Θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίζω τον αδερφό μου. "Ρε Αλέξη, τι είναι αυτά που ακούς, κάτι βλάκες που ουρλίαζουν" κτλ, για δύο τρία τραγούδια που είχε κατεβάσει και άκουγε στο pc. "Ρε είναι μια μπάντα που έχει γράψει μουσική με θεματολογία απο Tolkien, και είναι καλοί ρε". "Άσε ρε να πούμε με τις βλακείες". Προκατάληψη. ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ.
15 Δεκεμβρίου(άντε να ταν 17-18 για να πέφτει Σάββατο) και έκανα πάρτυ για τα γενέθλιά μου στο σπίτι. Σκάει ο αδερφός μου και μου δίνει ένα CD δώρο(Ά ρε Αλέξη αν άκουγες τόσο καλή μουσική όσα τα δώρα που έκανες τι καλά θα τανε). Ένα πράσινο εξώφυλλο με έναν τύπο που καθότανε σε ένα θρόνο και μια τύπισα σε απόχρωση του γαλάζιου να χορεύει δίπλα. Nightfall in Middle Earth.
Πρέπει να ήταν η ώρα που ήρθαν οι πίτσες γιατί όλοι ήταν στον κάτω όροφο και είχα μείνει εγώ με ένα φίλο στο δωμάτιο(Α ρε Γιάννη..). "Τι είναι αυτό ρε", μου λέει. "Μαλακίες μεταλιές του Αλέξη μωρέ". "Βάλτο ρε να το ακούσουμε". "Οκ ποιο να βάλω". "Ξέρω γω, βάλε το 6".
Το 6. Ξεκινάει, παίζει λίγο. Όπα λέω εγώ. Όπα λέει αυτός. Τι παίζει. Γιατί μας αρέσει τόσο. Γιατί είναι τόσο γαμάτο ρε. Γιατί ρε, αφού είναι μέταλ. Δε θα έπρεπε. Εν τέλει το ακούσαμε πάνω κάτω σχεδόν όλο το cd εκείνο το βράδυ.
Το τι έγινε τις επόμενες μέρες δε χρειάζεται να σας το πω. Θα σας πω μόνο ότι μου πήρε περίπου ένα μήνα να περάσω το Noldor. Και όχι γιατί το άκουγα και το βαριόμουν, αλλά γιατί το ξανάβαζα από την αρχή. Τόσο πολύ μου άρεσαν τα κομμάτια. Και όχι όπως μας αρέσει ένα κομμάτι που ακούμε στο ράδιο και λες "όπα ωραίο κομμάτι". Ούτε ακόμη όπως ακούς ένα κομμάτι και λες "Τι κομματάρα είναι αυτή". Αλλά όπως σου αρέσει ένα κομμάτι όταν το ακούς και νιώθεις κάτι να τρέμει μέσα σου, νιώθεις να γεμίζεις από μια λαχτάρα στο στήθος, νιώθεις ότι τη στιγμή εκείνη βρίσκεσαι κάπου αλλού όπου δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το κομμάτι αυτό. Τόσο πολύ μου άρεσε. Πάνω από δέκα χρόνια και πολλά, πολλά συγκροτήματα και albums μετά, το Nightfall in Middle Earth είναι ακόμη το αγαπημένο μου metal album.
Η συνέχεια ήταν επική. Αφού γεμίσαμε με το διπλανό μου(το παλλικάρι που ήταν μαζί μου όταν το πρωτοακούσαμε) το θρανίο με στίχους, τους γράφαμε και σε χαρτιά. Ακούγαμε Guardian στα διαλείμματα και τραγουδάγαμε, μερικές φορές και εν ώρα μαθήματος. Ακολούθησαν κι άλλα albums. το καθένα από τα οποία προσέφερε τρομερές συγκινήσεις, και βάλαμε και άλλους στο παιχνίδι. Θυμάμαι κάτι Παρασκευές απογεύματα πήγαινα σε ένα φίλο μου στην άλλη άκρη της πόλης και το μόνο που κάναμε είναι να ακούμε Guardian μέχρι να φύγω. Γυρνούσα σπίτι μου και άκουγα Guardian. "Ρε Νίκο δε θα ρθουν στην Ελλάδα ρε; Θα πάμε μαζί ρε και με το Γιάννη και θα τα σπάσουμε όλα".
Μια όμορφη μέρα και ενώ αλώνιζα στον φυλλομετρητή που χρησιμοποιούσα τότε(yahoo θαρρώ θα ήτανε), σκέφτηκα να κάνω register στο official forum των Guardian. Εν συντομία θα πω ότι εκεί μέσα βρήκα ανθρώπους που μπορούσαν να καταλάβουν την τρέλα μου για τους Guardian, γιατί την ίδια κουβαλούσανε κι αυτοί. Εκεί μέσα γνώρισα ανθρώπους που έπειτα τους γνώρισα και από κοντά και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Μερικοί από αυτούς είναι ακόμη οι καλύτεροι μου φίλοι. Στο τέλος ξεχάσαμε τι ήταν αυτό που μας έφερε κοντά στην αρχή.
Όταν τελικά μάθαμε πως θα ρθουνε οι Guardian, θυμάμαι πως δε μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν σπίτι μου στα Γιάννενα με μια φίλη που κάναμε παρέα τότε και με παίρνει τηλέφωνο ένα παλλικάρι και μου λέει στεγνά. "Μαλάκα, έρχονται οι Guardian". Η κοπέλα σίγουρα τρόμαξε που με είδε να βγάζω άναρθρες κραυγές και να χτυπιέμαι στους τοίχους. Έρχονται οι Guardian. Έρχονται οι Guardian. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ GUARDIAN.
Όταν όμως ο καιρός ήρθε και ήταν να πάμε, ο ένας φίλος είχε διαβάσματα(τρίτη λυκείου, οκ τον δικαιολογώ) και ο άλλος απλά πέρναγε τη φάση της τρεντοποίησης και αν και άκουγε ακόμη Guardian, δε ψήθηκε να ρθει. Ευτυχώς ο αδερφός μου και οι φίλοι του ψήθηκαν με τα χίλια, και φυσικά οργάνωσαμε ένα γιγαντιαίο meeting με τα παιδιά από το official forum για να πάμε όλοι μαζί στο live. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να συναντιόμαστε κάπου στον Πειραιά και να βαδίζουμε 20 άτομα πεζοπορία προς το Silo όπου γινότανε η συναυλία.
Εντάξει, συναυλιακός χώρος μαύρο χάλι. 3 χιλιάδες χώραγε, 5 βάλανε μέσα. Πήγαμε 500 ώρες πριν και χωθήκαμε στις πρώτες σειρές. Όπως μαζεύτηκε ο κόσμος άρχισε ένα ανελέητο σπρωξίδι πριν αρχίσει το live και τα χα φτύσει πριν ακόμη βγούνε. Που να ξέρα τι θα παιζε μετά. Με το σπρωξίδι και τον πανικό, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα βρέθηκα δίπλα δίπλα με τον Panoramix δεύτερη σειρά. "Ω φίλε, καλή φάση θα μαστε μαζί στο live". "Κάτσε να αρχίσει και θα δεις που θα βρεθείς", μου λέει. Και δεν είχε άδικο.
Τα φώτα σβήσανε, και τα μεγάφωνα παίζανε το War of Wrath. Ο κόσμος συνόδευε από πάνω. Και μετά οι Guardian βγήκανε στη σκηνή. Και ξεκίνησε το Into the Storm. Και άρχισα να πετάω. Όλες οι πρώτες σειρές γίνανε ένα ανελέητο moshpit και τα πόδια μου δε πατούσαν στο έδαφος. Με σπρώχνανε ταυτόχρονα προς τόσες πολλές κατευθύνσεις που με κάποιο τρόπο έμενα στη θέση μου. 5 τραγούδια άντεξα, μετά βγήκα λίγο στο πλάι. Δεν έβλεπα πολύ καλά αλλά ο ήχος ήταν αρκετά καλός. Καβαλούσα λίγο τους μπροστινούς και τραγούδαγα τόσο που σε κάποια φάση δε μπορούσα να αναπνεύσω καλά. Προς το τέλος του live βγήκα προς τα πίσω. Βγήκανε οι Guardian για τα Encore και παίξανε Last Candle(!) και Mirror Mirror φυσικά.
Μετά το live βγήκα έξω και την άραξα σε μια τζαμαρία. Μου μιλούσε κόσμος, μου λέγανε να τρέξουμε για να προλάβουμε το τελευταίο μετρό για Αθήνα. Δεν ένιωθα μια. Τι μου λέτε ρε. Είδα τους Guardian live. Είδα τους Guardian live.
Περάσανε τα χρόνια και τους άφησα στην άκρη τους Guardian. Πάντα αγαπημένοι αλλά έρχεται ο καιρός που δε μπορείς να ξέρεις την κάθε νότα και την κάθε αναπνοή. Έρχεται ο καιρός που θες να ζήσεις νέες συγκινήσεις. Και ναι, κάθε φορά που έβαζα και άκουγα ξύπναγαν μέσα μου στίγματα του παρελθόντος, αλλά δε το έκανα πολύ συχνά. Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε. Δε μπορούν ίσως να μας συγκινήσουν τα ίδια πράγματα με άλλοτε. Η μήπως όχι;
Όταν έμαθα ότι έρχονται και πάλι οι Guardian, ήμουν πολύ πιο συγκρατημένος. Oκ παιδία, ψήστε το να πάμε. Με διαφορετικό line-up από την προηγούμενη φορά(και οι Guardian και εμείς) σκάσαμε στο Fuzz που σαφώς ήταν καλύτερο από το silo. Με τους περισσότερους από το official δεν κάναμε πλέον παρέα, οι internet-ικές παρέες είχανε σπάσει, και από αυτούς που μείνανε ο ένας ήταν εξορία στην Κρήτη, ο άλλος στρατιώτης, ενώ από τα παιδιά στην Πάτρα ήρθαν εκείνοι που δεν είχαν έρθει στο πρώτο live. Οι άλλοι προτίμησαν να μη φάνε πάλι την ταλαιπωρία της ορθοστασίας και του στριμώγματος.
Στο Fuzz βέβαια τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Πιο πολύ δέρναμε παρά μας δέρνανε, βλέπαμε καθαρότατα, και ήμαστε και από τους μεγαλύτερους εκεί. Μόλις είχε βγει και το το A Twist in the Myth και έβλεπα κάτι παιδάκια να τρέμουν από ενθουσιασμό πριν μπούμε μέσα. Ποιον μου θυμίζουν σκέφτηκα. Από την άλλη, ο Άρης του τέταρτου έτους δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος. Οκ θα δούμε τους Guardian, θα ακούσουμε τα κομμάτια που κάποτε γουστάραμε, θα ναι καλή φάση, θα μπούμε μετά στο αμάξι και θα γυρίσουμε Πάτρα. Και όλα αυτά τα ξέχασα μόλις μπήκε και πάλι το Into the Storm. Μέσα μου ξύπνησε εκείνο το παιδί που έτρεμε από ενθουσιασμό στα τραγούδια των Guardian. Ξελαρυγγιάστηκα και έσπασα το σβέρκο μου από το headbaning. Το ίδιο και τα παλλικάρια που πήγαμε μαζί. Θυμάμαι πως όταν παίξανε το "And then there was silence", τα παιδία στην παρέα μου δε το πολυξέρανε και εγώ είχα πορωθεί τόσο που προσπαθούσα να τραγουδήσω όλες τις φωνές, και τις πίσω και τις μπροστά και τις δίπλα. Η συναυλία τα έσπασε. Για του λόγου το αληθές πά
ρτε και μια pic. Εγώ είμαι ο σκατιάρης στα αριστερά. Η μπλούζα που φοράει ο Σπύρος είναι δικιά μου btw.Sum up. Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν. Μπορεί να μην ακούω τα albums των Blind Guardian όσο παλιά. Μπορεί να μη φοράω πολύ συχνά κάποια από τις 7-8 μπλούζες που αγόρασα στη μεγάλη διάρκεια της πόρωσής μου. Μπορεί να μην είναι καν πλέον η αγαπημένη μου μπάντα. Αλλά έχω να πω το εξής. Πριν από τους Guardian δεν άκουγα μουσική. Και πλέον η μουσική είναι η ζωή μου. Enough said.
"Out of the dark, back to the light
then I'll break down the walls around my heart"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου