μαγεία αυτού του δίσκου. Πως να το πω, νιώθεις το κάθε πάτημα των πλήκτρων να γεμίζει το στήθος σου. Νιώθεις αυτή την σχεδόν εκνευριστική ένταση των πνευστών να προσπαθεί να διαφωνήσει μέσα σε μια τέλεια αρμονία. Για τους στίχους δε το συζητώ. Ο Peter Sinfield είναι ο σπουδαιότερος στιχουργός, period. Σουρεαλισμός και σκληρή κριτική, κυνικότητα και ποίηση. Τελειότητα.Φυσικά το ένα άκουσμα δεν ήταν αρκετό, όπως και το ένα album δεν ήταν αρκετό. Εν τέλει πήρα σιγά σιγά και άλλα albums της μπάντας, και πραγματικά για καιρό προσπαθούσα να δω πιο από τα τέσσερα πρώτα είναι το πιο τέλειο. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όλα καταπληκτικά. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι King Crimson;
Οι King Crimson
είναι οι πατέρες της progressive μουσικής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν το In the Court of the Crimson King ως το πρώτο progressive rock album. Έθεσαν τις βάσεις για πάρα πολλές μπάντες στη συνέχεια, παίρνοντας το μίγμα rock και κλασσικής μουσικής των Moody Blues και εισάγοντας jazz στοιχεία αλλά και μια διαφορετική αντίληψη. Περίεργα μέτρα, τεχνικά περάσματα, ταυτόχρονα με "ανοιχτά", string-oriented κομμάτια καθώς και πολλά όργανα όπως φλάουτα, πνευστά, mellotron που αποτέλεσαν standard όργανα για ολόκληρο το είδος. Αλλά η επιδραστικότητα των King Crimson δε σταματάει εκεί. Οι ίδιοι άλλαξαν πολλές φορές τον ήχο τους και με την κάθε περίοδο και τα νέα line-ups επηρρέασαν και διαφορετικούς ανθρώπους και δημιούργησαν νέα ρεύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ακόμη και τεχνικές death metal μπάντες που αναφέρουν πως έχουν επηρρεαστεί από το Larks' Tongues in Aspic. Αλλά πέρα από τα μουσικά δεδομένα που κλόνιζαν πάντα συθέμελα, οι King Crimson κάνανε κάτι πιο σημαντικό. Όρισαν την progressive μουσική ως τη μουσική που κοιτάει μπροστά από την εποχή της, τη μουσική που πειραματίζεται, τη μουσική που προσπαθεί να πει κάτι καινούριο μέσα στα τετριμμένα της εποχής. Και για αυτό το λόγο πολύ μέγαλες μπάντες όπως πχ οι Tool, έχουν οδηγηθεί σε δηλώσεις του style "Αν δεν υπήρχαν οι King Crimson, δε θα υπήρχαμε και εμείς". Ο Robert Fripp και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν στις διαφόρους περιόδους των King Crimson γράφουν μουσική ιστορία με κάθε τους album. Οι King Crimson δε θυμίζουν ποτέ καμία μπάντα. Δεν ακολουθούν πρότυπα. Οι King Crimson ορίζουν τα πρότυπα.Να πω την αλήθεια, οι KC δεν ήταν η πρώτη progressive μπάντα που άκουσα. Είχα ακούσει πολύ φευγαλαία το Mirage των Camel και ένα δύο κομμάτια Eloy που μου άρεσαν πολύ, ωστόσο δεν είχα συνδέσει στο μυαλό μου περί τείνος πρόκειται. Με τους KC όμως, άνοιξε μπροστά μου η πόρτα για ένα τεράστιο κήπο, τον κήπο του progressive rock.
Η περίοδος που ακολούθησε ήταν εμπειρία ζωής. Ανακάλυψα τρομερές μπάντες, ανατρίχιασα πάμπολες φορές από το μεγαλείο της μουσικής τους, επαναπροσδιόρισα τα μουσικά μου δεδομένα και απέκτησα διαφορετική αντίληψη για τη μουσική, ίσως και για τη ζωή γενικότερα. Η progressive μουσική είναι μακράν το αγαπημένο μου είδος. Έχω ακούσει πλέον αρκετές μπάντες μέσα στις άπειρες που υπάρχουν και χάθηκαν μέσα στο χάος των 70s, και έχω πολλούς ήρωες να θαυμάζω. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Έμπνευση για μουσική, για ζωή, για προβληματισμό.
Δε θέλω να πω περισσότερα, δε χρειάζεται άλλωστε. Κλείνω με τους στίχους του αγαπημένου μου κομματιού. Ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά, όταν ακούω αυτό το κομμάτι κλείνω τα μάτια μου και με πηγαίνει. Είναι μεγαλύτερο από κάθε στιγμή. Όταν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι το νησί μου.
Earth, stream and tree encircled by sea
Waves sweep the sand from my island.
My sunsets fade. Field and glade wait only for rain
Grain after grain love erodes my
High weathered walls which fend off the tide
Cradle the wind to my island.
Gaunt granite climbs where gulls wheel and glide
Mournfully glide o'er my island.
My dawn bride's veil, damp and pale,
Dissolves in the sun.
Love's web is spun - cats prowl, mice run
Wreathe snatch-hand briars where owls know my eyes
Violet skies
Touch my island,
Touch me.
Beneath the wind turned wave Infinite peace Islands join hands
'Neathe heaven's sea.
Dark harbour quays like fingers of stone
Hungrily reach from my island.
Clutch sailor's words - pearls and gourds
Are strewn on my shore.
Equal in love, bound in circles.
Earth, stream and tree return to the sea
Waves sweep sand from my island, from me.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου