Σίγουρα ο Don Mclean είχε κάτι πολύ πιο σημαντικό στο μυαλό του. Αλλά με θλίβει αυτή η κατάσταση. Όταν πλέον συνειδητοποιείς ότι δεν ανήκεις σε μια μειοψηφία όπως νόμιζες, αλλά ότι είσαι μόνος σου. Μέσα σε τόσα γνώριμα πρόσωπα ένιωσα ξένος. Και ένιωσα θλίψη γιατί είδα εκείνους που εκτιμώ να πρεσβεύουν εκείνα που απεχθάνομαι. Τους είδα να αγοράζουν από τη βιτρίνα, να παπαγαλίζουν τη διαφήμιση. Είδα την ένοχη απόλαυση στο βλέμμα τους, είδα την ψευδαίσθηση της επιλογής. Είδα την ανάγκη τους. Και ένιωσα μόνος.
Είδα το δειλό μειδίαμα στις παρενθέσεις μελωδίας. Σε ήχους που μια άλλη μέρα θα τους λέγαμε σκουπίδια. Μάλλον ξεχάσαμε ότι μπορούμε να επιλέξουμε. Είδα κάποιους να προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν είναι. Είδα άλλους να είναι αυτό που προσπαθούν να μη γίνουν. Και είδα τα στόματα να φτύνουνε λέξεις. Για μένα οι λέξεις πάντα σήμαιναν πολλά. Μόνο για μένα. Και ένιωσα μόνος.
Θα φύγω όμως από αυτή την τρύπα. Θα ψάξω για στόματα που ακούνε τι λένε. Θα ψάξω για μάτια που δακρύζουν. Θα ψάξω για αλήθεια. Θα ψάξω.
Μακάρι και εσείς να ψάχνατε λίγο...
ΥΓ: Κουράγιο στο Μάνο Λοϊζο που είναι φυλακισμένος σε ένα pot-pouri από refrain και τυποποιημένες εκφράσεις.
Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011
Κυριακή 30 Μαΐου 2010
The Times they are a changing
Ο Bob Dylan είναι ίσως ο σπουδαιότερος αμερικανός μουσικός του 20ου αιώνα. Αλλά υπάρχει κάτι που τον ξεχωρίζει από όλους εκείνους που εκτιμώ και αγαπώ στη μουσική. Με τον Dylan μεγάλωσα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πηγαίνουμε στο χωριό με το αμάξι και μέσα να παίζει Rainy Day Woman ή κάτι από το Desire, θυμάμαι να τραγουδώ το Blowin' in the Wind από πολύ μικρός. Και έτσι η φωνή του Dylan και αρκετά τραγούδια του έχουν περάσει μέσα μου και μου ακούγονται πάρα πολύ γνώριμα. Δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω καλά αυτό το συνάισθημα, αλλά τα κομμάτια του Dylan τα έχω συνδέσει με ευχάριστες αναμνήσεις και μπορώ να πω ότι με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο που βλέπω τι μουσική τουλάχιστον, αν όχι πολλά περισσότερα πράγματα.
Βέβαια τότε δεν ήξερα ποιος είναι ο Dylan. Δεν ήξερα ότι στην πρώτη πενταετία των 60s αποτέλεσε τη φωνή μιας ολόκληρης γενιάς, ότι ήταν (χωρίς ο ίδιος να το θέλει) ο σπουδαιότερος και δημοφιλέστερος εκφραστής αυτού που λέμε "τραγούδι διαμαρτυρίας". Όλα αυτά τα έμαθα αργότερα, όταν διάβασα για τη ζωή του, άκουσα ξανά τη μουσική του και διάβασα προσεκτικά τους στίχους του. Και η διαχρονικότητα κάπως πραγμάτων όπως είναι η αδικία και η εκμετάλλευση φέρνει πολλές φορές στο προσκήνιο τους στίχους αυτής της γενιάς τραγουδιστών διαμαρτυρίας όπως του Guthrie, του Seeger, του Ochs, και φυσικά του Dylan. Σε ένα τέτοιο ψυχολογικό πλαίσιο άρχισα και εγώ πάλι να ακούω Dylan και πολλές φορές ακόμη παίρνω την κιθάρα μου για να παίξω λίγο το Lonesome Death of Hattie Carrol, το My Back Pages ή το Blowin' in the Wind.
Νομίζω πως αυτές οι δύο εισαγωγικές παράγραφοι μπορούν να χρησιμεύσουν σαν απάντηση στην ερώτηση μερικών "Γιατί ρε πήγες να δεις τον Dylan" όταν αυτός ήρθε στην Αθήνα στις 29 του Μάη. Το γνωρίζω φίλοι μου ότι ο Dylan είναι 70 χρονών. Το γνωρίζω ότι σε live αλλάζει τα κομμάτια του και τα τραγουδάει με διαφορετικό στυλ το οποίο δε μπορείς να ακολουθήσεις και να τραγουδήσεις. Το γνωρίζω ότι δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε το "With God on Our Side". Επίσης γνωρίζω πως είναι ο μεγάλυτερος καλλιτέχνης που είδε (και θα δει ποτέ-μιας και οι Beatles δεν υπάρχουν πια) η χώρα μας και δεν υπήρχε περίπτωση να τον χάσω.
Ας πάμε στα πιο τυπικά. Το σαββατοκύριακο στην Αθήνα ήταν πολύ πιο ευχάριστο και ξεκούραστο από κάθε άλλο live, αφού μας φιλοξένησε ο Ηλίας και δε χρειαζόταν να τη βγάλουμε όλη μέρα στις καφετέριες και στο πήγαινε έλα. Ξεκινήσαμε με λεωφορεία από την Αθήνα στις 18:00 και φτάσαμε στις 19 παρά κάτι στη Μαλακάσα την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες. Μπήκαμε, πήγαμε πολύ κοντά στη σκηνή (τρίτη σειρά) και αράξαμε εκεί για δυο ώρες μέχρι να αρχίσει η συναυλία. Ο χώρος ήταν αρκετά καλός αν και δυστυχώς μου έρχεται στο μυαλό το festival στη Σουηδία και οι συγκρίσεις δε χωρούν στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ότι μπορούν κάνουν και οι έρμοι οι Έλληνες με την τεμπελιά και την ασχετοσύνη τους.
Η συναυλία άρχισε ακριβώς στις 21:30 όπως έλεγαν τα εισιτήρια, πράγμα που δε περιμέναμε. Πριν πω τα του live, να πω κάτι άλλο. Μερικοί άνθρωποι ειναι ΖΩΑ. ΕΛΕΟΣ πραγματικά πρέπει σε κάθε συναυλιά να ανησυχούμε μηπως θα μας σπρώξουν ή αν θα μπουν μπροστά μας και δε θα βλέπουμε. Γιατί εμείς στηθήκαμε εκεί απο τις 18:30 και ήρθαν κάτι έξυπνα παιδάκια στις 22 και σπρώχοντας δήθεν να περάσουν κάτσανε ακριβώς μπροστά μας. Και ο ένας μου ρίχνε και ένα κεφάλι ίσα ίσα για να πρέπει να προσπαθούμε να δούμε από τις τρύπες. Με εκνεύρισε τρομακτικά ο τύπος σε εκείνη τη στιγμή και δεν κάνω πλάκα όταν λέω ότι ήμουν έτοιμος να τον χτυπήσω. Αλλά προσπάθησα να το ξεπεράσω και να χαρώ το live. Αλλά πως. Ήρθε μπροστά με το φίλο του, όλη την ώρα έγραφε στο κινητό και χαζογέλαγαν, έψαχναν κάτι άλλους και τους έλεγαν να ρθουν μπροστά, έκαναν χαζά σχόλια και ζήταγαν μετά από κάθε κομμάτι το Like a Rolling Stone. Βρε ΖΩΑ θα το παίξει το Like a Rolling Stone και προφανώς προς το τέλος (το έπαιξε μετά το encore) και ο Dylan είναι έχει περισσότερα hits από τους μήνες ζωής σας ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ και ακούστε να μάθετε τίποτα. Η καλύτερα μαζεύτε τα και τραβάτε στον κάθε σκυλά αντιπρόσωπο της υποκουλτούρας και "διασκεδάστε". Αφήστε αυτούς που εκτιμούν τη μουσική να το κάνουν. Και πραγματικά θα κατέβασα ένα κάρο πράγματα για τη "νέα γενιά" αλλά ευτυχώς ήταν πίσω μας μια παρέα κοριτσιών που και το "Ballad of Hollis Brown" τραγουδούσαν και σχολίαζαν τη συναυλία και συμμετείχαν και γενικά έδειχναν να απολαμβάνουν την εμπειρία. Και μιλάμε για κορίτσια λυκείου, όχι μεγαλύτερες.
Στα σημαντικά πράγματα τώρα. Ο Dylan ήταν αρκετά καλύτερος από ότι περίμενα. Τα κομμάτια τα έλεγε με το δικό του τρόπο όπως πάντα και αρκετά διασκευασμένα. Το Desolation Row άργησα λίγο να το καταλάβω ενώ το The Lonesome Death of Hattie Carrol σε μια πιο major εκτέλεση, το κατάλαβα από τους στίχους στο refrain. Βασισμένος σε μια full band rock n roll νοοτροπία έπαιξε κυρίως παλιά κομμάτια. Μου άρεσε αρκετά το Ballad of a Thin Man ενώ το Just Like a Woman είχε αρκετή συμμετοχή από τα παιδιά τριγύρω. Η ενέργεια στη σκηνή ήταν εντυπωσιακή και όχι μόνο από τους εξαιρετικούς μουσικούς, αλλά και από τον "παππού" Dylan, ο οποίος πήρε λίγο την κιθάρα στην αρχή αλλά τον περισσότερο χρόνο τον πέρασε πίσω από το organ που έπαιζε ή με τη φυσαρμόνικα στο χέρι. Έπαιξε 1,5 γεμάτη ώρα, χωρίς κουβέντες (αναμενόμενο άλλωστε) ανάμεσα, αρκετά κομμάτια και μετά βγήκε για δύο κομμάτια στο encore. Like a Rolling Stone και All Along the Watchtower σε μια πιο ηλεκτρική (προς Hendrix μεριά αλλά όχι ακριβώς) εκτέλεση και μετά μας αποχαιρέτισε με μια υπόκλιση μαζί με όλους τους μουσικούς.
Ο ήχος της συναυλίας ήταν αρκετά καλός (για ελληνικά δεδομένα), ειδικά στα πιο folk κομμάτια με πιο ακουστική προσέγγιση. Στα κομμάτια που είχαν περισσότερη ένταση εμφανιζόταν λίγο η φασαρία. Κλασσικά η μπότα στα drums και το μπάσσο πολύ δυνατά. Πότε θα μάθουν ότι αυτό το πράγμα είναι βλακεία; Αλλά γενικά ο ήχος δεν ήταν άσχημος, άνετα απολάμβανες τη συναυλία. Ο κόσμος αρκετός αλλά όχι αρκετός για Dylan. Πολλοί σκέφτηκαν μάλλον ότι το εισιτήριο ήταν ακριβό. Αλλά 45 ευρώ θέλεις για να δεις κάτι καλλιτέχνες του σήμερα που μετά από 50 χρόνια (λέω 50 για να τους συγκρίνω με τον Dylan) δε θα τους θυμάται κανείς. Άλλοι θα σκέφτηκαν πως ο Dylan δε μπορεί να τραγουδήσει. Πάρτε το χαμπάρι φίλοι μου, ο Dylan ποτέ δε τραγουδούσε. Στα live δηλαδή. Και πόσοι και πόσοι άλλα δε τραγουδάνε πλέον και γεμίζουν στάδια. Εντάξει τι να πω, τυχεροί όσοι πήγαμε. Πάντως μου φαίνεται πως χρησιμοποιείται πολύ εύκολα η λέξη "θρύλος" πλέον. Θρύλος ο Dylan θρύλοι και οι Scorpions, αλλά θέλεις 50 Scorpions για να κάνεις ένα Dylan, ή μάλλον εδώ που τα λέμε, ένας Dylan είναι και δε ξαναγίνεται.
Θα κλείσω απαντώντας σε κάτι που μου είπε ο Χάμπος όταν το βρήκα την επόμενη του live. Μου λέει "Για μένα ο Dylan δε σημαίνει τίποτε πλέον". Ο Dylan ποτέ δε δέχτηκε την ταμπέλα του επαναστάτη. Ποτέ δε δέχτηκε το ρόλο του εκφραστή μιας γενιάς. Ποτέ δε θεώρησε τον εαυτό του ποιητή ή δε ξέρω τι άλλο. Όταν τον ρώτησαν αυτός είπε "Είμαι ένας τύπος που παίζει κιθάρα και τραγουδάει". Αλλά τα τραγούδια του μιλάνε μόνα τους. Όταν είμαι 25 χρονών το 2010 και έχω ακούσει ένα σκασμό τραγούδια και βγαίνουνε πόσα και πόσα κάθε χρόνο, αλλά νίωθω πολύ περισσότερο να με εκφράζει ένα κομμάτι του 1964, τότε κάτι σημαίνει αυτό. Δε με νοιάζει λοιπόν τι πιστεύει ο Dylan τώρα. Δε με νοιάζει αν είναι κι αυτός ένα γρανάζι στο σύστημα ή αν κάνει συναυλίες για να γεμίζει τις τσέπες του. Δε με νοιάζει αν ήταν πάντα αλλαζόνας και αφοριστικός. Δε με νοιάζει αν δεν πίστεψε ποτέ σε καμία επανάσταση. Δεν είναι για μένα αυτός ο Bob Dylan. Για μένα είναι ο τυπάκος με τη βραχνή φωνή που τραγουδάει:
"Come gather 'roung people
Wherever you roam ... "
και τραγουδάω και εγώ μαζί του.
Βέβαια τότε δεν ήξερα ποιος είναι ο Dylan. Δεν ήξερα ότι στην πρώτη πενταετία των 60s αποτέλεσε τη φωνή μιας ολόκληρης γενιάς, ότι ήταν (χωρίς ο ίδιος να το θέλει) ο σπουδαιότερος και δημοφιλέστερος εκφραστής αυτού που λέμε "τραγούδι διαμαρτυρίας". Όλα αυτά τα έμαθα αργότερα, όταν διάβασα για τη ζωή του, άκουσα ξανά τη μουσική του και διάβασα προσεκτικά τους στίχους του. Και η διαχρονικότητα κάπως πραγμάτων όπως είναι η αδικία και η εκμετάλλευση φέρνει πολλές φορές στο προσκήνιο τους στίχους αυτής της γενιάς τραγουδιστών διαμαρτυρίας όπως του Guthrie, του Seeger, του Ochs, και φυσικά του Dylan. Σε ένα τέτοιο ψυχολογικό πλαίσιο άρχισα και εγώ πάλι να ακούω Dylan και πολλές φορές ακόμη παίρνω την κιθάρα μου για να παίξω λίγο το Lonesome Death of Hattie Carrol, το My Back Pages ή το Blowin' in the Wind.
Νομίζω πως αυτές οι δύο εισαγωγικές παράγραφοι μπορούν να χρησιμεύσουν σαν απάντηση στην ερώτηση μερικών "Γιατί ρε πήγες να δεις τον Dylan" όταν αυτός ήρθε στην Αθήνα στις 29 του Μάη. Το γνωρίζω φίλοι μου ότι ο Dylan είναι 70 χρονών. Το γνωρίζω ότι σε live αλλάζει τα κομμάτια του και τα τραγουδάει με διαφορετικό στυλ το οποίο δε μπορείς να ακολουθήσεις και να τραγουδήσεις. Το γνωρίζω ότι δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε το "With God on Our Side". Επίσης γνωρίζω πως είναι ο μεγάλυτερος καλλιτέχνης που είδε (και θα δει ποτέ-μιας και οι Beatles δεν υπάρχουν πια) η χώρα μας και δεν υπήρχε περίπτωση να τον χάσω.
Ας πάμε στα πιο τυπικά. Το σαββατοκύριακο στην Αθήνα ήταν πολύ πιο ευχάριστο και ξεκούραστο από κάθε άλλο live, αφού μας φιλοξένησε ο Ηλίας και δε χρειαζόταν να τη βγάλουμε όλη μέρα στις καφετέριες και στο πήγαινε έλα. Ξεκινήσαμε με λεωφορεία από την Αθήνα στις 18:00 και φτάσαμε στις 19 παρά κάτι στη Μαλακάσα την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες. Μπήκαμε, πήγαμε πολύ κοντά στη σκηνή (τρίτη σειρά) και αράξαμε εκεί για δυο ώρες μέχρι να αρχίσει η συναυλία. Ο χώρος ήταν αρκετά καλός αν και δυστυχώς μου έρχεται στο μυαλό το festival στη Σουηδία και οι συγκρίσεις δε χωρούν στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ότι μπορούν κάνουν και οι έρμοι οι Έλληνες με την τεμπελιά και την ασχετοσύνη τους.
Η συναυλία άρχισε ακριβώς στις 21:30 όπως έλεγαν τα εισιτήρια, πράγμα που δε περιμέναμε. Πριν πω τα του live, να πω κάτι άλλο. Μερικοί άνθρωποι ειναι ΖΩΑ. ΕΛΕΟΣ πραγματικά πρέπει σε κάθε συναυλιά να ανησυχούμε μηπως θα μας σπρώξουν ή αν θα μπουν μπροστά μας και δε θα βλέπουμε. Γιατί εμείς στηθήκαμε εκεί απο τις 18:30 και ήρθαν κάτι έξυπνα παιδάκια στις 22 και σπρώχοντας δήθεν να περάσουν κάτσανε ακριβώς μπροστά μας. Και ο ένας μου ρίχνε και ένα κεφάλι ίσα ίσα για να πρέπει να προσπαθούμε να δούμε από τις τρύπες. Με εκνεύρισε τρομακτικά ο τύπος σε εκείνη τη στιγμή και δεν κάνω πλάκα όταν λέω ότι ήμουν έτοιμος να τον χτυπήσω. Αλλά προσπάθησα να το ξεπεράσω και να χαρώ το live. Αλλά πως. Ήρθε μπροστά με το φίλο του, όλη την ώρα έγραφε στο κινητό και χαζογέλαγαν, έψαχναν κάτι άλλους και τους έλεγαν να ρθουν μπροστά, έκαναν χαζά σχόλια και ζήταγαν μετά από κάθε κομμάτι το Like a Rolling Stone. Βρε ΖΩΑ θα το παίξει το Like a Rolling Stone και προφανώς προς το τέλος (το έπαιξε μετά το encore) και ο Dylan είναι έχει περισσότερα hits από τους μήνες ζωής σας ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ και ακούστε να μάθετε τίποτα. Η καλύτερα μαζεύτε τα και τραβάτε στον κάθε σκυλά αντιπρόσωπο της υποκουλτούρας και "διασκεδάστε". Αφήστε αυτούς που εκτιμούν τη μουσική να το κάνουν. Και πραγματικά θα κατέβασα ένα κάρο πράγματα για τη "νέα γενιά" αλλά ευτυχώς ήταν πίσω μας μια παρέα κοριτσιών που και το "Ballad of Hollis Brown" τραγουδούσαν και σχολίαζαν τη συναυλία και συμμετείχαν και γενικά έδειχναν να απολαμβάνουν την εμπειρία. Και μιλάμε για κορίτσια λυκείου, όχι μεγαλύτερες.
Στα σημαντικά πράγματα τώρα. Ο Dylan ήταν αρκετά καλύτερος από ότι περίμενα. Τα κομμάτια τα έλεγε με το δικό του τρόπο όπως πάντα και αρκετά διασκευασμένα. Το Desolation Row άργησα λίγο να το καταλάβω ενώ το The Lonesome Death of Hattie Carrol σε μια πιο major εκτέλεση, το κατάλαβα από τους στίχους στο refrain. Βασισμένος σε μια full band rock n roll νοοτροπία έπαιξε κυρίως παλιά κομμάτια. Μου άρεσε αρκετά το Ballad of a Thin Man ενώ το Just Like a Woman είχε αρκετή συμμετοχή από τα παιδιά τριγύρω. Η ενέργεια στη σκηνή ήταν εντυπωσιακή και όχι μόνο από τους εξαιρετικούς μουσικούς, αλλά και από τον "παππού" Dylan, ο οποίος πήρε λίγο την κιθάρα στην αρχή αλλά τον περισσότερο χρόνο τον πέρασε πίσω από το organ που έπαιζε ή με τη φυσαρμόνικα στο χέρι. Έπαιξε 1,5 γεμάτη ώρα, χωρίς κουβέντες (αναμενόμενο άλλωστε) ανάμεσα, αρκετά κομμάτια και μετά βγήκε για δύο κομμάτια στο encore. Like a Rolling Stone και All Along the Watchtower σε μια πιο ηλεκτρική (προς Hendrix μεριά αλλά όχι ακριβώς) εκτέλεση και μετά μας αποχαιρέτισε με μια υπόκλιση μαζί με όλους τους μουσικούς.
Ο ήχος της συναυλίας ήταν αρκετά καλός (για ελληνικά δεδομένα), ειδικά στα πιο folk κομμάτια με πιο ακουστική προσέγγιση. Στα κομμάτια που είχαν περισσότερη ένταση εμφανιζόταν λίγο η φασαρία. Κλασσικά η μπότα στα drums και το μπάσσο πολύ δυνατά. Πότε θα μάθουν ότι αυτό το πράγμα είναι βλακεία; Αλλά γενικά ο ήχος δεν ήταν άσχημος, άνετα απολάμβανες τη συναυλία. Ο κόσμος αρκετός αλλά όχι αρκετός για Dylan. Πολλοί σκέφτηκαν μάλλον ότι το εισιτήριο ήταν ακριβό. Αλλά 45 ευρώ θέλεις για να δεις κάτι καλλιτέχνες του σήμερα που μετά από 50 χρόνια (λέω 50 για να τους συγκρίνω με τον Dylan) δε θα τους θυμάται κανείς. Άλλοι θα σκέφτηκαν πως ο Dylan δε μπορεί να τραγουδήσει. Πάρτε το χαμπάρι φίλοι μου, ο Dylan ποτέ δε τραγουδούσε. Στα live δηλαδή. Και πόσοι και πόσοι άλλα δε τραγουδάνε πλέον και γεμίζουν στάδια. Εντάξει τι να πω, τυχεροί όσοι πήγαμε. Πάντως μου φαίνεται πως χρησιμοποιείται πολύ εύκολα η λέξη "θρύλος" πλέον. Θρύλος ο Dylan θρύλοι και οι Scorpions, αλλά θέλεις 50 Scorpions για να κάνεις ένα Dylan, ή μάλλον εδώ που τα λέμε, ένας Dylan είναι και δε ξαναγίνεται.
Θα κλείσω απαντώντας σε κάτι που μου είπε ο Χάμπος όταν το βρήκα την επόμενη του live. Μου λέει "Για μένα ο Dylan δε σημαίνει τίποτε πλέον". Ο Dylan ποτέ δε δέχτηκε την ταμπέλα του επαναστάτη. Ποτέ δε δέχτηκε το ρόλο του εκφραστή μιας γενιάς. Ποτέ δε θεώρησε τον εαυτό του ποιητή ή δε ξέρω τι άλλο. Όταν τον ρώτησαν αυτός είπε "Είμαι ένας τύπος που παίζει κιθάρα και τραγουδάει". Αλλά τα τραγούδια του μιλάνε μόνα τους. Όταν είμαι 25 χρονών το 2010 και έχω ακούσει ένα σκασμό τραγούδια και βγαίνουνε πόσα και πόσα κάθε χρόνο, αλλά νίωθω πολύ περισσότερο να με εκφράζει ένα κομμάτι του 1964, τότε κάτι σημαίνει αυτό. Δε με νοιάζει λοιπόν τι πιστεύει ο Dylan τώρα. Δε με νοιάζει αν είναι κι αυτός ένα γρανάζι στο σύστημα ή αν κάνει συναυλίες για να γεμίζει τις τσέπες του. Δε με νοιάζει αν ήταν πάντα αλλαζόνας και αφοριστικός. Δε με νοιάζει αν δεν πίστεψε ποτέ σε καμία επανάσταση. Δεν είναι για μένα αυτός ο Bob Dylan. Για μένα είναι ο τυπάκος με τη βραχνή φωνή που τραγουδάει:
"Come gather 'roung people
Wherever you roam ... "
και τραγουδάω και εγώ μαζί του.
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Μουσικές Ανακαλύψεις #6
Πριν από λίγες εβδομάδες πέθανε ο original τραγουδιστής των Crimson Glory, Midnight. Εκείνοι που γνωρίζουν τους Crimson Glory γνωρίζουν πως μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο τραγουδιστή. Κρυστάλλινη φωνή σε πολύ (επιμένω πολύ) ψηλές νότες και με τρομερή ένταση. Μια φωνή που μπορεί να σε κάνει να σφίξεις τη γροθιά σε κομμάτια όπως το Valhalla ή το Angels of War, ή μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις σε άλλα όπως το Lonely ή το απόλυτο έπος που ακούει στο όνομα Lost Reflection. Και πέρα από τις αξεπέραστες και όχι αρκετά εκτιμημένες φωνητικές δυνατότητες του Midnight, ήταν και όλη αυτή η μυστικότητα, όλο αυτό το περίεργο προφίλ που είχε ο ίδιος αλλά και όλη η μπάντα, με τις μάσκες επί σκηνής και γενικά στις δημόσιες εμφανίσεις που τους έδωσε ένα πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, όπως ιδιαίτερη ήταν και η μουσική που παίζανε.
Οι Crimson Glory είναι από τις μεγαλύτερες power metal μπάντες της αμερικάνικης σκηνής και πραγματικά σε τίποτα δε θυμίζουν τη γνωστή και αγαπημένη μας ευρωπαϊκή σκηνή. Τρομερή κιθαριστική δουλειά από τους Drenning και Jackson και κομμάτια που αγγίζουν το progressive, ισορροπώντας ανάμεσα σε ένα επικό και ένα μυστικιστικό συναίσθημα, πως να το πω. Είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν από κάτι χρόνια στο rockwave, σε μια απέλπιδα προσπάθεια για κάποιο reunion και δεν είχα πάει. "Δε θα λένε πλέον, δε θα βγάζει ο Midnight τέτοια φωνή" έλεγα. Πας καλά ρε Άρη γαμώ; Πας καλά;
Τους Crimson Glory τους ανακάλυψα σε μια εποχή που άκουγα μόνο power metal και λίγες μπάντες κιόλας, και κάπου είχα βρει ένα cd από κάποιο metal invader και αποφάσισα να το ακούσω. Είχε μέσα 3 διαφορετικές εκδόσεις από 3 κομμάτια του Astronomica και 3 κομμάτια από μια side-project μπάντα του Jackson, τους Parish. Να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν άκουσα τα κομμάτια, έπαθα την πλάκα μου. Από τα αιγυπτιακά intro του Astronomica στην ΤΡΟΜΕΡΗ κορύφωση του Wade Black στο "Touch The Sun" και το μελωδικό "Edge of Forever". Τι κομματάρες είναι αυτές. Και ποιο album είναι αυτό το Astronomica. Και ήθελα να το αγοράσω. Πριν προχωρήσω, να ξεκαθαρίσω πως το Astronomica είναι όντως δισκάρα και ο Wade Black είναι τρισμέγιστος σε αυτό και είναι ότι καλύτερο έχει τραγουδήσει. Πάμε παρακάτω όμως.
Και λέω στον αδερφό μου. Αύριο που θα κατέβεις κέντρο θα κοιτάξεις να μου πάρεις το Astronomica; Οκ λέει. Σκάει την άλλη μέρα με ένα μαύρο CD απ'έξω με μια μάσκα και δύο λουλούδια στο εξώφυλλο. "Crimson Glory". "Δεν είχε το Astronomica και πήρα αυτό είναι το πρώτο τους". Οκ λέω, 1986. Τι να λέει. Το βάζω μέσα. Με ξένισε αρχικά η παραγωγή. Καμία σχέση με το γυαλισμένο χωσίδι των κομματιών που είχα ακούσει. Και είχα ενθουσιαστεί τόσο με τον Wade Black που έλεγα δε γίνεται να είχανε καλύτερο τραγουδιστή παλιότερα. Ε ΜΑ ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΕΚΑΝΑ.
Για να μη πολυλογώ, το CD αποδείχτηκε δισκάρα και λίγα λέω. Ένα και ένα κομματάρες. Και ο Midnight μη τα ξαναλέω. Αν δεν υπήρχε ο Michael Kiske ίσως να ήταν ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Σαν καλό παιδί πήγα και πήρα και το Transendence. Τι να πω και για αυτό. Ακόμη καλύτερο. Όχι απλά καλύτερο. Από τα metal ακούσματά μου, είναι ότι καλύτερο υπάρχει που δε γράφει πάνω Blind Guardian ή Keeper of the Seven Keys. Anyway, κομματάρες όπως Eternal World, Lonely και Painted Skies και δεν έχω να πω περισσότερα.
Ίσως να φαίνεται λίγο αφελές ή λίγο παιδικό αλλά έχω να πω το εξής. Ο John Patrick Jr. ήταν απλά ένας Αμερικάνος σε κάποιο ράντσο στη Φλόριντα τον οποία δε γνώρισα ποτέ μου. Ο Midnight όμως ήταν ένας φίλος μου με τον οποίο μεγάλωσα μαζί. Όταν είχα τα χαζά εφηβικά προβλήματά μου, όταν είχα τόσους πάνω από το κεφάλι μου να μου λένε πως να ζήσω τη ζωή μου, εκείνος με καταλάβαινε καλύτερα. Δε χρειαζόταν να μιλήσω σε κάποιον για να αντλήσω δύναμη. Έβαζα το Transendence και άκουγα.
"All that you can do is paint your sky another brighter shade of blue"
So long, φίλε μου και Rest In Peace.
Οι Crimson Glory είναι από τις μεγαλύτερες power metal μπάντες της αμερικάνικης σκηνής και πραγματικά σε τίποτα δε θυμίζουν τη γνωστή και αγαπημένη μας ευρωπαϊκή σκηνή. Τρομερή κιθαριστική δουλειά από τους Drenning και Jackson και κομμάτια που αγγίζουν το progressive, ισορροπώντας ανάμεσα σε ένα επικό και ένα μυστικιστικό συναίσθημα, πως να το πω. Είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν από κάτι χρόνια στο rockwave, σε μια απέλπιδα προσπάθεια για κάποιο reunion και δεν είχα πάει. "Δε θα λένε πλέον, δε θα βγάζει ο Midnight τέτοια φωνή" έλεγα. Πας καλά ρε Άρη γαμώ; Πας καλά;
Τους Crimson Glory τους ανακάλυψα σε μια εποχή που άκουγα μόνο power metal και λίγες μπάντες κιόλας, και κάπου είχα βρει ένα cd από κάποιο metal invader και αποφάσισα να το ακούσω. Είχε μέσα 3 διαφορετικές εκδόσεις από 3 κομμάτια του Astronomica και 3 κομμάτια από μια side-project μπάντα του Jackson, τους Parish. Να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν άκουσα τα κομμάτια, έπαθα την πλάκα μου. Από τα αιγυπτιακά intro του Astronomica στην ΤΡΟΜΕΡΗ κορύφωση του Wade Black στο "Touch The Sun" και το μελωδικό "Edge of Forever". Τι κομματάρες είναι αυτές. Και ποιο album είναι αυτό το Astronomica. Και ήθελα να το αγοράσω. Πριν προχωρήσω, να ξεκαθαρίσω πως το Astronomica είναι όντως δισκάρα και ο Wade Black είναι τρισμέγιστος σε αυτό και είναι ότι καλύτερο έχει τραγουδήσει. Πάμε παρακάτω όμως.
Και λέω στον αδερφό μου. Αύριο που θα κατέβεις κέντρο θα κοιτάξεις να μου πάρεις το Astronomica; Οκ λέει. Σκάει την άλλη μέρα με ένα μαύρο CD απ'έξω με μια μάσκα και δύο λουλούδια στο εξώφυλλο. "Crimson Glory". "Δεν είχε το Astronomica και πήρα αυτό είναι το πρώτο τους". Οκ λέω, 1986. Τι να λέει. Το βάζω μέσα. Με ξένισε αρχικά η παραγωγή. Καμία σχέση με το γυαλισμένο χωσίδι των κομματιών που είχα ακούσει. Και είχα ενθουσιαστεί τόσο με τον Wade Black που έλεγα δε γίνεται να είχανε καλύτερο τραγουδιστή παλιότερα. Ε ΜΑ ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΕΚΑΝΑ.
Για να μη πολυλογώ, το CD αποδείχτηκε δισκάρα και λίγα λέω. Ένα και ένα κομματάρες. Και ο Midnight μη τα ξαναλέω. Αν δεν υπήρχε ο Michael Kiske ίσως να ήταν ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Σαν καλό παιδί πήγα και πήρα και το Transendence. Τι να πω και για αυτό. Ακόμη καλύτερο. Όχι απλά καλύτερο. Από τα metal ακούσματά μου, είναι ότι καλύτερο υπάρχει που δε γράφει πάνω Blind Guardian ή Keeper of the Seven Keys. Anyway, κομματάρες όπως Eternal World, Lonely και Painted Skies και δεν έχω να πω περισσότερα.
Ίσως να φαίνεται λίγο αφελές ή λίγο παιδικό αλλά έχω να πω το εξής. Ο John Patrick Jr. ήταν απλά ένας Αμερικάνος σε κάποιο ράντσο στη Φλόριντα τον οποία δε γνώρισα ποτέ μου. Ο Midnight όμως ήταν ένας φίλος μου με τον οποίο μεγάλωσα μαζί. Όταν είχα τα χαζά εφηβικά προβλήματά μου, όταν είχα τόσους πάνω από το κεφάλι μου να μου λένε πως να ζήσω τη ζωή μου, εκείνος με καταλάβαινε καλύτερα. Δε χρειαζόταν να μιλήσω σε κάποιον για να αντλήσω δύναμη. Έβαζα το Transendence και άκουγα.
"All that you can do is paint your sky another brighter shade of blue"
So long, φίλε μου και Rest In Peace.
Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009
Μουσικές Ανακαλύψεις #5
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ανακαλύψεις ένα συγκρότημα, ή ένα μουσικό είδος. Ο τρόπος με τον οποίο ανακάλυψα τους Explosions in the Sky και το Post Rock ήταν ίσως ο καλύτερος. Κατά τύχη. Oh, yeah.
Τότε που είχαμε την 384 σύνδεση ή τι είχαμε τελοσπάντων και κατεβάζαμε από το DC++, βρίσκαμε κάπου κάπου ένα χρήστη που μας έδινε καλή ταχύτητα και τον ριμάζαμε. Βρήκα λοιπόν μια τέτοια φορά έναν τύπο, και αφού κατέβασα αυτά που ήθελα, είπα να βάλω ότι άλλο μου φαίνεται καλό από το όνομα να κατεβαίνει, μη χάσουμε και την ταχύτητα και δεν τον ξαναβρούμε με ελεύθερα slots. Και ευτυχώς οι post rock μπάντες έχουν μακράν τα πιο cool ονόματα από όλα τα μουσικά είδη.
Η αλήθεια είναι πως έμεινε αρκετό καιρό στο φάκελο με τα unsorted downloaded stuff από DC, αλλά όταν ήρθε η ώρα του, μίλησε και με το παραπάνω. The Earth is Not A Cold Dead Place. Ομολογώ πως δεν έμεινα εντυπωσιασμένος στο πρώτο άκουσμα, όπως με άλλα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Προσπαθούσα να το προσδιορίσω μουσικά, αλλά δε μου καθότανε. Δε το λες rock σε καμία περίπτωση αλλά ούτε ambient είναι. Τι σκατά είναι αυτό που ακούω. Και κάθε φορά που άνοιγα αυτό το φάκελο με τα unsorted με έπιανε μια επιθυμία να ακούσω πάλι αυτή τη μπάντα και αυτό το album. Γιατί κάτι μου είπε τις πρώτες φορές που το άκουσα, και σίγουρα θα έχει κι άλλα να μου πει. Και με τις ακροάσεις, έπιασα το νόημα. Έπιασα τι είναι αυτή η μουσική και ότι το ζήτημα δεν είναι το τι θέλει να πει, αλλά το πως το λέει.

Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Το εισαγωγικό κομμάτι του album λέγεται First Breath After Coma. Ξεκινάει με μια επαναλαμβανόμενη νότα και ένα χτύπο μπότας. Η μήπως είναι ένας παλμογράφος και ένας χτύπος καρδιάς; Και το κομμάτι χτίζεται σιγά σιγά, με νέες μελωδίες να μπαίνουν και να βγαίνουν, τα crescendo και τα diminuendo να παίζουν πολύ, και πραγματικά όσο το ακούς, σου δίνεται η αίσθηση ότι ξυπνάς από κόμμα και συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ένα ευχάριστο μυστήριο, ανακαλύπτεις την ομορφία στον κόσμο γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι η γη δεν είναι ένα νεκρό και κρύο μέρος. Αλλά, για κάτσε. Ποιος είναι ο τίτλος του κομματιού; Ποιος είναι ο τίτλος του album;
Και αυτό φίλοι μου είναι το κέρδος της post rock μουσικής. Δε χρειάζεται στίχους για να σου πει αυτό που θέλει. Η μουσική το λέει από μόνη της. Και μπορώ να πω χωρίς υπερβολή πως στο The Earth is Not a Cold Dead Place αυτό το πράγμα υπάρχει απόλυτα, σε μια αρμονική τελειότητα που μόνο πολύ μεγάλα δημιουργήματα μπορούν να σου δώσουν. Δημιουργήματα που ξέρουν τι θέλουν να πουν από την αρχή μέχρι το τέλος και μένουν πιστά σε αυτό.
Το The Earth is Not a Cold Dead Place είναι ένας concept δίσκος. Χωρίς στίχους, χωρίς φωνητικά. Μιλάει για τη ζωή και τα πράγματα που μετράνε. Μιλάει για συναισθήματα. Το "Your Hand in Mine" είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχω ακούσει και ας μην έχει ίχνος στίχων. Αυτό είναι το μεγαλείο των Explosions in the Sky.
Τα τυπικά για την post rock μουσική δε θα τα αναφέρω, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει. Υπάρχουν σπουδαίες μπάντες πολύ (και το εννοώ αυτό) διαφορετικές μεταξύ τους, με τόσα πολλά πράγματα να πούνε και με αστείρευτη έμπνευση. Είναι επίσης ένα πολύ ζωντανό είδος με συνεχώς νέες κυκλοφορίες που επί το πλείστον είναι από αξιόλογες μέχρι εξαιρετικές. Ούτε μπάντες θα αναφέρω ούτε albums. Όπως σε κάθε είδος μουσικής υπάρχουν αριστουργήματα. Και πολλά μάλιστα.
Ένα δύο πράγματα ακόμη. Με το Σπύρο ψήνουμε εκπομπή post-rock σε ένα net radio που κάνουμε κάθε Τρίτη. Θα τα σπάσει(για εμάς δηλαδή γιατί όλοι οι άλλοι στο mute θα μας έχουν). Ευχαριστώ ρε Σπύρο που δε με άφησες μόνο και σε αυτό το πράγμα. Ευχαριστώ που σου λέω πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι είναι το Six Days At The Bottom of the Ocean και το ξέρεις πριν στο πω. Και ένα μήνυμα σε όλους εκεί έξω. Ναι, υπάρχουν προτιμήσεις, ναι υπάρχουν αγαπημένα είδη και ναι, πράγματα που δε μπορούμε να ακούμε. Αλλά ένα έχω να πω.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
and Those Who Tell the Truth Shall Live Forever.
Τότε που είχαμε την 384 σύνδεση ή τι είχαμε τελοσπάντων και κατεβάζαμε από το DC++, βρίσκαμε κάπου κάπου ένα χρήστη που μας έδινε καλή ταχύτητα και τον ριμάζαμε. Βρήκα λοιπόν μια τέτοια φορά έναν τύπο, και αφού κατέβασα αυτά που ήθελα, είπα να βάλω ότι άλλο μου φαίνεται καλό από το όνομα να κατεβαίνει, μη χάσουμε και την ταχύτητα και δεν τον ξαναβρούμε με ελεύθερα slots. Και ευτυχώς οι post rock μπάντες έχουν μακράν τα πιο cool ονόματα από όλα τα μουσικά είδη.
Η αλήθεια είναι πως έμεινε αρκετό καιρό στο φάκελο με τα unsorted downloaded stuff από DC, αλλά όταν ήρθε η ώρα του, μίλησε και με το παραπάνω. The Earth is Not A Cold Dead Place. Ομολογώ πως δεν έμεινα εντυπωσιασμένος στο πρώτο άκουσμα, όπως με άλλα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Προσπαθούσα να το προσδιορίσω μουσικά, αλλά δε μου καθότανε. Δε το λες rock σε καμία περίπτωση αλλά ούτε ambient είναι. Τι σκατά είναι αυτό που ακούω. Και κάθε φορά που άνοιγα αυτό το φάκελο με τα unsorted με έπιανε μια επιθυμία να ακούσω πάλι αυτή τη μπάντα και αυτό το album. Γιατί κάτι μου είπε τις πρώτες φορές που το άκουσα, και σίγουρα θα έχει κι άλλα να μου πει. Και με τις ακροάσεις, έπιασα το νόημα. Έπιασα τι είναι αυτή η μουσική και ότι το ζήτημα δεν είναι το τι θέλει να πει, αλλά το πως το λέει.

Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Το εισαγωγικό κομμάτι του album λέγεται First Breath After Coma. Ξεκινάει με μια επαναλαμβανόμενη νότα και ένα χτύπο μπότας. Η μήπως είναι ένας παλμογράφος και ένας χτύπος καρδιάς; Και το κομμάτι χτίζεται σιγά σιγά, με νέες μελωδίες να μπαίνουν και να βγαίνουν, τα crescendo και τα diminuendo να παίζουν πολύ, και πραγματικά όσο το ακούς, σου δίνεται η αίσθηση ότι ξυπνάς από κόμμα και συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ένα ευχάριστο μυστήριο, ανακαλύπτεις την ομορφία στον κόσμο γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι η γη δεν είναι ένα νεκρό και κρύο μέρος. Αλλά, για κάτσε. Ποιος είναι ο τίτλος του κομματιού; Ποιος είναι ο τίτλος του album;
Και αυτό φίλοι μου είναι το κέρδος της post rock μουσικής. Δε χρειάζεται στίχους για να σου πει αυτό που θέλει. Η μουσική το λέει από μόνη της. Και μπορώ να πω χωρίς υπερβολή πως στο The Earth is Not a Cold Dead Place αυτό το πράγμα υπάρχει απόλυτα, σε μια αρμονική τελειότητα που μόνο πολύ μεγάλα δημιουργήματα μπορούν να σου δώσουν. Δημιουργήματα που ξέρουν τι θέλουν να πουν από την αρχή μέχρι το τέλος και μένουν πιστά σε αυτό.
Το The Earth is Not a Cold Dead Place είναι ένας concept δίσκος. Χωρίς στίχους, χωρίς φωνητικά. Μιλάει για τη ζωή και τα πράγματα που μετράνε. Μιλάει για συναισθήματα. Το "Your Hand in Mine" είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχω ακούσει και ας μην έχει ίχνος στίχων. Αυτό είναι το μεγαλείο των Explosions in the Sky.
Τα τυπικά για την post rock μουσική δε θα τα αναφέρω, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει. Υπάρχουν σπουδαίες μπάντες πολύ (και το εννοώ αυτό) διαφορετικές μεταξύ τους, με τόσα πολλά πράγματα να πούνε και με αστείρευτη έμπνευση. Είναι επίσης ένα πολύ ζωντανό είδος με συνεχώς νέες κυκλοφορίες που επί το πλείστον είναι από αξιόλογες μέχρι εξαιρετικές. Ούτε μπάντες θα αναφέρω ούτε albums. Όπως σε κάθε είδος μουσικής υπάρχουν αριστουργήματα. Και πολλά μάλιστα.
Ένα δύο πράγματα ακόμη. Με το Σπύρο ψήνουμε εκπομπή post-rock σε ένα net radio που κάνουμε κάθε Τρίτη. Θα τα σπάσει(για εμάς δηλαδή γιατί όλοι οι άλλοι στο mute θα μας έχουν). Ευχαριστώ ρε Σπύρο που δε με άφησες μόνο και σε αυτό το πράγμα. Ευχαριστώ που σου λέω πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι είναι το Six Days At The Bottom of the Ocean και το ξέρεις πριν στο πω. Και ένα μήνυμα σε όλους εκεί έξω. Ναι, υπάρχουν προτιμήσεις, ναι υπάρχουν αγαπημένα είδη και ναι, πράγματα που δε μπορούμε να ακούμε. Αλλά ένα έχω να πω.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
and Those Who Tell the Truth Shall Live Forever.
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
Μουσικές Ανακαλύψεις #4
Η μουσική αυτή ανακάλυψη δεν αφορά ένα συγκρότημα αλλά ένα ολόκληρο μουσικό είδος. Ένα συγκρότημα που κατέληξε να είναι το αγαπημένο μου, από ένα μουσικό είδος που κατέληξε να είναι το αγαπημένο μου. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.
Η πρώτη μου επαφή με τους King Crimson ήταν λίγο περίεργη. Δεν είχα ιδέα τι μουσική παίζανε κτλ, αλλά εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου όταν έψαχνα στο Kazaa να κατεβάσω Crimson Glory. Και ήταν που ήταν δυσεύρετα τα Crimson Glory που έψαχνα, είχα και αυτούς τους άκυρους να πετάγονται μπροστά μου, και τους αντιπάθησα και λίγο χωρίς λόγο.
Η δεύτερη επαφή ήταν όταν άκουσα το Three Times Seven on a Pilgrimage των In The Woods. Είναι ένας δίσκος που αποτελεί collection από singles της μπάντας, και περιέχει πολλές διασκευές κυρίως σε 70s καλλιτέχνες. Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το "Epitaph" το οποίο από ότι κατάλαβα ήταν κομμάτι originally των King Crimson. "Λες να λένε τπτ αυτοί".
Αποφάσισα να μη κατεβάσω τπτ και πήγα στο δισκάδικο για να αγοράσω το In the Court of the Crimson King στο οποίο βρισκόταν το Epitaph από ότι είχα διαβάσει στο net. Δυστυχώς(ή ίσως ευτυχώς) δε το βρήκα, και αντ' αυτού πήρα ένα άλλο album της μπάντας, με τίτλο Islands.
Θυμάμαι πως γύρισα σπίτι, βραδάκι φάση, ο αδερφός μου έλειπε για
κάποιο λόγο και άραξα στο σαλόνι, με κλειστά όλα τα φώτα και έβαλα το cd να παίζει στο ηχοσύστημα του αδερφού μου που ήταν κάπως καλύτερο. Να πω κατ'αρχήν ότι είχα ξεπεράσει το σύνδρομο του μεταλά(aka δεν ακούμε τπτ εκτός απο μέταλ) αφού είχα κατέβει Πάτρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Διαφορετικά όργανα, διαφορετική νοοτροπία. Και μια μαγική ατμόσφαιρα. Δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά ένιωσα να χάνομαι μέσα σε αυτή τη μουσική. Αν θα μου ζήταγε κανείς να περιγράψω σήμερα το Islands, θα του έλεγα κάτι ανάμεσα σε ακουστικό rock και jazz, αλλά με τίποτα δε θα μπορούσα να αποτυπώσω σε λέξεις τη μαγεία αυτού του δίσκου. Πως να το πω, νιώθεις το κάθε πάτημα των πλήκτρων να γεμίζει το στήθος σου. Νιώθεις αυτή την σχεδόν εκνευριστική ένταση των πνευστών να προσπαθεί να διαφωνήσει μέσα σε μια τέλεια αρμονία. Για τους στίχους δε το συζητώ. Ο Peter Sinfield είναι ο σπουδαιότερος στιχουργός, period. Σουρεαλισμός και σκληρή κριτική, κυνικότητα και ποίηση. Τελειότητα.
Φυσικά το ένα άκουσμα δεν ήταν αρκετό, όπως και το ένα album δεν ήταν αρκετό. Εν τέλει πήρα σιγά σιγά και άλλα albums της μπάντας, και πραγματικά για καιρό προσπαθούσα να δω πιο από τα τέσσερα πρώτα είναι το πιο τέλειο. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όλα καταπληκτικά. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι King Crimson;
Οι King Crimson
είναι οι πατέρες της progressive μουσικής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν το In the Court of the Crimson King ως το πρώτο progressive rock album. Έθεσαν τις βάσεις για πάρα πολλές μπάντες στη συνέχεια, παίρνοντας το μίγμα rock και κλασσικής μουσικής των Moody Blues και εισάγοντας jazz στοιχεία αλλά και μια διαφορετική αντίληψη. Περίεργα μέτρα, τεχνικά περάσματα, ταυτόχρονα με "ανοιχτά", string-oriented κομμάτια καθώς και πολλά όργανα όπως φλάουτα, πνευστά, mellotron που αποτέλεσαν standard όργανα για ολόκληρο το είδος. Αλλά η επιδραστικότητα των King Crimson δε σταματάει εκεί. Οι ίδιοι άλλαξαν πολλές φορές τον ήχο τους και με την κάθε περίοδο και τα νέα line-ups επηρρέασαν και διαφορετικούς ανθρώπους και δημιούργησαν νέα ρεύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ακόμη και τεχνικές death metal μπάντες που αναφέρουν πως έχουν επηρρεαστεί από το Larks' Tongues in Aspic. Αλλά πέρα από τα μουσικά δεδομένα που κλόνιζαν πάντα συθέμελα, οι King Crimson κάνανε κάτι πιο σημαντικό. Όρισαν την progressive μουσική ως τη μουσική που κοιτάει μπροστά από την εποχή της, τη μουσική που πειραματίζεται, τη μουσική που προσπαθεί να πει κάτι καινούριο μέσα στα τετριμμένα της εποχής. Και για αυτό το λόγο πολύ μέγαλες μπάντες όπως πχ οι Tool, έχουν οδηγηθεί σε δηλώσεις του style "Αν δεν υπήρχαν οι King Crimson, δε θα υπήρχαμε και εμείς". Ο Robert Fripp και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν στις διαφόρους περιόδους των King Crimson γράφουν μουσική ιστορία με κάθε τους album. Οι King Crimson δε θυμίζουν ποτέ καμία μπάντα. Δεν ακολουθούν πρότυπα. Οι King Crimson ορίζουν τα πρότυπα.
Να πω την αλήθεια, οι KC δεν ήταν η πρώτη progressive μπάντα που άκουσα. Είχα ακούσει πολύ φευγαλαία το Mirage των Camel και ένα δύο κομμάτια Eloy που μου άρεσαν πολύ, ωστόσο δεν είχα συνδέσει στο μυαλό μου περί τείνος πρόκειται. Με τους KC όμως, άνοιξε μπροστά μου η πόρτα για ένα τεράστιο κήπο, τον κήπο του progressive rock.
Η περίοδος που ακολούθησε ήταν εμπειρία ζωής. Ανακάλυψα τρομερές μπάντες, ανατρίχιασα πάμπολες φορές από το μεγαλείο της μουσικής τους, επαναπροσδιόρισα τα μουσικά μου δεδομένα και απέκτησα διαφορετική αντίληψη για τη μουσική, ίσως και για τη ζωή γενικότερα. Η progressive μουσική είναι μακράν το αγαπημένο μου είδος. Έχω ακούσει πλέον αρκετές μπάντες μέσα στις άπειρες που υπάρχουν και χάθηκαν μέσα στο χάος των 70s, και έχω πολλούς ήρωες να θαυμάζω. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Έμπνευση για μουσική, για ζωή, για προβληματισμό.
Δε θέλω να πω περισσότερα, δε χρειάζεται άλλωστε. Κλείνω με τους στίχους του αγαπημένου μου κομματιού. Ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά, όταν ακούω αυτό το κομμάτι κλείνω τα μάτια μου και με πηγαίνει. Είναι μεγαλύτερο από κάθε στιγμή. Όταν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι το νησί μου.
Earth, stream and tree encircled by sea
Waves sweep the sand from my island.
My sunsets fade. Field and glade wait only for rain
Grain after grain love erodes my
High weathered walls which fend off the tide
Cradle the wind to my island.
Gaunt granite climbs where gulls wheel and glide
Mournfully glide o'er my island.
My dawn bride's veil, damp and pale,
Dissolves in the sun.
Love's web is spun - cats prowl, mice run
Wreathe snatch-hand briars where owls know my eyes
Violet skies
Touch my island,
Touch me.
Beneath the wind turned wave Infinite peace Islands join hands
'Neathe heaven's sea.
Dark harbour quays like fingers of stone
Hungrily reach from my island.
Clutch sailor's words - pearls and gourds
Are strewn on my shore.
Equal in love, bound in circles.
Earth, stream and tree return to the sea
Waves sweep sand from my island, from me.
Η πρώτη μου επαφή με τους King Crimson ήταν λίγο περίεργη. Δεν είχα ιδέα τι μουσική παίζανε κτλ, αλλά εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου όταν έψαχνα στο Kazaa να κατεβάσω Crimson Glory. Και ήταν που ήταν δυσεύρετα τα Crimson Glory που έψαχνα, είχα και αυτούς τους άκυρους να πετάγονται μπροστά μου, και τους αντιπάθησα και λίγο χωρίς λόγο.
Η δεύτερη επαφή ήταν όταν άκουσα το Three Times Seven on a Pilgrimage των In The Woods. Είναι ένας δίσκος που αποτελεί collection από singles της μπάντας, και περιέχει πολλές διασκευές κυρίως σε 70s καλλιτέχνες. Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το "Epitaph" το οποίο από ότι κατάλαβα ήταν κομμάτι originally των King Crimson. "Λες να λένε τπτ αυτοί".
Αποφάσισα να μη κατεβάσω τπτ και πήγα στο δισκάδικο για να αγοράσω το In the Court of the Crimson King στο οποίο βρισκόταν το Epitaph από ότι είχα διαβάσει στο net. Δυστυχώς(ή ίσως ευτυχώς) δε το βρήκα, και αντ' αυτού πήρα ένα άλλο album της μπάντας, με τίτλο Islands.
Θυμάμαι πως γύρισα σπίτι, βραδάκι φάση, ο αδερφός μου έλειπε για

Φυσικά το ένα άκουσμα δεν ήταν αρκετό, όπως και το ένα album δεν ήταν αρκετό. Εν τέλει πήρα σιγά σιγά και άλλα albums της μπάντας, και πραγματικά για καιρό προσπαθούσα να δω πιο από τα τέσσερα πρώτα είναι το πιο τέλειο. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όλα καταπληκτικά. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι King Crimson;
Οι King Crimson

Να πω την αλήθεια, οι KC δεν ήταν η πρώτη progressive μπάντα που άκουσα. Είχα ακούσει πολύ φευγαλαία το Mirage των Camel και ένα δύο κομμάτια Eloy που μου άρεσαν πολύ, ωστόσο δεν είχα συνδέσει στο μυαλό μου περί τείνος πρόκειται. Με τους KC όμως, άνοιξε μπροστά μου η πόρτα για ένα τεράστιο κήπο, τον κήπο του progressive rock.
Η περίοδος που ακολούθησε ήταν εμπειρία ζωής. Ανακάλυψα τρομερές μπάντες, ανατρίχιασα πάμπολες φορές από το μεγαλείο της μουσικής τους, επαναπροσδιόρισα τα μουσικά μου δεδομένα και απέκτησα διαφορετική αντίληψη για τη μουσική, ίσως και για τη ζωή γενικότερα. Η progressive μουσική είναι μακράν το αγαπημένο μου είδος. Έχω ακούσει πλέον αρκετές μπάντες μέσα στις άπειρες που υπάρχουν και χάθηκαν μέσα στο χάος των 70s, και έχω πολλούς ήρωες να θαυμάζω. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Έμπνευση για μουσική, για ζωή, για προβληματισμό.
Δε θέλω να πω περισσότερα, δε χρειάζεται άλλωστε. Κλείνω με τους στίχους του αγαπημένου μου κομματιού. Ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά, όταν ακούω αυτό το κομμάτι κλείνω τα μάτια μου και με πηγαίνει. Είναι μεγαλύτερο από κάθε στιγμή. Όταν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι το νησί μου.
Earth, stream and tree encircled by sea
Waves sweep the sand from my island.
My sunsets fade. Field and glade wait only for rain
Grain after grain love erodes my
High weathered walls which fend off the tide
Cradle the wind to my island.
Gaunt granite climbs where gulls wheel and glide
Mournfully glide o'er my island.
My dawn bride's veil, damp and pale,
Dissolves in the sun.
Love's web is spun - cats prowl, mice run
Wreathe snatch-hand briars where owls know my eyes
Violet skies
Touch my island,
Touch me.
Beneath the wind turned wave Infinite peace Islands join hands
'Neathe heaven's sea.
Dark harbour quays like fingers of stone
Hungrily reach from my island.
Clutch sailor's words - pearls and gourds
Are strewn on my shore.
Equal in love, bound in circles.
Earth, stream and tree return to the sea
Waves sweep sand from my island, from me.
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
The Troubled Sleep of Piano Magic
Δεν ξέρω ποιος έβγαλε την έκφραση "δεν την παλεύω κάστανο" και με ποια λογική, αλλά νομιζώ περιγράφει επακριβώς την κατάστασή μου αυτή τη στιγμή. Για να καταλάβετε, για να γράψω την πρώτη πρόταση έκανα πάνω από 40 typos. (edit: τώρα πήρα πρέφα και κάτι διπλούς τόνους κλπ αλλά τα αφήνω εκεί για του λόγου το αληθές).
Νταξ, είπαμε δε την παλεύουμε να ξυπνάμε πρωί. Δεκτό. Όταν πρέπει να είσαι στις 1 το αργότερα στην ορκομωσία του φίλου σου όμως, ξυπνάς, τι να κάνεις. Βέβαια το παίρνεις απόφαση ότι αν την πέσεις στις 3 για ύπνο για να κλείσεις οκτάωρο δε θα σε πάρει ο ύπνος, για αυτό πέφτεις στις 5 για να σε πάρει ο ύπνος στις 6 ή στις 7. Και λές θα κοιμηθώ 4 ώρες, και τέσσερις καφέδες, οκτάωρο, κομπλέ.
Αλλά έλα που δε γίνεται αυτό. Φρόντισε σήμερα κάποιος καλός άνθρωπος να βάλει το ηλεκτρικό τρυπάνι για μισή ωρίτσα, εκεί 8 με 8:30, ίσα ίσα για να μας ξυπνήσει. Αλλά το να ξυπνάς στις 9, μετά από δύο ώρες ύπνο, να νιώθεις ΚΟΜΜΑΤΙΑ όσο δε πάει και να μη μπορείς να κλείσεις βλέφαρο είναι αρρώστεια. Αυτό έγινε σήμερα και ο λόγος που δε μπορούσα να κοιμηθώ είναι κάποιο άγχος. Αλλά δεν έχω project να παραδώσω σε δύο μέρες ούτε έχω meeting με τον καθηγητή μεθαύριο. Διπλωματική έχω και αυτή οκ, έχω μισό χρόνο μπροστά μου να την κάνω, και μαθήματα κιθάρας που νταξ έχω διαβάσει ήδη κάποια πράγματα αυτή τη βδομάδα και έχω χρόνο μέχρι το Σάββατο.
ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ ΛΕΤΕ. Είναι ένα γαμημένο άγχος που μας έχει καρφώσει αυτή η σχολή και αυτή η ζωή στον εγκέφαλο. Ήρθα στην Πάτρα ένα χαρούμενο παιδί με όρεξη και έχω κάψει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα. Από τις τόσες μέρες που ξύπναγα μες στο άγχος για να πιάσω τα project εκεί που τα άφησα το προηγούμενο βράδυ, ή από τις τόσες φορές που διάβαζα καμιά δυό ωρίτσες επιπλέον αφού κάνει shut down ο εγκέφαλος και με το ζόρι κοιμόμουν 2 ώρες για να πάω στο Πανεπιστήμιο να πολεμήσω με τα 15 θέματα και τα 400 υποερωτήματα που είχαν οι άλλοι μες στην κάβλα πρωινιάτικα. Και αυτή η σκατοζωή, μαζί με την κρεπάλη και το άσκοπο ξενύχτι, πέρασαν στον οργανισμό πλέον και τα αντιμετωπίζει ως δεδομένα.
Δε θα πάω διακοπές ρε γίδια όμως. Θα τα περάσω τα γαμομαθήματά σας και θα πάω διακοπές και δε θα σας σκέφτομαι ρε ζώα. Αλλά τι λέω. Μετά έρχονται άλλα. Συστατικές επιστολές, μεταπτυχιακά μαθήματα, ΔΟΥΛΕΙΑ. Δε τελειώνει αυτό το άγχος.
Τώρα αναμένω να δω αν θα ξυπνήσει ο αδερφός μου για να 'ρθει κι αυτός, αλλά δε το βλέπω και πρέπει σιγά σιγά να ντύνομαι.
Ρε, δεν την παλεύω με καμία παναγία όμως.
Νταξ, είπαμε δε την παλεύουμε να ξυπνάμε πρωί. Δεκτό. Όταν πρέπει να είσαι στις 1 το αργότερα στην ορκομωσία του φίλου σου όμως, ξυπνάς, τι να κάνεις. Βέβαια το παίρνεις απόφαση ότι αν την πέσεις στις 3 για ύπνο για να κλείσεις οκτάωρο δε θα σε πάρει ο ύπνος, για αυτό πέφτεις στις 5 για να σε πάρει ο ύπνος στις 6 ή στις 7. Και λές θα κοιμηθώ 4 ώρες, και τέσσερις καφέδες, οκτάωρο, κομπλέ.
Αλλά έλα που δε γίνεται αυτό. Φρόντισε σήμερα κάποιος καλός άνθρωπος να βάλει το ηλεκτρικό τρυπάνι για μισή ωρίτσα, εκεί 8 με 8:30, ίσα ίσα για να μας ξυπνήσει. Αλλά το να ξυπνάς στις 9, μετά από δύο ώρες ύπνο, να νιώθεις ΚΟΜΜΑΤΙΑ όσο δε πάει και να μη μπορείς να κλείσεις βλέφαρο είναι αρρώστεια. Αυτό έγινε σήμερα και ο λόγος που δε μπορούσα να κοιμηθώ είναι κάποιο άγχος. Αλλά δεν έχω project να παραδώσω σε δύο μέρες ούτε έχω meeting με τον καθηγητή μεθαύριο. Διπλωματική έχω και αυτή οκ, έχω μισό χρόνο μπροστά μου να την κάνω, και μαθήματα κιθάρας που νταξ έχω διαβάσει ήδη κάποια πράγματα αυτή τη βδομάδα και έχω χρόνο μέχρι το Σάββατο.
ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ ΛΕΤΕ. Είναι ένα γαμημένο άγχος που μας έχει καρφώσει αυτή η σχολή και αυτή η ζωή στον εγκέφαλο. Ήρθα στην Πάτρα ένα χαρούμενο παιδί με όρεξη και έχω κάψει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα. Από τις τόσες μέρες που ξύπναγα μες στο άγχος για να πιάσω τα project εκεί που τα άφησα το προηγούμενο βράδυ, ή από τις τόσες φορές που διάβαζα καμιά δυό ωρίτσες επιπλέον αφού κάνει shut down ο εγκέφαλος και με το ζόρι κοιμόμουν 2 ώρες για να πάω στο Πανεπιστήμιο να πολεμήσω με τα 15 θέματα και τα 400 υποερωτήματα που είχαν οι άλλοι μες στην κάβλα πρωινιάτικα. Και αυτή η σκατοζωή, μαζί με την κρεπάλη και το άσκοπο ξενύχτι, πέρασαν στον οργανισμό πλέον και τα αντιμετωπίζει ως δεδομένα.
Δε θα πάω διακοπές ρε γίδια όμως. Θα τα περάσω τα γαμομαθήματά σας και θα πάω διακοπές και δε θα σας σκέφτομαι ρε ζώα. Αλλά τι λέω. Μετά έρχονται άλλα. Συστατικές επιστολές, μεταπτυχιακά μαθήματα, ΔΟΥΛΕΙΑ. Δε τελειώνει αυτό το άγχος.
Τώρα αναμένω να δω αν θα ξυπνήσει ο αδερφός μου για να 'ρθει κι αυτός, αλλά δε το βλέπω και πρέπει σιγά σιγά να ντύνομαι.
Ρε, δεν την παλεύω με καμία παναγία όμως.
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009
A Black Metal Winter
Σήμερα κάναμε με ένα φίλο εδώ στην Πάτρα μια black metal εκπομπή σε ένα internet radio station που παίζουμε κάθε βδομάδα. Εντάξει από τους 11 που υποτίθεται ότι μας άκουγαν, 2-3 να μη το είχανε στο mute, αλλά δε πειράζει :P. Με αφορμή αυτή την εκπομπή πάντως, αυτή την τελευταία εβδομάδα άκουγα μόνο black metal, που είχα πρακτικά να ακούσω κοντά στον ένα χρόνο. Και μου ήρθαν στο μυαλό κάποια πράγματα τα οποία φυσικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός από τους πιστούς και διψασμένους αναγνώστες του blog μου.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα χειμώνα στα Γιάννενα. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η δευτέρα ή η τρίτη λυκείου, αλλά ήταν τότε που η παρέα πάνω αποφάσισε να σχηματίσει ένα black metal γρουπάκι. Εγώ δεν έπαιζα κιθάρα τότε(όχι ότι τώρα παίζω, αλλά τότε δεν ήξερα καθόλου), και μπήκα στο συγκρότημα ως ο τύπος που θα κάνει τα καθαρά φωνητικά και θα γράψει τους στίχους. Βέβαια όταν σοβάρεψε το πράγμα, έγινε η σιωπηλή παραδοχή πως δε θα έκανα καθαρά φωνητικά και έμεινα με το task των στίχων. Το αν ήμουν η όχι μέλος του συγκροτήματος ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε να πω την αλήθεια, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ήμουν εκεί στις πρόβες, εκεί στις κουβέντες, εκεί στην όλη φάση.
Τότε η κατάσταση στα Γιάννενα ήταν περίεργη μεν, αλλά πολύ ζωντανή. Υπήρχαν καμιά δεκαριά γκρουπάκια που γνωριζόταν όλοι μεταξύ τους και συχνά πυκνά αποτελούταν από τα ίδια μέλη, και υπήρχε μια σιωπηλή "έχθρα" μεταξύ τους, που συχνά μεταφραζόταν στην κλασική κολακεία απο μπροστά και θάψιμο από πίσω. Αυτό βέβαια είναι και μια από τις ιδιότητες του "Γιαννιώτη", αλλά η όλη φάση, όσο περιέργο κι αν φαίνεται, ήταν γαμάτη.
Ο χειμώνας πάνω δε συγκρίνεται με εδώ. Φορούσαμε τα πιο ζεστά μπουφάν και τα σκουφιά και από μέσα τη μπλούζα Emperor για να σκάσουμε στην πρόβα. Μετά την πρόβα το παίρναμε ποδαράτο μες στο ψωλόκρυο για να πάμε στην πιτσαρία να τσακίσουμε τπτ και να πούμε τι γαμάτα θα βγούνε τα κομμάτια και πόσο πολύ γουστάραμε, ή για να βρίσουμε τον μπασίστα που δεν είχε βγάλει το κομμάτι χα-χα. Και ο χειμώνας ήταν γενικότερα έτσι.
Ο χειμώνας είχε κρύο. Είχε σκοτάδι και κατάθλιψη. Είχε ένα μυστήριο. Θυμάμαι να κάθομαι σπίτι μου και να ακούω ένα διπλό CD από το Forest με Deathcrush και De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem και να χαζεύω έξω το βουνό. Καταστροφή μεγάλη. Funeral Fog δε λες τπτ.
Ο χειμώνας είχε χιόνι. Μια μέρα που χιόνισε πολύ την κάναμε κοπάνα από το σχολείο, πήγαμε σπίτι, εξοπλιστήκαμε με T-Shirts, και φωτογραφικές μηχανές και πήγαμε στο βουνό μέσα για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μπήκαμε σε αυλές από κάτι ξένα σπίτια, κρεμαστήκαμε από κάτι δέντρα, βγάλαμε πολύ ωραίες φωτογραφίες, κανά δυο από τις οποίες μπήκανε στο booklet του πρώτου και μοναδικού demo της μπάντας.
Ο χειμώνας είχε πόρωση. Black metal πόρωση. Θυμάμαι να σκάμε στο μοναδικό πρακτικά προσιτό studio προβών στα Γιάννενα όπου τους ξέραμε όλους και μας ήξεραν όλοι και πριν από μας να ναι μέσα τρια άτομα και να προσπαθούν(μάταια) να παίξουν σωστά το Freezing Moon. Και μετά στο καπάκι μπαίνουμε μέσα και έρχονται και δυο από αυτούς και χτυπιούνται ανελέητα στα κομμάτια (διασκευές και μη) που τα παιδία παίζανε. Σε ένα χώρο που με το ζόρι χωράει 4 άτομα και εκεί μέσα ήμαστε 8.
Ο χειμώνας είχε αλητεία. Μετά από αυτή η κάποια σχετική πρόβα, η πόρωση μας οδηγούσε σε μια όρεξη για καταστροφή. Το black metal feeling μας ωθούσε σε μια αμφισβήτηση των πάντων με θύματα συχνά παραδόσεις και στερεότυπα της εποχής. Έτσι την είχε πληρώσει κάποτε ο Άγιος Βασίλης. Χριστούγεννα φάση, μετά την πρόβα και στο διπλανό σπίτι είχανε έναν Αη Βασίλη στην αυλή. Θέλαμε αρχικά να τον ρίξουμε κάτω και καταλήξαμε να του βγάλουμε κάπως το κεφάλι. Δε θυμάμαι πως, είχε εκτροχιαστεί η κατάσταση. Και μετά τρέχαμε. Ο χειμώνας είχε τρέξιμο.
Η μπάντα που λέτε προχώρησε και έκανε και lives και ηχογράφησε και το demo το οποίο αν και θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο από πολλές απόψεις, για μένα αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της εποχής εκείνης που ζούσαμε. Οι στίχοι που τελικά έγραψα μου αρέσουν ακόμη, τολμώ μάλιστα να πω ότι είναι από τις καλύτερες στιχουργικές δουλειές που έχω κάνει και είμαι υπερήφανος :P. Μετά παίχτηκαν τα κλασσικά. Γκόμενες, ίντριγκες, εγωισμοί, διαφορετικοί προσανατολισμοί, προτεραιότητες και γενικά όλες εκείνες οι διαφορές που καλύπτονται μόνο από την κοινή κάβλα, και γίνονται πολύ εμφανείς όταν η κάβλα αυτή σβήσει. Αργότερα μπήκα στη μπάντα σα δεύτερος κιθαρίστας, κάναμε και δυο πρόβες μη σας πω (ανεβοκατέβαινα Πάτρα - Γιάννενα ο μλκς), αρχίσαμε να στέλνουμε μέλη, δημιουργήσαμε άλλο σχήμα, τα πηγαίναμε καλά αλλά το διαλύσαμε και αυτό για λόγους που δε θέλω να αναλύσω τώρα, και εν τέλει φτάσαμε να μην κάνουμε καν παρέα μεταξύ μας. Μιλώντας για εμένα, δεν έχω επαφές με κανέναν από τους παλιούς μου φίλους.
Αλλά πριν από όλα αυτά, πριν χαθεί αυτό το συναίσθημα, μου έχει μείνει μια στιγμή στο μυαλό σαν κορύφωση όλων αυτών των στιγμών. Ήταν ένα live που είχαμε οργανώσει στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, και που καλέσαμε διάφορες μπάντες των Ιωαννίνων να παίξουν. Παίξανε οι heavy metallaδες, παίξανε οι nu-metaλάδες και μόλις βγήκανε οι black-μεταλάδες, άρχισε και το χιόνι. Δεύτερη μπάντα από τα μπλακ(και προ-τελευταία γενικά) ήταν οι φίλοι μου. Θυμάμαι και το setlist. 5 κομμάτια, το ένα δικό τους. Όλοι αυτοί που σας ανέφερα, δηλαδή πρακτικά όλοι οι "γνωστοί" μεταλλάδες των Ιωαννίνων ήταν εκεί. Τα παιδία παίξανε γαμάτα, και εμείς οι 10 που χτυπιόμασταν μπροστά γουστάραμε πολύ. Αλλά όταν έφτασε η ώρα για το τελευταίο κομμάτι, βγαίνει μπροστά το παιδί που τραγουδούσε και λέει: "Hear the cries from the mourning palace". Βγήκαν οι πίσω μπροστά και έγινε ένα τεράστιο moshpit. Headbanging όσο δε παίρνει και γερό ξύλο σε στιγμές. Μη φανταστείτε μπουνιές και τέτοιες βλακείες. Το κλασικό σπρωξίδι που μόνο σε τοπικό live μπορείς να απολαύσεις. Από το χτύπημα μάλιστα ρίξαμε και τα monitor κάτω και τα παιδιά πάνω δεν ακούγαν τι παίζανε στο μισό κομμάτι. Σιγά, τα σπάσανε όλα.
Μετά το live παραμιλούσαμε. Πόσο γαμάτα ήταν ρε. Εκεί στο κρύο και στον αέρα. Εκεί στην καρδιά του χειμώνα.
Ο χειμώνας ήταν black metal.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα χειμώνα στα Γιάννενα. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η δευτέρα ή η τρίτη λυκείου, αλλά ήταν τότε που η παρέα πάνω αποφάσισε να σχηματίσει ένα black metal γρουπάκι. Εγώ δεν έπαιζα κιθάρα τότε(όχι ότι τώρα παίζω, αλλά τότε δεν ήξερα καθόλου), και μπήκα στο συγκρότημα ως ο τύπος που θα κάνει τα καθαρά φωνητικά και θα γράψει τους στίχους. Βέβαια όταν σοβάρεψε το πράγμα, έγινε η σιωπηλή παραδοχή πως δε θα έκανα καθαρά φωνητικά και έμεινα με το task των στίχων. Το αν ήμουν η όχι μέλος του συγκροτήματος ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε να πω την αλήθεια, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ήμουν εκεί στις πρόβες, εκεί στις κουβέντες, εκεί στην όλη φάση.
Τότε η κατάσταση στα Γιάννενα ήταν περίεργη μεν, αλλά πολύ ζωντανή. Υπήρχαν καμιά δεκαριά γκρουπάκια που γνωριζόταν όλοι μεταξύ τους και συχνά πυκνά αποτελούταν από τα ίδια μέλη, και υπήρχε μια σιωπηλή "έχθρα" μεταξύ τους, που συχνά μεταφραζόταν στην κλασική κολακεία απο μπροστά και θάψιμο από πίσω. Αυτό βέβαια είναι και μια από τις ιδιότητες του "Γιαννιώτη", αλλά η όλη φάση, όσο περιέργο κι αν φαίνεται, ήταν γαμάτη.
Ο χειμώνας πάνω δε συγκρίνεται με εδώ. Φορούσαμε τα πιο ζεστά μπουφάν και τα σκουφιά και από μέσα τη μπλούζα Emperor για να σκάσουμε στην πρόβα. Μετά την πρόβα το παίρναμε ποδαράτο μες στο ψωλόκρυο για να πάμε στην πιτσαρία να τσακίσουμε τπτ και να πούμε τι γαμάτα θα βγούνε τα κομμάτια και πόσο πολύ γουστάραμε, ή για να βρίσουμε τον μπασίστα που δεν είχε βγάλει το κομμάτι χα-χα. Και ο χειμώνας ήταν γενικότερα έτσι.
Ο χειμώνας είχε κρύο. Είχε σκοτάδι και κατάθλιψη. Είχε ένα μυστήριο. Θυμάμαι να κάθομαι σπίτι μου και να ακούω ένα διπλό CD από το Forest με Deathcrush και De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem και να χαζεύω έξω το βουνό. Καταστροφή μεγάλη. Funeral Fog δε λες τπτ.
Ο χειμώνας είχε χιόνι. Μια μέρα που χιόνισε πολύ την κάναμε κοπάνα από το σχολείο, πήγαμε σπίτι, εξοπλιστήκαμε με T-Shirts, και φωτογραφικές μηχανές και πήγαμε στο βουνό μέσα για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μπήκαμε σε αυλές από κάτι ξένα σπίτια, κρεμαστήκαμε από κάτι δέντρα, βγάλαμε πολύ ωραίες φωτογραφίες, κανά δυο από τις οποίες μπήκανε στο booklet του πρώτου και μοναδικού demo της μπάντας.
Ο χειμώνας είχε πόρωση. Black metal πόρωση. Θυμάμαι να σκάμε στο μοναδικό πρακτικά προσιτό studio προβών στα Γιάννενα όπου τους ξέραμε όλους και μας ήξεραν όλοι και πριν από μας να ναι μέσα τρια άτομα και να προσπαθούν(μάταια) να παίξουν σωστά το Freezing Moon. Και μετά στο καπάκι μπαίνουμε μέσα και έρχονται και δυο από αυτούς και χτυπιούνται ανελέητα στα κομμάτια (διασκευές και μη) που τα παιδία παίζανε. Σε ένα χώρο που με το ζόρι χωράει 4 άτομα και εκεί μέσα ήμαστε 8.
Ο χειμώνας είχε αλητεία. Μετά από αυτή η κάποια σχετική πρόβα, η πόρωση μας οδηγούσε σε μια όρεξη για καταστροφή. Το black metal feeling μας ωθούσε σε μια αμφισβήτηση των πάντων με θύματα συχνά παραδόσεις και στερεότυπα της εποχής. Έτσι την είχε πληρώσει κάποτε ο Άγιος Βασίλης. Χριστούγεννα φάση, μετά την πρόβα και στο διπλανό σπίτι είχανε έναν Αη Βασίλη στην αυλή. Θέλαμε αρχικά να τον ρίξουμε κάτω και καταλήξαμε να του βγάλουμε κάπως το κεφάλι. Δε θυμάμαι πως, είχε εκτροχιαστεί η κατάσταση. Και μετά τρέχαμε. Ο χειμώνας είχε τρέξιμο.
Η μπάντα που λέτε προχώρησε και έκανε και lives και ηχογράφησε και το demo το οποίο αν και θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο από πολλές απόψεις, για μένα αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της εποχής εκείνης που ζούσαμε. Οι στίχοι που τελικά έγραψα μου αρέσουν ακόμη, τολμώ μάλιστα να πω ότι είναι από τις καλύτερες στιχουργικές δουλειές που έχω κάνει και είμαι υπερήφανος :P. Μετά παίχτηκαν τα κλασσικά. Γκόμενες, ίντριγκες, εγωισμοί, διαφορετικοί προσανατολισμοί, προτεραιότητες και γενικά όλες εκείνες οι διαφορές που καλύπτονται μόνο από την κοινή κάβλα, και γίνονται πολύ εμφανείς όταν η κάβλα αυτή σβήσει. Αργότερα μπήκα στη μπάντα σα δεύτερος κιθαρίστας, κάναμε και δυο πρόβες μη σας πω (ανεβοκατέβαινα Πάτρα - Γιάννενα ο μλκς), αρχίσαμε να στέλνουμε μέλη, δημιουργήσαμε άλλο σχήμα, τα πηγαίναμε καλά αλλά το διαλύσαμε και αυτό για λόγους που δε θέλω να αναλύσω τώρα, και εν τέλει φτάσαμε να μην κάνουμε καν παρέα μεταξύ μας. Μιλώντας για εμένα, δεν έχω επαφές με κανέναν από τους παλιούς μου φίλους.
Αλλά πριν από όλα αυτά, πριν χαθεί αυτό το συναίσθημα, μου έχει μείνει μια στιγμή στο μυαλό σαν κορύφωση όλων αυτών των στιγμών. Ήταν ένα live που είχαμε οργανώσει στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, και που καλέσαμε διάφορες μπάντες των Ιωαννίνων να παίξουν. Παίξανε οι heavy metallaδες, παίξανε οι nu-metaλάδες και μόλις βγήκανε οι black-μεταλάδες, άρχισε και το χιόνι. Δεύτερη μπάντα από τα μπλακ(και προ-τελευταία γενικά) ήταν οι φίλοι μου. Θυμάμαι και το setlist. 5 κομμάτια, το ένα δικό τους. Όλοι αυτοί που σας ανέφερα, δηλαδή πρακτικά όλοι οι "γνωστοί" μεταλλάδες των Ιωαννίνων ήταν εκεί. Τα παιδία παίξανε γαμάτα, και εμείς οι 10 που χτυπιόμασταν μπροστά γουστάραμε πολύ. Αλλά όταν έφτασε η ώρα για το τελευταίο κομμάτι, βγαίνει μπροστά το παιδί που τραγουδούσε και λέει: "Hear the cries from the mourning palace". Βγήκαν οι πίσω μπροστά και έγινε ένα τεράστιο moshpit. Headbanging όσο δε παίρνει και γερό ξύλο σε στιγμές. Μη φανταστείτε μπουνιές και τέτοιες βλακείες. Το κλασικό σπρωξίδι που μόνο σε τοπικό live μπορείς να απολαύσεις. Από το χτύπημα μάλιστα ρίξαμε και τα monitor κάτω και τα παιδιά πάνω δεν ακούγαν τι παίζανε στο μισό κομμάτι. Σιγά, τα σπάσανε όλα.
Μετά το live παραμιλούσαμε. Πόσο γαμάτα ήταν ρε. Εκεί στο κρύο και στον αέρα. Εκεί στην καρδιά του χειμώνα.
Ο χειμώνας ήταν black metal.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)