A Black Metal Winter

Σήμερα κάναμε με ένα φίλο εδώ στην Πάτρα μια black metal εκπομπή σε ένα internet radio station που παίζουμε κάθε βδομάδα. Εντάξει από τους 11 που υποτίθεται ότι μας άκουγαν, 2-3 να μη το είχανε στο mute, αλλά δε πειράζει :P. Με αφορμή αυτή την εκπομπή πάντως, αυτή την τελευταία εβδομάδα άκουγα μόνο black metal, που είχα πρακτικά να ακούσω κοντά στον ένα χρόνο. Και μου ήρθαν στο μυαλό κάποια πράγματα τα οποία φυσικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός από τους πιστούς και διψασμένους αναγνώστες του blog μου.

Θυμήθηκα λοιπόν ένα χειμώνα στα Γιάννενα. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η δευτέρα ή η τρίτη λυκείου, αλλά ήταν τότε που η παρέα πάνω αποφάσισε να σχηματίσει ένα black metal γρουπάκι. Εγώ δεν έπαιζα κιθάρα τότε(όχι ότι τώρα παίζω, αλλά τότε δεν ήξερα καθόλου), και μπήκα στο συγκρότημα ως ο τύπος που θα κάνει τα καθαρά φωνητικά και θα γράψει τους στίχους. Βέβαια όταν σοβάρεψε το πράγμα, έγινε η σιωπηλή παραδοχή πως δε θα έκανα καθαρά φωνητικά και έμεινα με το task των στίχων. Το αν ήμουν η όχι μέλος του συγκροτήματος ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε να πω την αλήθεια, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ήμουν εκεί στις πρόβες, εκεί στις κουβέντες, εκεί στην όλη φάση.

Τότε η κατάσταση στα Γιάννενα ήταν περίεργη μεν, αλλά πολύ ζωντανή. Υπήρχαν καμιά δεκαριά γκρουπάκια που γνωριζόταν όλοι μεταξύ τους και συχνά πυκνά αποτελούταν από τα ίδια μέλη, και υπήρχε μια σιωπηλή "έχθρα" μεταξύ τους, που συχνά μεταφραζόταν στην κλασική κολακεία απο μπροστά και θάψιμο από πίσω. Αυτό βέβαια είναι και μια από τις ιδιότητες του "Γιαννιώτη", αλλά η όλη φάση, όσο περιέργο κι αν φαίνεται, ήταν γαμάτη.

Ο χειμώνας πάνω δε συγκρίνεται με εδώ. Φορούσαμε τα πιο ζεστά μπουφάν και τα σκουφιά και από μέσα τη μπλούζα Emperor για να σκάσουμε στην πρόβα. Μετά την πρόβα το παίρναμε ποδαράτο μες στο ψωλόκρυο για να πάμε στην πιτσαρία να τσακίσουμε τπτ και να πούμε τι γαμάτα θα βγούνε τα κομμάτια και πόσο πολύ γουστάραμε, ή για να βρίσουμε τον μπασίστα που δεν είχε βγάλει το κομμάτι χα-χα. Και ο χειμώνας ήταν γενικότερα έτσι.

Ο χειμώνας είχε κρύο. Είχε σκοτάδι και κατάθλιψη. Είχε ένα μυστήριο. Θυμάμαι να κάθομαι σπίτι μου και να ακούω ένα διπλό CD από το Forest με Deathcrush και De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem και να χαζεύω έξω το βουνό. Καταστροφή μεγάλη. Funeral Fog δε λες τπτ.

Ο χειμώνας είχε χιόνι. Μια μέρα που χιόνισε πολύ την κάναμε κοπάνα από το σχολείο, πήγαμε σπίτι, εξοπλιστήκαμε με T-Shirts, και φωτογραφικές μηχανές και πήγαμε στο βουνό μέσα για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μπήκαμε σε αυλές από κάτι ξένα σπίτια, κρεμαστήκαμε από κάτι δέντρα, βγάλαμε πολύ ωραίες φωτογραφίες, κανά δυο από τις οποίες μπήκανε στο booklet του πρώτου και μοναδικού demo της μπάντας.

Ο χειμώνας είχε πόρωση. Black metal πόρωση. Θυμάμαι να σκάμε στο μοναδικό πρακτικά προσιτό studio προβών στα Γιάννενα όπου τους ξέραμε όλους και μας ήξεραν όλοι και πριν από μας να ναι μέσα τρια άτομα και να προσπαθούν(μάταια) να παίξουν σωστά το Freezing Moon. Και μετά στο καπάκι μπαίνουμε μέσα και έρχονται και δυο από αυτούς και χτυπιούνται ανελέητα στα κομμάτια (διασκευές και μη) που τα παιδία παίζανε. Σε ένα χώρο που με το ζόρι χωράει 4 άτομα και εκεί μέσα ήμαστε 8.

Ο χειμώνας είχε αλητεία. Μετά από αυτή η κάποια σχετική πρόβα, η πόρωση μας οδηγούσε σε μια όρεξη για καταστροφή. Το black metal feeling μας ωθούσε σε μια αμφισβήτηση των πάντων με θύματα συχνά παραδόσεις και στερεότυπα της εποχής. Έτσι την είχε πληρώσει κάποτε ο Άγιος Βασίλης. Χριστούγεννα φάση, μετά την πρόβα και στο διπλανό σπίτι είχανε έναν Αη Βασίλη στην αυλή. Θέλαμε αρχικά να τον ρίξουμε κάτω και καταλήξαμε να του βγάλουμε κάπως το κεφάλι. Δε θυμάμαι πως, είχε εκτροχιαστεί η κατάσταση. Και μετά τρέχαμε. Ο χειμώνας είχε τρέξιμο.

Η μπάντα που λέτε προχώρησε και έκανε και lives και ηχογράφησε και το demo το οποίο αν και θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο από πολλές απόψεις, για μένα αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της εποχής εκείνης που ζούσαμε. Οι στίχοι που τελικά έγραψα μου αρέσουν ακόμη, τολμώ μάλιστα να πω ότι είναι από τις καλύτερες στιχουργικές δουλειές που έχω κάνει και είμαι υπερήφανος :P. Μετά παίχτηκαν τα κλασσικά. Γκόμενες, ίντριγκες, εγωισμοί, διαφορετικοί προσανατολισμοί, προτεραιότητες και γενικά όλες εκείνες οι διαφορές που καλύπτονται μόνο από την κοινή κάβλα, και γίνονται πολύ εμφανείς όταν η κάβλα αυτή σβήσει. Αργότερα μπήκα στη μπάντα σα δεύτερος κιθαρίστας, κάναμε και δυο πρόβες μη σας πω (ανεβοκατέβαινα Πάτρα - Γιάννενα ο μλκς), αρχίσαμε να στέλνουμε μέλη, δημιουργήσαμε άλλο σχήμα, τα πηγαίναμε καλά αλλά το διαλύσαμε και αυτό για λόγους που δε θέλω να αναλύσω τώρα, και εν τέλει φτάσαμε να μην κάνουμε καν παρέα μεταξύ μας. Μιλώντας για εμένα, δεν έχω επαφές με κανέναν από τους παλιούς μου φίλους.

Αλλά πριν από όλα αυτά, πριν χαθεί αυτό το συναίσθημα, μου έχει μείνει μια στιγμή στο μυαλό σαν κορύφωση όλων αυτών των στιγμών. Ήταν ένα live που είχαμε οργανώσει στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, και που καλέσαμε διάφορες μπάντες των Ιωαννίνων να παίξουν. Παίξανε οι heavy metallaδες, παίξανε οι nu-metaλάδες και μόλις βγήκανε οι black-μεταλάδες, άρχισε και το χιόνι. Δεύτερη μπάντα από τα μπλακ(και προ-τελευταία γενικά) ήταν οι φίλοι μου. Θυμάμαι και το setlist. 5 κομμάτια, το ένα δικό τους. Όλοι αυτοί που σας ανέφερα, δηλαδή πρακτικά όλοι οι "γνωστοί" μεταλλάδες των Ιωαννίνων ήταν εκεί. Τα παιδία παίξανε γαμάτα, και εμείς οι 10 που χτυπιόμασταν μπροστά γουστάραμε πολύ. Αλλά όταν έφτασε η ώρα για το τελευταίο κομμάτι, βγαίνει μπροστά το παιδί που τραγουδούσε και λέει: "Hear the cries from the mourning palace". Βγήκαν οι πίσω μπροστά και έγινε ένα τεράστιο moshpit. Headbanging όσο δε παίρνει και γερό ξύλο σε στιγμές. Μη φανταστείτε μπουνιές και τέτοιες βλακείες. Το κλασικό σπρωξίδι που μόνο σε τοπικό live μπορείς να απολαύσεις. Από το χτύπημα μάλιστα ρίξαμε και τα monitor κάτω και τα παιδιά πάνω δεν ακούγαν τι παίζανε στο μισό κομμάτι. Σιγά, τα σπάσανε όλα.

Μετά το live παραμιλούσαμε. Πόσο γαμάτα ήταν ρε. Εκεί στο κρύο και στον αέρα. Εκεί στην καρδιά του χειμώνα.

Ο χειμώνας ήταν black metal.