Δεν ξέρω ποιος έβγαλε την έκφραση "δεν την παλεύω κάστανο" και με ποια λογική, αλλά νομιζώ περιγράφει επακριβώς την κατάστασή μου αυτή τη στιγμή. Για να καταλάβετε, για να γράψω την πρώτη πρόταση έκανα πάνω από 40 typos. (edit: τώρα πήρα πρέφα και κάτι διπλούς τόνους κλπ αλλά τα αφήνω εκεί για του λόγου το αληθές).
Νταξ, είπαμε δε την παλεύουμε να ξυπνάμε πρωί. Δεκτό. Όταν πρέπει να είσαι στις 1 το αργότερα στην ορκομωσία του φίλου σου όμως, ξυπνάς, τι να κάνεις. Βέβαια το παίρνεις απόφαση ότι αν την πέσεις στις 3 για ύπνο για να κλείσεις οκτάωρο δε θα σε πάρει ο ύπνος, για αυτό πέφτεις στις 5 για να σε πάρει ο ύπνος στις 6 ή στις 7. Και λές θα κοιμηθώ 4 ώρες, και τέσσερις καφέδες, οκτάωρο, κομπλέ.
Αλλά έλα που δε γίνεται αυτό. Φρόντισε σήμερα κάποιος καλός άνθρωπος να βάλει το ηλεκτρικό τρυπάνι για μισή ωρίτσα, εκεί 8 με 8:30, ίσα ίσα για να μας ξυπνήσει. Αλλά το να ξυπνάς στις 9, μετά από δύο ώρες ύπνο, να νιώθεις ΚΟΜΜΑΤΙΑ όσο δε πάει και να μη μπορείς να κλείσεις βλέφαρο είναι αρρώστεια. Αυτό έγινε σήμερα και ο λόγος που δε μπορούσα να κοιμηθώ είναι κάποιο άγχος. Αλλά δεν έχω project να παραδώσω σε δύο μέρες ούτε έχω meeting με τον καθηγητή μεθαύριο. Διπλωματική έχω και αυτή οκ, έχω μισό χρόνο μπροστά μου να την κάνω, και μαθήματα κιθάρας που νταξ έχω διαβάσει ήδη κάποια πράγματα αυτή τη βδομάδα και έχω χρόνο μέχρι το Σάββατο.
ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ ΛΕΤΕ. Είναι ένα γαμημένο άγχος που μας έχει καρφώσει αυτή η σχολή και αυτή η ζωή στον εγκέφαλο. Ήρθα στην Πάτρα ένα χαρούμενο παιδί με όρεξη και έχω κάψει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα. Από τις τόσες μέρες που ξύπναγα μες στο άγχος για να πιάσω τα project εκεί που τα άφησα το προηγούμενο βράδυ, ή από τις τόσες φορές που διάβαζα καμιά δυό ωρίτσες επιπλέον αφού κάνει shut down ο εγκέφαλος και με το ζόρι κοιμόμουν 2 ώρες για να πάω στο Πανεπιστήμιο να πολεμήσω με τα 15 θέματα και τα 400 υποερωτήματα που είχαν οι άλλοι μες στην κάβλα πρωινιάτικα. Και αυτή η σκατοζωή, μαζί με την κρεπάλη και το άσκοπο ξενύχτι, πέρασαν στον οργανισμό πλέον και τα αντιμετωπίζει ως δεδομένα.
Δε θα πάω διακοπές ρε γίδια όμως. Θα τα περάσω τα γαμομαθήματά σας και θα πάω διακοπές και δε θα σας σκέφτομαι ρε ζώα. Αλλά τι λέω. Μετά έρχονται άλλα. Συστατικές επιστολές, μεταπτυχιακά μαθήματα, ΔΟΥΛΕΙΑ. Δε τελειώνει αυτό το άγχος.
Τώρα αναμένω να δω αν θα ξυπνήσει ο αδερφός μου για να 'ρθει κι αυτός, αλλά δε το βλέπω και πρέπει σιγά σιγά να ντύνομαι.
Ρε, δεν την παλεύω με καμία παναγία όμως.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου