Πριν από λίγες εβδομάδες πέθανε ο original τραγουδιστής των Crimson Glory, Midnight. Εκείνοι που γνωρίζουν τους Crimson Glory γνωρίζουν πως μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο τραγουδιστή. Κρυστάλλινη φωνή σε πολύ (επιμένω πολύ) ψηλές νότες και με τρομερή ένταση. Μια φωνή που μπορεί να σε κάνει να σφίξεις τη γροθιά σε κομμάτια όπως το Valhalla ή το Angels of War, ή μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις σε άλλα όπως το Lonely ή το απόλυτο έπος που ακούει στο όνομα Lost Reflection. Και πέρα από τις αξεπέραστες και όχι αρκετά εκτιμημένες φωνητικές δυνατότητες του Midnight, ήταν και όλη αυτή η μυστικότητα, όλο αυτό το περίεργο προφίλ που είχε ο ίδιος αλλά και όλη η μπάντα, με τις μάσκες επί σκηνής και γενικά στις δημόσιες εμφανίσεις που τους έδωσε ένα πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, όπως ιδιαίτερη ήταν και η μουσική που παίζανε.
Οι Crimson Glory είναι από τις μεγαλύτερες power metal μπάντες της αμερικάνικης σκηνής και πραγματικά σε τίποτα δε θυμίζουν τη γνωστή και αγαπημένη μας ευρωπαϊκή σκηνή. Τρομερή κιθαριστική δουλειά από τους Drenning και Jackson και κομμάτια που αγγίζουν το progressive, ισορροπώντας ανάμεσα σε ένα επικό και ένα μυστικιστικό συναίσθημα, πως να το πω. Είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν από κάτι χρόνια στο rockwave, σε μια απέλπιδα προσπάθεια για κάποιο reunion και δεν είχα πάει. "Δε θα λένε πλέον, δε θα βγάζει ο Midnight τέτοια φωνή" έλεγα. Πας καλά ρε Άρη γαμώ; Πας καλά;
Τους Crimson Glory τους ανακάλυψα σε μια εποχή που άκουγα μόνο power metal και λίγες μπάντες κιόλας, και κάπου είχα βρει ένα cd από κάποιο metal invader και αποφάσισα να το ακούσω. Είχε μέσα 3 διαφορετικές εκδόσεις από 3 κομμάτια του Astronomica και 3 κομμάτια από μια side-project μπάντα του Jackson, τους Parish. Να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν άκουσα τα κομμάτια, έπαθα την πλάκα μου. Από τα αιγυπτιακά intro του Astronomica στην ΤΡΟΜΕΡΗ κορύφωση του Wade Black στο "Touch The Sun" και το μελωδικό "Edge of Forever". Τι κομματάρες είναι αυτές. Και ποιο album είναι αυτό το Astronomica. Και ήθελα να το αγοράσω. Πριν προχωρήσω, να ξεκαθαρίσω πως το Astronomica είναι όντως δισκάρα και ο Wade Black είναι τρισμέγιστος σε αυτό και είναι ότι καλύτερο έχει τραγουδήσει. Πάμε παρακάτω όμως.
Και λέω στον αδερφό μου. Αύριο που θα κατέβεις κέντρο θα κοιτάξεις να μου πάρεις το Astronomica; Οκ λέει. Σκάει την άλλη μέρα με ένα μαύρο CD απ'έξω με μια μάσκα και δύο λουλούδια στο εξώφυλλο. "Crimson Glory". "Δεν είχε το Astronomica και πήρα αυτό είναι το πρώτο τους". Οκ λέω, 1986. Τι να λέει. Το βάζω μέσα. Με ξένισε αρχικά η παραγωγή. Καμία σχέση με το γυαλισμένο χωσίδι των κομματιών που είχα ακούσει. Και είχα ενθουσιαστεί τόσο με τον Wade Black που έλεγα δε γίνεται να είχανε καλύτερο τραγουδιστή παλιότερα. Ε ΜΑ ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΕΚΑΝΑ.
Για να μη πολυλογώ, το CD αποδείχτηκε δισκάρα και λίγα λέω. Ένα και ένα κομματάρες. Και ο Midnight μη τα ξαναλέω. Αν δεν υπήρχε ο Michael Kiske ίσως να ήταν ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Σαν καλό παιδί πήγα και πήρα και το Transendence. Τι να πω και για αυτό. Ακόμη καλύτερο. Όχι απλά καλύτερο. Από τα metal ακούσματά μου, είναι ότι καλύτερο υπάρχει που δε γράφει πάνω Blind Guardian ή Keeper of the Seven Keys. Anyway, κομματάρες όπως Eternal World, Lonely και Painted Skies και δεν έχω να πω περισσότερα.
Ίσως να φαίνεται λίγο αφελές ή λίγο παιδικό αλλά έχω να πω το εξής. Ο John Patrick Jr. ήταν απλά ένας Αμερικάνος σε κάποιο ράντσο στη Φλόριντα τον οποία δε γνώρισα ποτέ μου. Ο Midnight όμως ήταν ένας φίλος μου με τον οποίο μεγάλωσα μαζί. Όταν είχα τα χαζά εφηβικά προβλήματά μου, όταν είχα τόσους πάνω από το κεφάλι μου να μου λένε πως να ζήσω τη ζωή μου, εκείνος με καταλάβαινε καλύτερα. Δε χρειαζόταν να μιλήσω σε κάποιον για να αντλήσω δύναμη. Έβαζα το Transendence και άκουγα.
"All that you can do is paint your sky another brighter shade of blue"
So long, φίλε μου και Rest In Peace.
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009
Μουσικές Ανακαλύψεις #5
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ανακαλύψεις ένα συγκρότημα, ή ένα μουσικό είδος. Ο τρόπος με τον οποίο ανακάλυψα τους Explosions in the Sky και το Post Rock ήταν ίσως ο καλύτερος. Κατά τύχη. Oh, yeah.
Τότε που είχαμε την 384 σύνδεση ή τι είχαμε τελοσπάντων και κατεβάζαμε από το DC++, βρίσκαμε κάπου κάπου ένα χρήστη που μας έδινε καλή ταχύτητα και τον ριμάζαμε. Βρήκα λοιπόν μια τέτοια φορά έναν τύπο, και αφού κατέβασα αυτά που ήθελα, είπα να βάλω ότι άλλο μου φαίνεται καλό από το όνομα να κατεβαίνει, μη χάσουμε και την ταχύτητα και δεν τον ξαναβρούμε με ελεύθερα slots. Και ευτυχώς οι post rock μπάντες έχουν μακράν τα πιο cool ονόματα από όλα τα μουσικά είδη.
Η αλήθεια είναι πως έμεινε αρκετό καιρό στο φάκελο με τα unsorted downloaded stuff από DC, αλλά όταν ήρθε η ώρα του, μίλησε και με το παραπάνω. The Earth is Not A Cold Dead Place. Ομολογώ πως δεν έμεινα εντυπωσιασμένος στο πρώτο άκουσμα, όπως με άλλα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Προσπαθούσα να το προσδιορίσω μουσικά, αλλά δε μου καθότανε. Δε το λες rock σε καμία περίπτωση αλλά ούτε ambient είναι. Τι σκατά είναι αυτό που ακούω. Και κάθε φορά που άνοιγα αυτό το φάκελο με τα unsorted με έπιανε μια επιθυμία να ακούσω πάλι αυτή τη μπάντα και αυτό το album. Γιατί κάτι μου είπε τις πρώτες φορές που το άκουσα, και σίγουρα θα έχει κι άλλα να μου πει. Και με τις ακροάσεις, έπιασα το νόημα. Έπιασα τι είναι αυτή η μουσική και ότι το ζήτημα δεν είναι το τι θέλει να πει, αλλά το πως το λέει.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Το εισαγωγικό κομμάτι του album λέγεται First Breath After Coma. Ξεκινάει με μια επαναλαμβανόμενη νότα και ένα χτύπο μπότας. Η μήπως είναι ένας παλμογράφος και ένας χτύπος καρδιάς; Και το κομμάτι χτίζεται σιγά σιγά, με νέες μελωδίες να μπαίνουν και να βγαίνουν, τα crescendo και τα diminuendo να παίζουν πολύ, και πραγματικά όσο το ακούς, σου δίνεται η αίσθηση ότι ξυπνάς από κόμμα και συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ένα ευχάριστο μυστήριο, ανακαλύπτεις την ομορφία στον κόσμο γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι η γη δεν είναι ένα νεκρό και κρύο μέρος. Αλλά, για κάτσε. Ποιος είναι ο τίτλος του κομματιού; Ποιος είναι ο τίτλος του album;
Και αυτό φίλοι μου είναι το κέρδος της post rock μουσικής. Δε χρειάζεται στίχους για να σου πει αυτό που θέλει. Η μουσική το λέει από μόνη της. Και μπορώ να πω χωρίς υπερβολή πως στο The Earth is Not a Cold Dead Place αυτό το πράγμα υπάρχει απόλυτα, σε μια αρμονική τελειότητα που μόνο πολύ μεγάλα δημιουργήματα μπορούν να σου δώσουν. Δημιουργήματα που ξέρουν τι θέλουν να πουν από την αρχή μέχρι το τέλος και μένουν πιστά σε αυτό.
Το The Earth is Not a Cold Dead Place είναι ένας concept δίσκος. Χωρίς στίχους, χωρίς φωνητικά. Μιλάει για τη ζωή και τα πράγματα που μετράνε. Μιλάει για συναισθήματα. Το "Your Hand in Mine" είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχω ακούσει και ας μην έχει ίχνος στίχων. Αυτό είναι το μεγαλείο των Explosions in the Sky.
Τα τυπικά για την post rock μουσική δε θα τα αναφέρω, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει. Υπάρχουν σπουδαίες μπάντες πολύ (και το εννοώ αυτό) διαφορετικές μεταξύ τους, με τόσα πολλά πράγματα να πούνε και με αστείρευτη έμπνευση. Είναι επίσης ένα πολύ ζωντανό είδος με συνεχώς νέες κυκλοφορίες που επί το πλείστον είναι από αξιόλογες μέχρι εξαιρετικές. Ούτε μπάντες θα αναφέρω ούτε albums. Όπως σε κάθε είδος μουσικής υπάρχουν αριστουργήματα. Και πολλά μάλιστα.
Ένα δύο πράγματα ακόμη. Με το Σπύρο ψήνουμε εκπομπή post-rock σε ένα net radio που κάνουμε κάθε Τρίτη. Θα τα σπάσει(για εμάς δηλαδή γιατί όλοι οι άλλοι στο mute θα μας έχουν). Ευχαριστώ ρε Σπύρο που δε με άφησες μόνο και σε αυτό το πράγμα. Ευχαριστώ που σου λέω πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι είναι το Six Days At The Bottom of the Ocean και το ξέρεις πριν στο πω. Και ένα μήνυμα σε όλους εκεί έξω. Ναι, υπάρχουν προτιμήσεις, ναι υπάρχουν αγαπημένα είδη και ναι, πράγματα που δε μπορούμε να ακούμε. Αλλά ένα έχω να πω.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
and Those Who Tell the Truth Shall Live Forever.
Τότε που είχαμε την 384 σύνδεση ή τι είχαμε τελοσπάντων και κατεβάζαμε από το DC++, βρίσκαμε κάπου κάπου ένα χρήστη που μας έδινε καλή ταχύτητα και τον ριμάζαμε. Βρήκα λοιπόν μια τέτοια φορά έναν τύπο, και αφού κατέβασα αυτά που ήθελα, είπα να βάλω ότι άλλο μου φαίνεται καλό από το όνομα να κατεβαίνει, μη χάσουμε και την ταχύτητα και δεν τον ξαναβρούμε με ελεύθερα slots. Και ευτυχώς οι post rock μπάντες έχουν μακράν τα πιο cool ονόματα από όλα τα μουσικά είδη.
Η αλήθεια είναι πως έμεινε αρκετό καιρό στο φάκελο με τα unsorted downloaded stuff από DC, αλλά όταν ήρθε η ώρα του, μίλησε και με το παραπάνω. The Earth is Not A Cold Dead Place. Ομολογώ πως δεν έμεινα εντυπωσιασμένος στο πρώτο άκουσμα, όπως με άλλα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά μου κίνησε έντονα το ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Προσπαθούσα να το προσδιορίσω μουσικά, αλλά δε μου καθότανε. Δε το λες rock σε καμία περίπτωση αλλά ούτε ambient είναι. Τι σκατά είναι αυτό που ακούω. Και κάθε φορά που άνοιγα αυτό το φάκελο με τα unsorted με έπιανε μια επιθυμία να ακούσω πάλι αυτή τη μπάντα και αυτό το album. Γιατί κάτι μου είπε τις πρώτες φορές που το άκουσα, και σίγουρα θα έχει κι άλλα να μου πει. Και με τις ακροάσεις, έπιασα το νόημα. Έπιασα τι είναι αυτή η μουσική και ότι το ζήτημα δεν είναι το τι θέλει να πει, αλλά το πως το λέει.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Το εισαγωγικό κομμάτι του album λέγεται First Breath After Coma. Ξεκινάει με μια επαναλαμβανόμενη νότα και ένα χτύπο μπότας. Η μήπως είναι ένας παλμογράφος και ένας χτύπος καρδιάς; Και το κομμάτι χτίζεται σιγά σιγά, με νέες μελωδίες να μπαίνουν και να βγαίνουν, τα crescendo και τα diminuendo να παίζουν πολύ, και πραγματικά όσο το ακούς, σου δίνεται η αίσθηση ότι ξυπνάς από κόμμα και συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι ένα ευχάριστο μυστήριο, ανακαλύπτεις την ομορφία στον κόσμο γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι η γη δεν είναι ένα νεκρό και κρύο μέρος. Αλλά, για κάτσε. Ποιος είναι ο τίτλος του κομματιού; Ποιος είναι ο τίτλος του album;
Και αυτό φίλοι μου είναι το κέρδος της post rock μουσικής. Δε χρειάζεται στίχους για να σου πει αυτό που θέλει. Η μουσική το λέει από μόνη της. Και μπορώ να πω χωρίς υπερβολή πως στο The Earth is Not a Cold Dead Place αυτό το πράγμα υπάρχει απόλυτα, σε μια αρμονική τελειότητα που μόνο πολύ μεγάλα δημιουργήματα μπορούν να σου δώσουν. Δημιουργήματα που ξέρουν τι θέλουν να πουν από την αρχή μέχρι το τέλος και μένουν πιστά σε αυτό.
Το The Earth is Not a Cold Dead Place είναι ένας concept δίσκος. Χωρίς στίχους, χωρίς φωνητικά. Μιλάει για τη ζωή και τα πράγματα που μετράνε. Μιλάει για συναισθήματα. Το "Your Hand in Mine" είναι ένα από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχω ακούσει και ας μην έχει ίχνος στίχων. Αυτό είναι το μεγαλείο των Explosions in the Sky.
Τα τυπικά για την post rock μουσική δε θα τα αναφέρω, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα βρει. Υπάρχουν σπουδαίες μπάντες πολύ (και το εννοώ αυτό) διαφορετικές μεταξύ τους, με τόσα πολλά πράγματα να πούνε και με αστείρευτη έμπνευση. Είναι επίσης ένα πολύ ζωντανό είδος με συνεχώς νέες κυκλοφορίες που επί το πλείστον είναι από αξιόλογες μέχρι εξαιρετικές. Ούτε μπάντες θα αναφέρω ούτε albums. Όπως σε κάθε είδος μουσικής υπάρχουν αριστουργήματα. Και πολλά μάλιστα.
Ένα δύο πράγματα ακόμη. Με το Σπύρο ψήνουμε εκπομπή post-rock σε ένα net radio που κάνουμε κάθε Τρίτη. Θα τα σπάσει(για εμάς δηλαδή γιατί όλοι οι άλλοι στο mute θα μας έχουν). Ευχαριστώ ρε Σπύρο που δε με άφησες μόνο και σε αυτό το πράγμα. Ευχαριστώ που σου λέω πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομμάτι είναι το Six Days At The Bottom of the Ocean και το ξέρεις πριν στο πω. Και ένα μήνυμα σε όλους εκεί έξω. Ναι, υπάρχουν προτιμήσεις, ναι υπάρχουν αγαπημένα είδη και ναι, πράγματα που δε μπορούμε να ακούμε. Αλλά ένα έχω να πω.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
and Those Who Tell the Truth Shall Live Forever.
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
Μουσικές Ανακαλύψεις #4
Η μουσική αυτή ανακάλυψη δεν αφορά ένα συγκρότημα αλλά ένα ολόκληρο μουσικό είδος. Ένα συγκρότημα που κατέληξε να είναι το αγαπημένο μου, από ένα μουσικό είδος που κατέληξε να είναι το αγαπημένο μου. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.
Η πρώτη μου επαφή με τους King Crimson ήταν λίγο περίεργη. Δεν είχα ιδέα τι μουσική παίζανε κτλ, αλλά εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου όταν έψαχνα στο Kazaa να κατεβάσω Crimson Glory. Και ήταν που ήταν δυσεύρετα τα Crimson Glory που έψαχνα, είχα και αυτούς τους άκυρους να πετάγονται μπροστά μου, και τους αντιπάθησα και λίγο χωρίς λόγο.
Η δεύτερη επαφή ήταν όταν άκουσα το Three Times Seven on a Pilgrimage των In The Woods. Είναι ένας δίσκος που αποτελεί collection από singles της μπάντας, και περιέχει πολλές διασκευές κυρίως σε 70s καλλιτέχνες. Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το "Epitaph" το οποίο από ότι κατάλαβα ήταν κομμάτι originally των King Crimson. "Λες να λένε τπτ αυτοί".
Αποφάσισα να μη κατεβάσω τπτ και πήγα στο δισκάδικο για να αγοράσω το In the Court of the Crimson King στο οποίο βρισκόταν το Epitaph από ότι είχα διαβάσει στο net. Δυστυχώς(ή ίσως ευτυχώς) δε το βρήκα, και αντ' αυτού πήρα ένα άλλο album της μπάντας, με τίτλο Islands.
Θυμάμαι πως γύρισα σπίτι, βραδάκι φάση, ο αδερφός μου έλειπε για
κάποιο λόγο και άραξα στο σαλόνι, με κλειστά όλα τα φώτα και έβαλα το cd να παίζει στο ηχοσύστημα του αδερφού μου που ήταν κάπως καλύτερο. Να πω κατ'αρχήν ότι είχα ξεπεράσει το σύνδρομο του μεταλά(aka δεν ακούμε τπτ εκτός απο μέταλ) αφού είχα κατέβει Πάτρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Διαφορετικά όργανα, διαφορετική νοοτροπία. Και μια μαγική ατμόσφαιρα. Δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά ένιωσα να χάνομαι μέσα σε αυτή τη μουσική. Αν θα μου ζήταγε κανείς να περιγράψω σήμερα το Islands, θα του έλεγα κάτι ανάμεσα σε ακουστικό rock και jazz, αλλά με τίποτα δε θα μπορούσα να αποτυπώσω σε λέξεις τη μαγεία αυτού του δίσκου. Πως να το πω, νιώθεις το κάθε πάτημα των πλήκτρων να γεμίζει το στήθος σου. Νιώθεις αυτή την σχεδόν εκνευριστική ένταση των πνευστών να προσπαθεί να διαφωνήσει μέσα σε μια τέλεια αρμονία. Για τους στίχους δε το συζητώ. Ο Peter Sinfield είναι ο σπουδαιότερος στιχουργός, period. Σουρεαλισμός και σκληρή κριτική, κυνικότητα και ποίηση. Τελειότητα.
Φυσικά το ένα άκουσμα δεν ήταν αρκετό, όπως και το ένα album δεν ήταν αρκετό. Εν τέλει πήρα σιγά σιγά και άλλα albums της μπάντας, και πραγματικά για καιρό προσπαθούσα να δω πιο από τα τέσσερα πρώτα είναι το πιο τέλειο. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όλα καταπληκτικά. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι King Crimson;
Οι King Crimson
είναι οι πατέρες της progressive μουσικής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν το In the Court of the Crimson King ως το πρώτο progressive rock album. Έθεσαν τις βάσεις για πάρα πολλές μπάντες στη συνέχεια, παίρνοντας το μίγμα rock και κλασσικής μουσικής των Moody Blues και εισάγοντας jazz στοιχεία αλλά και μια διαφορετική αντίληψη. Περίεργα μέτρα, τεχνικά περάσματα, ταυτόχρονα με "ανοιχτά", string-oriented κομμάτια καθώς και πολλά όργανα όπως φλάουτα, πνευστά, mellotron που αποτέλεσαν standard όργανα για ολόκληρο το είδος. Αλλά η επιδραστικότητα των King Crimson δε σταματάει εκεί. Οι ίδιοι άλλαξαν πολλές φορές τον ήχο τους και με την κάθε περίοδο και τα νέα line-ups επηρρέασαν και διαφορετικούς ανθρώπους και δημιούργησαν νέα ρεύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ακόμη και τεχνικές death metal μπάντες που αναφέρουν πως έχουν επηρρεαστεί από το Larks' Tongues in Aspic. Αλλά πέρα από τα μουσικά δεδομένα που κλόνιζαν πάντα συθέμελα, οι King Crimson κάνανε κάτι πιο σημαντικό. Όρισαν την progressive μουσική ως τη μουσική που κοιτάει μπροστά από την εποχή της, τη μουσική που πειραματίζεται, τη μουσική που προσπαθεί να πει κάτι καινούριο μέσα στα τετριμμένα της εποχής. Και για αυτό το λόγο πολύ μέγαλες μπάντες όπως πχ οι Tool, έχουν οδηγηθεί σε δηλώσεις του style "Αν δεν υπήρχαν οι King Crimson, δε θα υπήρχαμε και εμείς". Ο Robert Fripp και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν στις διαφόρους περιόδους των King Crimson γράφουν μουσική ιστορία με κάθε τους album. Οι King Crimson δε θυμίζουν ποτέ καμία μπάντα. Δεν ακολουθούν πρότυπα. Οι King Crimson ορίζουν τα πρότυπα.
Να πω την αλήθεια, οι KC δεν ήταν η πρώτη progressive μπάντα που άκουσα. Είχα ακούσει πολύ φευγαλαία το Mirage των Camel και ένα δύο κομμάτια Eloy που μου άρεσαν πολύ, ωστόσο δεν είχα συνδέσει στο μυαλό μου περί τείνος πρόκειται. Με τους KC όμως, άνοιξε μπροστά μου η πόρτα για ένα τεράστιο κήπο, τον κήπο του progressive rock.
Η περίοδος που ακολούθησε ήταν εμπειρία ζωής. Ανακάλυψα τρομερές μπάντες, ανατρίχιασα πάμπολες φορές από το μεγαλείο της μουσικής τους, επαναπροσδιόρισα τα μουσικά μου δεδομένα και απέκτησα διαφορετική αντίληψη για τη μουσική, ίσως και για τη ζωή γενικότερα. Η progressive μουσική είναι μακράν το αγαπημένο μου είδος. Έχω ακούσει πλέον αρκετές μπάντες μέσα στις άπειρες που υπάρχουν και χάθηκαν μέσα στο χάος των 70s, και έχω πολλούς ήρωες να θαυμάζω. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Έμπνευση για μουσική, για ζωή, για προβληματισμό.
Δε θέλω να πω περισσότερα, δε χρειάζεται άλλωστε. Κλείνω με τους στίχους του αγαπημένου μου κομματιού. Ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά, όταν ακούω αυτό το κομμάτι κλείνω τα μάτια μου και με πηγαίνει. Είναι μεγαλύτερο από κάθε στιγμή. Όταν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι το νησί μου.
Earth, stream and tree encircled by sea
Waves sweep the sand from my island.
My sunsets fade. Field and glade wait only for rain
Grain after grain love erodes my
High weathered walls which fend off the tide
Cradle the wind to my island.
Gaunt granite climbs where gulls wheel and glide
Mournfully glide o'er my island.
My dawn bride's veil, damp and pale,
Dissolves in the sun.
Love's web is spun - cats prowl, mice run
Wreathe snatch-hand briars where owls know my eyes
Violet skies
Touch my island,
Touch me.
Beneath the wind turned wave Infinite peace Islands join hands
'Neathe heaven's sea.
Dark harbour quays like fingers of stone
Hungrily reach from my island.
Clutch sailor's words - pearls and gourds
Are strewn on my shore.
Equal in love, bound in circles.
Earth, stream and tree return to the sea
Waves sweep sand from my island, from me.
Η πρώτη μου επαφή με τους King Crimson ήταν λίγο περίεργη. Δεν είχα ιδέα τι μουσική παίζανε κτλ, αλλά εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου όταν έψαχνα στο Kazaa να κατεβάσω Crimson Glory. Και ήταν που ήταν δυσεύρετα τα Crimson Glory που έψαχνα, είχα και αυτούς τους άκυρους να πετάγονται μπροστά μου, και τους αντιπάθησα και λίγο χωρίς λόγο.
Η δεύτερη επαφή ήταν όταν άκουσα το Three Times Seven on a Pilgrimage των In The Woods. Είναι ένας δίσκος που αποτελεί collection από singles της μπάντας, και περιέχει πολλές διασκευές κυρίως σε 70s καλλιτέχνες. Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το "Epitaph" το οποίο από ότι κατάλαβα ήταν κομμάτι originally των King Crimson. "Λες να λένε τπτ αυτοί".
Αποφάσισα να μη κατεβάσω τπτ και πήγα στο δισκάδικο για να αγοράσω το In the Court of the Crimson King στο οποίο βρισκόταν το Epitaph από ότι είχα διαβάσει στο net. Δυστυχώς(ή ίσως ευτυχώς) δε το βρήκα, και αντ' αυτού πήρα ένα άλλο album της μπάντας, με τίτλο Islands.
Θυμάμαι πως γύρισα σπίτι, βραδάκι φάση, ο αδερφός μου έλειπε για
κάποιο λόγο και άραξα στο σαλόνι, με κλειστά όλα τα φώτα και έβαλα το cd να παίζει στο ηχοσύστημα του αδερφού μου που ήταν κάπως καλύτερο. Να πω κατ'αρχήν ότι είχα ξεπεράσει το σύνδρομο του μεταλά(aka δεν ακούμε τπτ εκτός απο μέταλ) αφού είχα κατέβει Πάτρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Διαφορετικά όργανα, διαφορετική νοοτροπία. Και μια μαγική ατμόσφαιρα. Δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά ένιωσα να χάνομαι μέσα σε αυτή τη μουσική. Αν θα μου ζήταγε κανείς να περιγράψω σήμερα το Islands, θα του έλεγα κάτι ανάμεσα σε ακουστικό rock και jazz, αλλά με τίποτα δε θα μπορούσα να αποτυπώσω σε λέξεις τη μαγεία αυτού του δίσκου. Πως να το πω, νιώθεις το κάθε πάτημα των πλήκτρων να γεμίζει το στήθος σου. Νιώθεις αυτή την σχεδόν εκνευριστική ένταση των πνευστών να προσπαθεί να διαφωνήσει μέσα σε μια τέλεια αρμονία. Για τους στίχους δε το συζητώ. Ο Peter Sinfield είναι ο σπουδαιότερος στιχουργός, period. Σουρεαλισμός και σκληρή κριτική, κυνικότητα και ποίηση. Τελειότητα.Φυσικά το ένα άκουσμα δεν ήταν αρκετό, όπως και το ένα album δεν ήταν αρκετό. Εν τέλει πήρα σιγά σιγά και άλλα albums της μπάντας, και πραγματικά για καιρό προσπαθούσα να δω πιο από τα τέσσερα πρώτα είναι το πιο τέλειο. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όλα καταπληκτικά. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι King Crimson;
Οι King Crimson
είναι οι πατέρες της progressive μουσικής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν το In the Court of the Crimson King ως το πρώτο progressive rock album. Έθεσαν τις βάσεις για πάρα πολλές μπάντες στη συνέχεια, παίρνοντας το μίγμα rock και κλασσικής μουσικής των Moody Blues και εισάγοντας jazz στοιχεία αλλά και μια διαφορετική αντίληψη. Περίεργα μέτρα, τεχνικά περάσματα, ταυτόχρονα με "ανοιχτά", string-oriented κομμάτια καθώς και πολλά όργανα όπως φλάουτα, πνευστά, mellotron που αποτέλεσαν standard όργανα για ολόκληρο το είδος. Αλλά η επιδραστικότητα των King Crimson δε σταματάει εκεί. Οι ίδιοι άλλαξαν πολλές φορές τον ήχο τους και με την κάθε περίοδο και τα νέα line-ups επηρρέασαν και διαφορετικούς ανθρώπους και δημιούργησαν νέα ρεύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ακόμη και τεχνικές death metal μπάντες που αναφέρουν πως έχουν επηρρεαστεί από το Larks' Tongues in Aspic. Αλλά πέρα από τα μουσικά δεδομένα που κλόνιζαν πάντα συθέμελα, οι King Crimson κάνανε κάτι πιο σημαντικό. Όρισαν την progressive μουσική ως τη μουσική που κοιτάει μπροστά από την εποχή της, τη μουσική που πειραματίζεται, τη μουσική που προσπαθεί να πει κάτι καινούριο μέσα στα τετριμμένα της εποχής. Και για αυτό το λόγο πολύ μέγαλες μπάντες όπως πχ οι Tool, έχουν οδηγηθεί σε δηλώσεις του style "Αν δεν υπήρχαν οι King Crimson, δε θα υπήρχαμε και εμείς". Ο Robert Fripp και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν στις διαφόρους περιόδους των King Crimson γράφουν μουσική ιστορία με κάθε τους album. Οι King Crimson δε θυμίζουν ποτέ καμία μπάντα. Δεν ακολουθούν πρότυπα. Οι King Crimson ορίζουν τα πρότυπα.Να πω την αλήθεια, οι KC δεν ήταν η πρώτη progressive μπάντα που άκουσα. Είχα ακούσει πολύ φευγαλαία το Mirage των Camel και ένα δύο κομμάτια Eloy που μου άρεσαν πολύ, ωστόσο δεν είχα συνδέσει στο μυαλό μου περί τείνος πρόκειται. Με τους KC όμως, άνοιξε μπροστά μου η πόρτα για ένα τεράστιο κήπο, τον κήπο του progressive rock.
Η περίοδος που ακολούθησε ήταν εμπειρία ζωής. Ανακάλυψα τρομερές μπάντες, ανατρίχιασα πάμπολες φορές από το μεγαλείο της μουσικής τους, επαναπροσδιόρισα τα μουσικά μου δεδομένα και απέκτησα διαφορετική αντίληψη για τη μουσική, ίσως και για τη ζωή γενικότερα. Η progressive μουσική είναι μακράν το αγαπημένο μου είδος. Έχω ακούσει πλέον αρκετές μπάντες μέσα στις άπειρες που υπάρχουν και χάθηκαν μέσα στο χάος των 70s, και έχω πολλούς ήρωες να θαυμάζω. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Έμπνευση για μουσική, για ζωή, για προβληματισμό.
Δε θέλω να πω περισσότερα, δε χρειάζεται άλλωστε. Κλείνω με τους στίχους του αγαπημένου μου κομματιού. Ακόμη και σήμερα, χρόνια μετά, όταν ακούω αυτό το κομμάτι κλείνω τα μάτια μου και με πηγαίνει. Είναι μεγαλύτερο από κάθε στιγμή. Όταν υπάρχει αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι το νησί μου.
Earth, stream and tree encircled by sea
Waves sweep the sand from my island.
My sunsets fade. Field and glade wait only for rain
Grain after grain love erodes my
High weathered walls which fend off the tide
Cradle the wind to my island.
Gaunt granite climbs where gulls wheel and glide
Mournfully glide o'er my island.
My dawn bride's veil, damp and pale,
Dissolves in the sun.
Love's web is spun - cats prowl, mice run
Wreathe snatch-hand briars where owls know my eyes
Violet skies
Touch my island,
Touch me.
Beneath the wind turned wave Infinite peace Islands join hands
'Neathe heaven's sea.
Dark harbour quays like fingers of stone
Hungrily reach from my island.
Clutch sailor's words - pearls and gourds
Are strewn on my shore.
Equal in love, bound in circles.
Earth, stream and tree return to the sea
Waves sweep sand from my island, from me.
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
The Troubled Sleep of Piano Magic
Δεν ξέρω ποιος έβγαλε την έκφραση "δεν την παλεύω κάστανο" και με ποια λογική, αλλά νομιζώ περιγράφει επακριβώς την κατάστασή μου αυτή τη στιγμή. Για να καταλάβετε, για να γράψω την πρώτη πρόταση έκανα πάνω από 40 typos. (edit: τώρα πήρα πρέφα και κάτι διπλούς τόνους κλπ αλλά τα αφήνω εκεί για του λόγου το αληθές).
Νταξ, είπαμε δε την παλεύουμε να ξυπνάμε πρωί. Δεκτό. Όταν πρέπει να είσαι στις 1 το αργότερα στην ορκομωσία του φίλου σου όμως, ξυπνάς, τι να κάνεις. Βέβαια το παίρνεις απόφαση ότι αν την πέσεις στις 3 για ύπνο για να κλείσεις οκτάωρο δε θα σε πάρει ο ύπνος, για αυτό πέφτεις στις 5 για να σε πάρει ο ύπνος στις 6 ή στις 7. Και λές θα κοιμηθώ 4 ώρες, και τέσσερις καφέδες, οκτάωρο, κομπλέ.
Αλλά έλα που δε γίνεται αυτό. Φρόντισε σήμερα κάποιος καλός άνθρωπος να βάλει το ηλεκτρικό τρυπάνι για μισή ωρίτσα, εκεί 8 με 8:30, ίσα ίσα για να μας ξυπνήσει. Αλλά το να ξυπνάς στις 9, μετά από δύο ώρες ύπνο, να νιώθεις ΚΟΜΜΑΤΙΑ όσο δε πάει και να μη μπορείς να κλείσεις βλέφαρο είναι αρρώστεια. Αυτό έγινε σήμερα και ο λόγος που δε μπορούσα να κοιμηθώ είναι κάποιο άγχος. Αλλά δεν έχω project να παραδώσω σε δύο μέρες ούτε έχω meeting με τον καθηγητή μεθαύριο. Διπλωματική έχω και αυτή οκ, έχω μισό χρόνο μπροστά μου να την κάνω, και μαθήματα κιθάρας που νταξ έχω διαβάσει ήδη κάποια πράγματα αυτή τη βδομάδα και έχω χρόνο μέχρι το Σάββατο.
ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ ΛΕΤΕ. Είναι ένα γαμημένο άγχος που μας έχει καρφώσει αυτή η σχολή και αυτή η ζωή στον εγκέφαλο. Ήρθα στην Πάτρα ένα χαρούμενο παιδί με όρεξη και έχω κάψει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα. Από τις τόσες μέρες που ξύπναγα μες στο άγχος για να πιάσω τα project εκεί που τα άφησα το προηγούμενο βράδυ, ή από τις τόσες φορές που διάβαζα καμιά δυό ωρίτσες επιπλέον αφού κάνει shut down ο εγκέφαλος και με το ζόρι κοιμόμουν 2 ώρες για να πάω στο Πανεπιστήμιο να πολεμήσω με τα 15 θέματα και τα 400 υποερωτήματα που είχαν οι άλλοι μες στην κάβλα πρωινιάτικα. Και αυτή η σκατοζωή, μαζί με την κρεπάλη και το άσκοπο ξενύχτι, πέρασαν στον οργανισμό πλέον και τα αντιμετωπίζει ως δεδομένα.
Δε θα πάω διακοπές ρε γίδια όμως. Θα τα περάσω τα γαμομαθήματά σας και θα πάω διακοπές και δε θα σας σκέφτομαι ρε ζώα. Αλλά τι λέω. Μετά έρχονται άλλα. Συστατικές επιστολές, μεταπτυχιακά μαθήματα, ΔΟΥΛΕΙΑ. Δε τελειώνει αυτό το άγχος.
Τώρα αναμένω να δω αν θα ξυπνήσει ο αδερφός μου για να 'ρθει κι αυτός, αλλά δε το βλέπω και πρέπει σιγά σιγά να ντύνομαι.
Ρε, δεν την παλεύω με καμία παναγία όμως.
Νταξ, είπαμε δε την παλεύουμε να ξυπνάμε πρωί. Δεκτό. Όταν πρέπει να είσαι στις 1 το αργότερα στην ορκομωσία του φίλου σου όμως, ξυπνάς, τι να κάνεις. Βέβαια το παίρνεις απόφαση ότι αν την πέσεις στις 3 για ύπνο για να κλείσεις οκτάωρο δε θα σε πάρει ο ύπνος, για αυτό πέφτεις στις 5 για να σε πάρει ο ύπνος στις 6 ή στις 7. Και λές θα κοιμηθώ 4 ώρες, και τέσσερις καφέδες, οκτάωρο, κομπλέ.
Αλλά έλα που δε γίνεται αυτό. Φρόντισε σήμερα κάποιος καλός άνθρωπος να βάλει το ηλεκτρικό τρυπάνι για μισή ωρίτσα, εκεί 8 με 8:30, ίσα ίσα για να μας ξυπνήσει. Αλλά το να ξυπνάς στις 9, μετά από δύο ώρες ύπνο, να νιώθεις ΚΟΜΜΑΤΙΑ όσο δε πάει και να μη μπορείς να κλείσεις βλέφαρο είναι αρρώστεια. Αυτό έγινε σήμερα και ο λόγος που δε μπορούσα να κοιμηθώ είναι κάποιο άγχος. Αλλά δεν έχω project να παραδώσω σε δύο μέρες ούτε έχω meeting με τον καθηγητή μεθαύριο. Διπλωματική έχω και αυτή οκ, έχω μισό χρόνο μπροστά μου να την κάνω, και μαθήματα κιθάρας που νταξ έχω διαβάσει ήδη κάποια πράγματα αυτή τη βδομάδα και έχω χρόνο μέχρι το Σάββατο.
ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ ΛΕΤΕ. Είναι ένα γαμημένο άγχος που μας έχει καρφώσει αυτή η σχολή και αυτή η ζωή στον εγκέφαλο. Ήρθα στην Πάτρα ένα χαρούμενο παιδί με όρεξη και έχω κάψει όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα. Από τις τόσες μέρες που ξύπναγα μες στο άγχος για να πιάσω τα project εκεί που τα άφησα το προηγούμενο βράδυ, ή από τις τόσες φορές που διάβαζα καμιά δυό ωρίτσες επιπλέον αφού κάνει shut down ο εγκέφαλος και με το ζόρι κοιμόμουν 2 ώρες για να πάω στο Πανεπιστήμιο να πολεμήσω με τα 15 θέματα και τα 400 υποερωτήματα που είχαν οι άλλοι μες στην κάβλα πρωινιάτικα. Και αυτή η σκατοζωή, μαζί με την κρεπάλη και το άσκοπο ξενύχτι, πέρασαν στον οργανισμό πλέον και τα αντιμετωπίζει ως δεδομένα.
Δε θα πάω διακοπές ρε γίδια όμως. Θα τα περάσω τα γαμομαθήματά σας και θα πάω διακοπές και δε θα σας σκέφτομαι ρε ζώα. Αλλά τι λέω. Μετά έρχονται άλλα. Συστατικές επιστολές, μεταπτυχιακά μαθήματα, ΔΟΥΛΕΙΑ. Δε τελειώνει αυτό το άγχος.
Τώρα αναμένω να δω αν θα ξυπνήσει ο αδερφός μου για να 'ρθει κι αυτός, αλλά δε το βλέπω και πρέπει σιγά σιγά να ντύνομαι.
Ρε, δεν την παλεύω με καμία παναγία όμως.
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009
A Black Metal Winter
Σήμερα κάναμε με ένα φίλο εδώ στην Πάτρα μια black metal εκπομπή σε ένα internet radio station που παίζουμε κάθε βδομάδα. Εντάξει από τους 11 που υποτίθεται ότι μας άκουγαν, 2-3 να μη το είχανε στο mute, αλλά δε πειράζει :P. Με αφορμή αυτή την εκπομπή πάντως, αυτή την τελευταία εβδομάδα άκουγα μόνο black metal, που είχα πρακτικά να ακούσω κοντά στον ένα χρόνο. Και μου ήρθαν στο μυαλό κάποια πράγματα τα οποία φυσικά δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός από τους πιστούς και διψασμένους αναγνώστες του blog μου.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα χειμώνα στα Γιάννενα. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η δευτέρα ή η τρίτη λυκείου, αλλά ήταν τότε που η παρέα πάνω αποφάσισε να σχηματίσει ένα black metal γρουπάκι. Εγώ δεν έπαιζα κιθάρα τότε(όχι ότι τώρα παίζω, αλλά τότε δεν ήξερα καθόλου), και μπήκα στο συγκρότημα ως ο τύπος που θα κάνει τα καθαρά φωνητικά και θα γράψει τους στίχους. Βέβαια όταν σοβάρεψε το πράγμα, έγινε η σιωπηλή παραδοχή πως δε θα έκανα καθαρά φωνητικά και έμεινα με το task των στίχων. Το αν ήμουν η όχι μέλος του συγκροτήματος ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε να πω την αλήθεια, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ήμουν εκεί στις πρόβες, εκεί στις κουβέντες, εκεί στην όλη φάση.
Τότε η κατάσταση στα Γιάννενα ήταν περίεργη μεν, αλλά πολύ ζωντανή. Υπήρχαν καμιά δεκαριά γκρουπάκια που γνωριζόταν όλοι μεταξύ τους και συχνά πυκνά αποτελούταν από τα ίδια μέλη, και υπήρχε μια σιωπηλή "έχθρα" μεταξύ τους, που συχνά μεταφραζόταν στην κλασική κολακεία απο μπροστά και θάψιμο από πίσω. Αυτό βέβαια είναι και μια από τις ιδιότητες του "Γιαννιώτη", αλλά η όλη φάση, όσο περιέργο κι αν φαίνεται, ήταν γαμάτη.
Ο χειμώνας πάνω δε συγκρίνεται με εδώ. Φορούσαμε τα πιο ζεστά μπουφάν και τα σκουφιά και από μέσα τη μπλούζα Emperor για να σκάσουμε στην πρόβα. Μετά την πρόβα το παίρναμε ποδαράτο μες στο ψωλόκρυο για να πάμε στην πιτσαρία να τσακίσουμε τπτ και να πούμε τι γαμάτα θα βγούνε τα κομμάτια και πόσο πολύ γουστάραμε, ή για να βρίσουμε τον μπασίστα που δεν είχε βγάλει το κομμάτι χα-χα. Και ο χειμώνας ήταν γενικότερα έτσι.
Ο χειμώνας είχε κρύο. Είχε σκοτάδι και κατάθλιψη. Είχε ένα μυστήριο. Θυμάμαι να κάθομαι σπίτι μου και να ακούω ένα διπλό CD από το Forest με Deathcrush και De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem και να χαζεύω έξω το βουνό. Καταστροφή μεγάλη. Funeral Fog δε λες τπτ.
Ο χειμώνας είχε χιόνι. Μια μέρα που χιόνισε πολύ την κάναμε κοπάνα από το σχολείο, πήγαμε σπίτι, εξοπλιστήκαμε με T-Shirts, και φωτογραφικές μηχανές και πήγαμε στο βουνό μέσα για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μπήκαμε σε αυλές από κάτι ξένα σπίτια, κρεμαστήκαμε από κάτι δέντρα, βγάλαμε πολύ ωραίες φωτογραφίες, κανά δυο από τις οποίες μπήκανε στο booklet του πρώτου και μοναδικού demo της μπάντας.
Ο χειμώνας είχε πόρωση. Black metal πόρωση. Θυμάμαι να σκάμε στο μοναδικό πρακτικά προσιτό studio προβών στα Γιάννενα όπου τους ξέραμε όλους και μας ήξεραν όλοι και πριν από μας να ναι μέσα τρια άτομα και να προσπαθούν(μάταια) να παίξουν σωστά το Freezing Moon. Και μετά στο καπάκι μπαίνουμε μέσα και έρχονται και δυο από αυτούς και χτυπιούνται ανελέητα στα κομμάτια (διασκευές και μη) που τα παιδία παίζανε. Σε ένα χώρο που με το ζόρι χωράει 4 άτομα και εκεί μέσα ήμαστε 8.
Ο χειμώνας είχε αλητεία. Μετά από αυτή η κάποια σχετική πρόβα, η πόρωση μας οδηγούσε σε μια όρεξη για καταστροφή. Το black metal feeling μας ωθούσε σε μια αμφισβήτηση των πάντων με θύματα συχνά παραδόσεις και στερεότυπα της εποχής. Έτσι την είχε πληρώσει κάποτε ο Άγιος Βασίλης. Χριστούγεννα φάση, μετά την πρόβα και στο διπλανό σπίτι είχανε έναν Αη Βασίλη στην αυλή. Θέλαμε αρχικά να τον ρίξουμε κάτω και καταλήξαμε να του βγάλουμε κάπως το κεφάλι. Δε θυμάμαι πως, είχε εκτροχιαστεί η κατάσταση. Και μετά τρέχαμε. Ο χειμώνας είχε τρέξιμο.
Η μπάντα που λέτε προχώρησε και έκανε και lives και ηχογράφησε και το demo το οποίο αν και θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο από πολλές απόψεις, για μένα αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της εποχής εκείνης που ζούσαμε. Οι στίχοι που τελικά έγραψα μου αρέσουν ακόμη, τολμώ μάλιστα να πω ότι είναι από τις καλύτερες στιχουργικές δουλειές που έχω κάνει και είμαι υπερήφανος :P. Μετά παίχτηκαν τα κλασσικά. Γκόμενες, ίντριγκες, εγωισμοί, διαφορετικοί προσανατολισμοί, προτεραιότητες και γενικά όλες εκείνες οι διαφορές που καλύπτονται μόνο από την κοινή κάβλα, και γίνονται πολύ εμφανείς όταν η κάβλα αυτή σβήσει. Αργότερα μπήκα στη μπάντα σα δεύτερος κιθαρίστας, κάναμε και δυο πρόβες μη σας πω (ανεβοκατέβαινα Πάτρα - Γιάννενα ο μλκς), αρχίσαμε να στέλνουμε μέλη, δημιουργήσαμε άλλο σχήμα, τα πηγαίναμε καλά αλλά το διαλύσαμε και αυτό για λόγους που δε θέλω να αναλύσω τώρα, και εν τέλει φτάσαμε να μην κάνουμε καν παρέα μεταξύ μας. Μιλώντας για εμένα, δεν έχω επαφές με κανέναν από τους παλιούς μου φίλους.
Αλλά πριν από όλα αυτά, πριν χαθεί αυτό το συναίσθημα, μου έχει μείνει μια στιγμή στο μυαλό σαν κορύφωση όλων αυτών των στιγμών. Ήταν ένα live που είχαμε οργανώσει στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, και που καλέσαμε διάφορες μπάντες των Ιωαννίνων να παίξουν. Παίξανε οι heavy metallaδες, παίξανε οι nu-metaλάδες και μόλις βγήκανε οι black-μεταλάδες, άρχισε και το χιόνι. Δεύτερη μπάντα από τα μπλακ(και προ-τελευταία γενικά) ήταν οι φίλοι μου. Θυμάμαι και το setlist. 5 κομμάτια, το ένα δικό τους. Όλοι αυτοί που σας ανέφερα, δηλαδή πρακτικά όλοι οι "γνωστοί" μεταλλάδες των Ιωαννίνων ήταν εκεί. Τα παιδία παίξανε γαμάτα, και εμείς οι 10 που χτυπιόμασταν μπροστά γουστάραμε πολύ. Αλλά όταν έφτασε η ώρα για το τελευταίο κομμάτι, βγαίνει μπροστά το παιδί που τραγουδούσε και λέει: "Hear the cries from the mourning palace". Βγήκαν οι πίσω μπροστά και έγινε ένα τεράστιο moshpit. Headbanging όσο δε παίρνει και γερό ξύλο σε στιγμές. Μη φανταστείτε μπουνιές και τέτοιες βλακείες. Το κλασικό σπρωξίδι που μόνο σε τοπικό live μπορείς να απολαύσεις. Από το χτύπημα μάλιστα ρίξαμε και τα monitor κάτω και τα παιδιά πάνω δεν ακούγαν τι παίζανε στο μισό κομμάτι. Σιγά, τα σπάσανε όλα.
Μετά το live παραμιλούσαμε. Πόσο γαμάτα ήταν ρε. Εκεί στο κρύο και στον αέρα. Εκεί στην καρδιά του χειμώνα.
Ο χειμώνας ήταν black metal.
Θυμήθηκα λοιπόν ένα χειμώνα στα Γιάννενα. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η δευτέρα ή η τρίτη λυκείου, αλλά ήταν τότε που η παρέα πάνω αποφάσισε να σχηματίσει ένα black metal γρουπάκι. Εγώ δεν έπαιζα κιθάρα τότε(όχι ότι τώρα παίζω, αλλά τότε δεν ήξερα καθόλου), και μπήκα στο συγκρότημα ως ο τύπος που θα κάνει τα καθαρά φωνητικά και θα γράψει τους στίχους. Βέβαια όταν σοβάρεψε το πράγμα, έγινε η σιωπηλή παραδοχή πως δε θα έκανα καθαρά φωνητικά και έμεινα με το task των στίχων. Το αν ήμουν η όχι μέλος του συγκροτήματος ποτέ δεν ξεκαθαρίστηκε να πω την αλήθεια, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Σημασία έχει ότι ήμουν εκεί στις πρόβες, εκεί στις κουβέντες, εκεί στην όλη φάση.
Τότε η κατάσταση στα Γιάννενα ήταν περίεργη μεν, αλλά πολύ ζωντανή. Υπήρχαν καμιά δεκαριά γκρουπάκια που γνωριζόταν όλοι μεταξύ τους και συχνά πυκνά αποτελούταν από τα ίδια μέλη, και υπήρχε μια σιωπηλή "έχθρα" μεταξύ τους, που συχνά μεταφραζόταν στην κλασική κολακεία απο μπροστά και θάψιμο από πίσω. Αυτό βέβαια είναι και μια από τις ιδιότητες του "Γιαννιώτη", αλλά η όλη φάση, όσο περιέργο κι αν φαίνεται, ήταν γαμάτη.
Ο χειμώνας πάνω δε συγκρίνεται με εδώ. Φορούσαμε τα πιο ζεστά μπουφάν και τα σκουφιά και από μέσα τη μπλούζα Emperor για να σκάσουμε στην πρόβα. Μετά την πρόβα το παίρναμε ποδαράτο μες στο ψωλόκρυο για να πάμε στην πιτσαρία να τσακίσουμε τπτ και να πούμε τι γαμάτα θα βγούνε τα κομμάτια και πόσο πολύ γουστάραμε, ή για να βρίσουμε τον μπασίστα που δεν είχε βγάλει το κομμάτι χα-χα. Και ο χειμώνας ήταν γενικότερα έτσι.
Ο χειμώνας είχε κρύο. Είχε σκοτάδι και κατάθλιψη. Είχε ένα μυστήριο. Θυμάμαι να κάθομαι σπίτι μου και να ακούω ένα διπλό CD από το Forest με Deathcrush και De Mysteriis Dom Sathanas των Mayhem και να χαζεύω έξω το βουνό. Καταστροφή μεγάλη. Funeral Fog δε λες τπτ.
Ο χειμώνας είχε χιόνι. Μια μέρα που χιόνισε πολύ την κάναμε κοπάνα από το σχολείο, πήγαμε σπίτι, εξοπλιστήκαμε με T-Shirts, και φωτογραφικές μηχανές και πήγαμε στο βουνό μέσα για να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μπήκαμε σε αυλές από κάτι ξένα σπίτια, κρεμαστήκαμε από κάτι δέντρα, βγάλαμε πολύ ωραίες φωτογραφίες, κανά δυο από τις οποίες μπήκανε στο booklet του πρώτου και μοναδικού demo της μπάντας.
Ο χειμώνας είχε πόρωση. Black metal πόρωση. Θυμάμαι να σκάμε στο μοναδικό πρακτικά προσιτό studio προβών στα Γιάννενα όπου τους ξέραμε όλους και μας ήξεραν όλοι και πριν από μας να ναι μέσα τρια άτομα και να προσπαθούν(μάταια) να παίξουν σωστά το Freezing Moon. Και μετά στο καπάκι μπαίνουμε μέσα και έρχονται και δυο από αυτούς και χτυπιούνται ανελέητα στα κομμάτια (διασκευές και μη) που τα παιδία παίζανε. Σε ένα χώρο που με το ζόρι χωράει 4 άτομα και εκεί μέσα ήμαστε 8.
Ο χειμώνας είχε αλητεία. Μετά από αυτή η κάποια σχετική πρόβα, η πόρωση μας οδηγούσε σε μια όρεξη για καταστροφή. Το black metal feeling μας ωθούσε σε μια αμφισβήτηση των πάντων με θύματα συχνά παραδόσεις και στερεότυπα της εποχής. Έτσι την είχε πληρώσει κάποτε ο Άγιος Βασίλης. Χριστούγεννα φάση, μετά την πρόβα και στο διπλανό σπίτι είχανε έναν Αη Βασίλη στην αυλή. Θέλαμε αρχικά να τον ρίξουμε κάτω και καταλήξαμε να του βγάλουμε κάπως το κεφάλι. Δε θυμάμαι πως, είχε εκτροχιαστεί η κατάσταση. Και μετά τρέχαμε. Ο χειμώνας είχε τρέξιμο.
Η μπάντα που λέτε προχώρησε και έκανε και lives και ηχογράφησε και το demo το οποίο αν και θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο από πολλές απόψεις, για μένα αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της εποχής εκείνης που ζούσαμε. Οι στίχοι που τελικά έγραψα μου αρέσουν ακόμη, τολμώ μάλιστα να πω ότι είναι από τις καλύτερες στιχουργικές δουλειές που έχω κάνει και είμαι υπερήφανος :P. Μετά παίχτηκαν τα κλασσικά. Γκόμενες, ίντριγκες, εγωισμοί, διαφορετικοί προσανατολισμοί, προτεραιότητες και γενικά όλες εκείνες οι διαφορές που καλύπτονται μόνο από την κοινή κάβλα, και γίνονται πολύ εμφανείς όταν η κάβλα αυτή σβήσει. Αργότερα μπήκα στη μπάντα σα δεύτερος κιθαρίστας, κάναμε και δυο πρόβες μη σας πω (ανεβοκατέβαινα Πάτρα - Γιάννενα ο μλκς), αρχίσαμε να στέλνουμε μέλη, δημιουργήσαμε άλλο σχήμα, τα πηγαίναμε καλά αλλά το διαλύσαμε και αυτό για λόγους που δε θέλω να αναλύσω τώρα, και εν τέλει φτάσαμε να μην κάνουμε καν παρέα μεταξύ μας. Μιλώντας για εμένα, δεν έχω επαφές με κανέναν από τους παλιούς μου φίλους.
Αλλά πριν από όλα αυτά, πριν χαθεί αυτό το συναίσθημα, μου έχει μείνει μια στιγμή στο μυαλό σαν κορύφωση όλων αυτών των στιγμών. Ήταν ένα live που είχαμε οργανώσει στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου, και που καλέσαμε διάφορες μπάντες των Ιωαννίνων να παίξουν. Παίξανε οι heavy metallaδες, παίξανε οι nu-metaλάδες και μόλις βγήκανε οι black-μεταλάδες, άρχισε και το χιόνι. Δεύτερη μπάντα από τα μπλακ(και προ-τελευταία γενικά) ήταν οι φίλοι μου. Θυμάμαι και το setlist. 5 κομμάτια, το ένα δικό τους. Όλοι αυτοί που σας ανέφερα, δηλαδή πρακτικά όλοι οι "γνωστοί" μεταλλάδες των Ιωαννίνων ήταν εκεί. Τα παιδία παίξανε γαμάτα, και εμείς οι 10 που χτυπιόμασταν μπροστά γουστάραμε πολύ. Αλλά όταν έφτασε η ώρα για το τελευταίο κομμάτι, βγαίνει μπροστά το παιδί που τραγουδούσε και λέει: "Hear the cries from the mourning palace". Βγήκαν οι πίσω μπροστά και έγινε ένα τεράστιο moshpit. Headbanging όσο δε παίρνει και γερό ξύλο σε στιγμές. Μη φανταστείτε μπουνιές και τέτοιες βλακείες. Το κλασικό σπρωξίδι που μόνο σε τοπικό live μπορείς να απολαύσεις. Από το χτύπημα μάλιστα ρίξαμε και τα monitor κάτω και τα παιδιά πάνω δεν ακούγαν τι παίζανε στο μισό κομμάτι. Σιγά, τα σπάσανε όλα.
Μετά το live παραμιλούσαμε. Πόσο γαμάτα ήταν ρε. Εκεί στο κρύο και στον αέρα. Εκεί στην καρδιά του χειμώνα.
Ο χειμώνας ήταν black metal.
Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009
Μουσικές Ανακαλύψεις #3
Η μουσική αυτή ανακάλυψη ήταν η σημαντικότερη της ζωής μου. Μπορεί αν με ρωτήσεις πλέον ποια είναι η αγαπημένη μου μπάντα να σου πω κάποια άλλη, αλλά αν με ρωτήσεις ποια μπάντα με σημάδεψε περισσότερο στη ζωή μου και ποια μπάντα με ώθησε να ξεκινήσω να ακούω μουσική, τότε οι συγκεκριμένοι κύριοι δεν έχουν αντίπαλο.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίζω τον αδερφό μου. "Ρε Αλέξη, τι είναι αυτά που ακούς, κάτι βλάκες που ουρλίαζουν" κτλ, για δύο τρία τραγούδια που είχε κατεβάσει και άκουγε στο pc. "Ρε είναι μια μπάντα που έχει γράψει μουσική με θεματολογία απο Tolkien, και είναι καλοί ρε". "Άσε ρε να πούμε με τις βλακείες". Προκατάληψη. ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ.
15 Δεκεμβρίου(άντε να ταν 17-18 για να πέφτει Σάββατο) και έκανα πάρτυ για τα γενέθλιά μου στο σπίτι. Σκάει ο αδερφός μου και μου δίνει ένα CD δώρο(Ά ρε Αλέξη αν άκουγες τόσο καλή μουσική όσα τα δώρα που έκανες τι καλά θα τανε). Ένα πράσινο εξώφυλλο με έναν τύπο που καθότανε σε ένα θρόνο και μια τύπισα σε απόχρωση του γαλάζιου να χορεύει δίπλα. Nightfall in Middle Earth.
Πρέπει να ήταν η ώρα που ήρθαν οι πίτσες γιατί όλοι ήταν στον κάτω όροφο και είχα μείνει εγώ με ένα φίλο στο δωμάτιο(Α ρε Γιάννη..). "Τι είναι αυτό ρε", μου λέει. "Μαλακίες μεταλιές του Αλέξη μωρέ". "Βάλτο ρε να το ακούσουμε". "Οκ ποιο να βάλω". "Ξέρω γω, βάλε το 6".
Το 6. Ξεκινάει, παίζει λίγο. Όπα λέω εγώ. Όπα λέει αυτός. Τι παίζει. Γιατί μας αρέσει τόσο. Γιατί είναι τόσο γαμάτο ρε. Γιατί ρε, αφού είναι μέταλ. Δε θα έπρεπε. Εν τέλει το ακούσαμε πάνω κάτω σχεδόν όλο το cd εκείνο το βράδυ.
Το τι έγινε τις επόμενες μέρες δε χρειάζεται να σας το πω. Θα σας πω μόνο ότι μου πήρε περίπου ένα μήνα να περάσω το Noldor. Και όχι γιατί το άκουγα και το βαριόμουν, αλλά γιατί το ξανάβαζα από την αρχή. Τόσο πολύ μου άρεσαν τα κομμάτια. Και όχι όπως μας αρέσει ένα κομμάτι που ακούμε στο ράδιο και λες "όπα ωραίο κομμάτι". Ούτε ακόμη όπως ακούς ένα κομμάτι και λες "Τι κομματάρα είναι αυτή". Αλλά όπως σου αρέσει ένα κομμάτι όταν το ακούς και νιώθεις κάτι να τρέμει μέσα σου, νιώθεις να γεμίζεις από μια λαχτάρα στο στήθος, νιώθεις ότι τη στιγμή εκείνη βρίσκεσαι κάπου αλλού όπου δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το κομμάτι αυτό. Τόσο πολύ μου άρεσε. Πάνω από δέκα χρόνια και πολλά, πολλά συγκροτήματα και albums μετά, το Nightfall in Middle Earth είναι ακόμη το αγαπημένο μου metal album.
Η συνέχεια ήταν επική. Αφού γεμίσαμε με το διπλανό μου(το παλλικάρι που ήταν μαζί μου όταν το πρωτοακούσαμε) το θρανίο με στίχους, τους γράφαμε και σε χαρτιά. Ακούγαμε Guardian στα διαλείμματα και τραγουδάγαμε, μερικές φορές και εν ώρα μαθήματος. Ακολούθησαν κι άλλα albums. το καθένα από τα οποία προσέφερε τρομερές συγκινήσεις, και βάλαμε και άλλους στο παιχνίδι. Θυμάμαι κάτι Παρασκευές απογεύματα πήγαινα σε ένα φίλο μου στην άλλη άκρη της πόλης και το μόνο που κάναμε είναι να ακούμε Guardian μέχρι να φύγω. Γυρνούσα σπίτι μου και άκουγα Guardian. "Ρε Νίκο δε θα ρθουν στην Ελλάδα ρε; Θα πάμε μαζί ρε και με το Γιάννη και θα τα σπάσουμε όλα".
Μια όμορφη μέρα και ενώ αλώνιζα στον φυλλομετρητή που χρησιμοποιούσα τότε(yahoo θαρρώ θα ήτανε), σκέφτηκα να κάνω register στο official forum των Guardian. Εν συντομία θα πω ότι εκεί μέσα βρήκα ανθρώπους που μπορούσαν να καταλάβουν την τρέλα μου για τους Guardian, γιατί την ίδια κουβαλούσανε κι αυτοί. Εκεί μέσα γνώρισα ανθρώπους που έπειτα τους γνώρισα και από κοντά και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Μερικοί από αυτούς είναι ακόμη οι καλύτεροι μου φίλοι. Στο τέλος ξεχάσαμε τι ήταν αυτό που μας έφερε κοντά στην αρχή.
Όταν τελικά μάθαμε πως θα ρθουνε οι Guardian, θυμάμαι πως δε μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν σπίτι μου στα Γιάννενα με μια φίλη που κάναμε παρέα τότε και με παίρνει τηλέφωνο ένα παλλικάρι και μου λέει στεγνά. "Μαλάκα, έρχονται οι Guardian". Η κοπέλα σίγουρα τρόμαξε που με είδε να βγάζω άναρθρες κραυγές και να χτυπιέμαι στους τοίχους. Έρχονται οι Guardian. Έρχονται οι Guardian. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ GUARDIAN.
Όταν όμως ο καιρός ήρθε και ήταν να πάμε, ο ένας φίλος είχε διαβάσματα(τρίτη λυκείου, οκ τον δικαιολογώ) και ο άλλος απλά πέρναγε τη φάση της τρεντοποίησης και αν και άκουγε ακόμη Guardian, δε ψήθηκε να ρθει. Ευτυχώς ο αδερφός μου και οι φίλοι του ψήθηκαν με τα χίλια, και φυσικά οργάνωσαμε ένα γιγαντιαίο meeting με τα παιδιά από το official forum για να πάμε όλοι μαζί στο live. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να συναντιόμαστε κάπου στον Πειραιά και να βαδίζουμε 20 άτομα πεζοπορία προς το Silo όπου γινότανε η συναυλία.
Εντάξει, συναυλιακός χώρος μαύρο χάλι. 3 χιλιάδες χώραγε, 5 βάλανε μέσα. Πήγαμε 500 ώρες πριν και χωθήκαμε στις πρώτες σειρές. Όπως μαζεύτηκε ο κόσμος άρχισε ένα ανελέητο σπρωξίδι πριν αρχίσει το live και τα χα φτύσει πριν ακόμη βγούνε. Που να ξέρα τι θα παιζε μετά. Με το σπρωξίδι και τον πανικό, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα βρέθηκα δίπλα δίπλα με τον Panoramix δεύτερη σειρά. "Ω φίλε, καλή φάση θα μαστε μαζί στο live". "Κάτσε να αρχίσει και θα δεις που θα βρεθείς", μου λέει. Και δεν είχε άδικο.
Τα φώτα σβήσανε, και τα μεγάφωνα παίζανε το War of Wrath. Ο κόσμος συνόδευε από πάνω. Και μετά οι Guardian βγήκανε στη σκηνή. Και ξεκίνησε το Into the Storm. Και άρχισα να πετάω. Όλες οι πρώτες σειρές γίνανε ένα ανελέητο moshpit και τα πόδια μου δε πατούσαν στο έδαφος. Με σπρώχνανε ταυτόχρονα προς τόσες πολλές κατευθύνσεις που με κάποιο τρόπο έμενα στη θέση μου. 5 τραγούδια άντεξα, μετά βγήκα λίγο στο πλάι. Δεν έβλεπα πολύ καλά αλλά ο ήχος ήταν αρκετά καλός. Καβαλούσα λίγο τους μπροστινούς και τραγούδαγα τόσο που σε κάποια φάση δε μπορούσα να αναπνεύσω καλά. Προς το τέλος του live βγήκα προς τα πίσω. Βγήκανε οι Guardian για τα Encore και παίξανε Last Candle(!) και Mirror Mirror φυσικά.
Μετά το live βγήκα έξω και την άραξα σε μια τζαμαρία. Μου μιλούσε κόσμος, μου λέγανε να τρέξουμε για να προλάβουμε το τελευταίο μετρό για Αθήνα. Δεν ένιωθα μια. Τι μου λέτε ρε. Είδα τους Guardian live. Είδα τους Guardian live.
Περάσανε τα χρόνια και τους άφησα στην άκρη τους Guardian. Πάντα αγαπημένοι αλλά έρχεται ο καιρός που δε μπορείς να ξέρεις την κάθε νότα και την κάθε αναπνοή. Έρχεται ο καιρός που θες να ζήσεις νέες συγκινήσεις. Και ναι, κάθε φορά που έβαζα και άκουγα ξύπναγαν μέσα μου στίγματα του παρελθόντος, αλλά δε το έκανα πολύ συχνά. Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε. Δε μπορούν ίσως να μας συγκινήσουν τα ίδια πράγματα με άλλοτε. Η μήπως όχι;
Όταν έμαθα ότι έρχονται και πάλι οι Guardian, ήμουν πολύ πιο συγκρατημένος. Oκ παιδία, ψήστε το να πάμε. Με διαφορετικό line-up από την προηγούμενη φορά(και οι Guardian και εμείς) σκάσαμε στο Fuzz που σαφώς ήταν καλύτερο από το silo. Με τους περισσότερους από το official δεν κάναμε πλέον παρέα, οι internet-ικές παρέες είχανε σπάσει, και από αυτούς που μείνανε ο ένας ήταν εξορία στην Κρήτη, ο άλλος στρατιώτης, ενώ από τα παιδιά στην Πάτρα ήρθαν εκείνοι που δεν είχαν έρθει στο πρώτο live. Οι άλλοι προτίμησαν να μη φάνε πάλι την ταλαιπωρία της ορθοστασίας και του στριμώγματος.
Στο Fuzz βέβαια τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Πιο πολύ δέρναμε παρά μας δέρνανε, βλέπαμε καθαρότατα, και ήμαστε και από τους μεγαλύτερους εκεί. Μόλις είχε βγει και το το A Twist in the Myth και έβλεπα κάτι παιδάκια να τρέμουν από ενθουσιασμό πριν μπούμε μέσα. Ποιον μου θυμίζουν σκέφτηκα. Από την άλλη, ο Άρης του τέταρτου έτους δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος. Οκ θα δούμε τους Guardian, θα ακούσουμε τα κομμάτια που κάποτε γουστάραμε, θα ναι καλή φάση, θα μπούμε μετά στο αμάξι και θα γυρίσουμε Πάτρα. Και όλα αυτά τα ξέχασα μόλις μπήκε και πάλι το Into the Storm. Μέσα μου ξύπνησε εκείνο το παιδί που έτρεμε από ενθουσιασμό στα τραγούδια των Guardian. Ξελαρυγγιάστηκα και έσπασα το σβέρκο μου από το headbaning. Το ίδιο και τα παλλικάρια που πήγαμε μαζί. Θυμάμαι πως όταν παίξανε το "And then there was silence", τα παιδία στην παρέα μου δε το πολυξέρανε και εγώ είχα πορωθεί τόσο που προσπαθούσα να τραγουδήσω όλες τις φωνές, και τις πίσω και τις μπροστά και τις δίπλα. Η συναυλία τα έσπασε. Για του λόγου το αληθές πά
ρτε και μια pic. Εγώ είμαι ο σκατιάρης στα αριστερά. Η μπλούζα που φοράει ο Σπύρος είναι δικιά μου btw.
Sum up. Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν. Μπορεί να μην ακούω τα albums των Blind Guardian όσο παλιά. Μπορεί να μη φοράω πολύ συχνά κάποια από τις 7-8 μπλούζες που αγόρασα στη μεγάλη διάρκεια της πόρωσής μου. Μπορεί να μην είναι καν πλέον η αγαπημένη μου μπάντα. Αλλά έχω να πω το εξής. Πριν από τους Guardian δεν άκουγα μουσική. Και πλέον η μουσική είναι η ζωή μου. Enough said.
"Out of the dark, back to the light
then I'll break down the walls around my heart"
Θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίζω τον αδερφό μου. "Ρε Αλέξη, τι είναι αυτά που ακούς, κάτι βλάκες που ουρλίαζουν" κτλ, για δύο τρία τραγούδια που είχε κατεβάσει και άκουγε στο pc. "Ρε είναι μια μπάντα που έχει γράψει μουσική με θεματολογία απο Tolkien, και είναι καλοί ρε". "Άσε ρε να πούμε με τις βλακείες". Προκατάληψη. ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ.
15 Δεκεμβρίου(άντε να ταν 17-18 για να πέφτει Σάββατο) και έκανα πάρτυ για τα γενέθλιά μου στο σπίτι. Σκάει ο αδερφός μου και μου δίνει ένα CD δώρο(Ά ρε Αλέξη αν άκουγες τόσο καλή μουσική όσα τα δώρα που έκανες τι καλά θα τανε). Ένα πράσινο εξώφυλλο με έναν τύπο που καθότανε σε ένα θρόνο και μια τύπισα σε απόχρωση του γαλάζιου να χορεύει δίπλα. Nightfall in Middle Earth.
Πρέπει να ήταν η ώρα που ήρθαν οι πίτσες γιατί όλοι ήταν στον κάτω όροφο και είχα μείνει εγώ με ένα φίλο στο δωμάτιο(Α ρε Γιάννη..). "Τι είναι αυτό ρε", μου λέει. "Μαλακίες μεταλιές του Αλέξη μωρέ". "Βάλτο ρε να το ακούσουμε". "Οκ ποιο να βάλω". "Ξέρω γω, βάλε το 6".
Το 6. Ξεκινάει, παίζει λίγο. Όπα λέω εγώ. Όπα λέει αυτός. Τι παίζει. Γιατί μας αρέσει τόσο. Γιατί είναι τόσο γαμάτο ρε. Γιατί ρε, αφού είναι μέταλ. Δε θα έπρεπε. Εν τέλει το ακούσαμε πάνω κάτω σχεδόν όλο το cd εκείνο το βράδυ.
Το τι έγινε τις επόμενες μέρες δε χρειάζεται να σας το πω. Θα σας πω μόνο ότι μου πήρε περίπου ένα μήνα να περάσω το Noldor. Και όχι γιατί το άκουγα και το βαριόμουν, αλλά γιατί το ξανάβαζα από την αρχή. Τόσο πολύ μου άρεσαν τα κομμάτια. Και όχι όπως μας αρέσει ένα κομμάτι που ακούμε στο ράδιο και λες "όπα ωραίο κομμάτι". Ούτε ακόμη όπως ακούς ένα κομμάτι και λες "Τι κομματάρα είναι αυτή". Αλλά όπως σου αρέσει ένα κομμάτι όταν το ακούς και νιώθεις κάτι να τρέμει μέσα σου, νιώθεις να γεμίζεις από μια λαχτάρα στο στήθος, νιώθεις ότι τη στιγμή εκείνη βρίσκεσαι κάπου αλλού όπου δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από το κομμάτι αυτό. Τόσο πολύ μου άρεσε. Πάνω από δέκα χρόνια και πολλά, πολλά συγκροτήματα και albums μετά, το Nightfall in Middle Earth είναι ακόμη το αγαπημένο μου metal album.
Η συνέχεια ήταν επική. Αφού γεμίσαμε με το διπλανό μου(το παλλικάρι που ήταν μαζί μου όταν το πρωτοακούσαμε) το θρανίο με στίχους, τους γράφαμε και σε χαρτιά. Ακούγαμε Guardian στα διαλείμματα και τραγουδάγαμε, μερικές φορές και εν ώρα μαθήματος. Ακολούθησαν κι άλλα albums. το καθένα από τα οποία προσέφερε τρομερές συγκινήσεις, και βάλαμε και άλλους στο παιχνίδι. Θυμάμαι κάτι Παρασκευές απογεύματα πήγαινα σε ένα φίλο μου στην άλλη άκρη της πόλης και το μόνο που κάναμε είναι να ακούμε Guardian μέχρι να φύγω. Γυρνούσα σπίτι μου και άκουγα Guardian. "Ρε Νίκο δε θα ρθουν στην Ελλάδα ρε; Θα πάμε μαζί ρε και με το Γιάννη και θα τα σπάσουμε όλα".
Μια όμορφη μέρα και ενώ αλώνιζα στον φυλλομετρητή που χρησιμοποιούσα τότε(yahoo θαρρώ θα ήτανε), σκέφτηκα να κάνω register στο official forum των Guardian. Εν συντομία θα πω ότι εκεί μέσα βρήκα ανθρώπους που μπορούσαν να καταλάβουν την τρέλα μου για τους Guardian, γιατί την ίδια κουβαλούσανε κι αυτοί. Εκεί μέσα γνώρισα ανθρώπους που έπειτα τους γνώρισα και από κοντά και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Μερικοί από αυτούς είναι ακόμη οι καλύτεροι μου φίλοι. Στο τέλος ξεχάσαμε τι ήταν αυτό που μας έφερε κοντά στην αρχή.
Όταν τελικά μάθαμε πως θα ρθουνε οι Guardian, θυμάμαι πως δε μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν σπίτι μου στα Γιάννενα με μια φίλη που κάναμε παρέα τότε και με παίρνει τηλέφωνο ένα παλλικάρι και μου λέει στεγνά. "Μαλάκα, έρχονται οι Guardian". Η κοπέλα σίγουρα τρόμαξε που με είδε να βγάζω άναρθρες κραυγές και να χτυπιέμαι στους τοίχους. Έρχονται οι Guardian. Έρχονται οι Guardian. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ GUARDIAN.
Όταν όμως ο καιρός ήρθε και ήταν να πάμε, ο ένας φίλος είχε διαβάσματα(τρίτη λυκείου, οκ τον δικαιολογώ) και ο άλλος απλά πέρναγε τη φάση της τρεντοποίησης και αν και άκουγε ακόμη Guardian, δε ψήθηκε να ρθει. Ευτυχώς ο αδερφός μου και οι φίλοι του ψήθηκαν με τα χίλια, και φυσικά οργάνωσαμε ένα γιγαντιαίο meeting με τα παιδιά από το official forum για να πάμε όλοι μαζί στο live. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να συναντιόμαστε κάπου στον Πειραιά και να βαδίζουμε 20 άτομα πεζοπορία προς το Silo όπου γινότανε η συναυλία.
Εντάξει, συναυλιακός χώρος μαύρο χάλι. 3 χιλιάδες χώραγε, 5 βάλανε μέσα. Πήγαμε 500 ώρες πριν και χωθήκαμε στις πρώτες σειρές. Όπως μαζεύτηκε ο κόσμος άρχισε ένα ανελέητο σπρωξίδι πριν αρχίσει το live και τα χα φτύσει πριν ακόμη βγούνε. Που να ξέρα τι θα παιζε μετά. Με το σπρωξίδι και τον πανικό, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα βρέθηκα δίπλα δίπλα με τον Panoramix δεύτερη σειρά. "Ω φίλε, καλή φάση θα μαστε μαζί στο live". "Κάτσε να αρχίσει και θα δεις που θα βρεθείς", μου λέει. Και δεν είχε άδικο.
Τα φώτα σβήσανε, και τα μεγάφωνα παίζανε το War of Wrath. Ο κόσμος συνόδευε από πάνω. Και μετά οι Guardian βγήκανε στη σκηνή. Και ξεκίνησε το Into the Storm. Και άρχισα να πετάω. Όλες οι πρώτες σειρές γίνανε ένα ανελέητο moshpit και τα πόδια μου δε πατούσαν στο έδαφος. Με σπρώχνανε ταυτόχρονα προς τόσες πολλές κατευθύνσεις που με κάποιο τρόπο έμενα στη θέση μου. 5 τραγούδια άντεξα, μετά βγήκα λίγο στο πλάι. Δεν έβλεπα πολύ καλά αλλά ο ήχος ήταν αρκετά καλός. Καβαλούσα λίγο τους μπροστινούς και τραγούδαγα τόσο που σε κάποια φάση δε μπορούσα να αναπνεύσω καλά. Προς το τέλος του live βγήκα προς τα πίσω. Βγήκανε οι Guardian για τα Encore και παίξανε Last Candle(!) και Mirror Mirror φυσικά.
Μετά το live βγήκα έξω και την άραξα σε μια τζαμαρία. Μου μιλούσε κόσμος, μου λέγανε να τρέξουμε για να προλάβουμε το τελευταίο μετρό για Αθήνα. Δεν ένιωθα μια. Τι μου λέτε ρε. Είδα τους Guardian live. Είδα τους Guardian live.
Περάσανε τα χρόνια και τους άφησα στην άκρη τους Guardian. Πάντα αγαπημένοι αλλά έρχεται ο καιρός που δε μπορείς να ξέρεις την κάθε νότα και την κάθε αναπνοή. Έρχεται ο καιρός που θες να ζήσεις νέες συγκινήσεις. Και ναι, κάθε φορά που έβαζα και άκουγα ξύπναγαν μέσα μου στίγματα του παρελθόντος, αλλά δε το έκανα πολύ συχνά. Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε. Δε μπορούν ίσως να μας συγκινήσουν τα ίδια πράγματα με άλλοτε. Η μήπως όχι;
Όταν έμαθα ότι έρχονται και πάλι οι Guardian, ήμουν πολύ πιο συγκρατημένος. Oκ παιδία, ψήστε το να πάμε. Με διαφορετικό line-up από την προηγούμενη φορά(και οι Guardian και εμείς) σκάσαμε στο Fuzz που σαφώς ήταν καλύτερο από το silo. Με τους περισσότερους από το official δεν κάναμε πλέον παρέα, οι internet-ικές παρέες είχανε σπάσει, και από αυτούς που μείνανε ο ένας ήταν εξορία στην Κρήτη, ο άλλος στρατιώτης, ενώ από τα παιδιά στην Πάτρα ήρθαν εκείνοι που δεν είχαν έρθει στο πρώτο live. Οι άλλοι προτίμησαν να μη φάνε πάλι την ταλαιπωρία της ορθοστασίας και του στριμώγματος.
Στο Fuzz βέβαια τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Πιο πολύ δέρναμε παρά μας δέρνανε, βλέπαμε καθαρότατα, και ήμαστε και από τους μεγαλύτερους εκεί. Μόλις είχε βγει και το το A Twist in the Myth και έβλεπα κάτι παιδάκια να τρέμουν από ενθουσιασμό πριν μπούμε μέσα. Ποιον μου θυμίζουν σκέφτηκα. Από την άλλη, ο Άρης του τέταρτου έτους δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος. Οκ θα δούμε τους Guardian, θα ακούσουμε τα κομμάτια που κάποτε γουστάραμε, θα ναι καλή φάση, θα μπούμε μετά στο αμάξι και θα γυρίσουμε Πάτρα. Και όλα αυτά τα ξέχασα μόλις μπήκε και πάλι το Into the Storm. Μέσα μου ξύπνησε εκείνο το παιδί που έτρεμε από ενθουσιασμό στα τραγούδια των Guardian. Ξελαρυγγιάστηκα και έσπασα το σβέρκο μου από το headbaning. Το ίδιο και τα παλλικάρια που πήγαμε μαζί. Θυμάμαι πως όταν παίξανε το "And then there was silence", τα παιδία στην παρέα μου δε το πολυξέρανε και εγώ είχα πορωθεί τόσο που προσπαθούσα να τραγουδήσω όλες τις φωνές, και τις πίσω και τις μπροστά και τις δίπλα. Η συναυλία τα έσπασε. Για του λόγου το αληθές πά
ρτε και μια pic. Εγώ είμαι ο σκατιάρης στα αριστερά. Η μπλούζα που φοράει ο Σπύρος είναι δικιά μου btw.Sum up. Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν. Μπορεί να μην ακούω τα albums των Blind Guardian όσο παλιά. Μπορεί να μη φοράω πολύ συχνά κάποια από τις 7-8 μπλούζες που αγόρασα στη μεγάλη διάρκεια της πόρωσής μου. Μπορεί να μην είναι καν πλέον η αγαπημένη μου μπάντα. Αλλά έχω να πω το εξής. Πριν από τους Guardian δεν άκουγα μουσική. Και πλέον η μουσική είναι η ζωή μου. Enough said.
"Out of the dark, back to the light
then I'll break down the walls around my heart"
Μουσικές Ανακαλύψεις #2
Τρίτη λυκείου φάση, και ο αδερφός μου είχε φύγει για σπουδές στην Πάτρα. Εγώ κλασσικά στα μαθήματα, διαβάσματα κτλ. Κάποια στιγμή ανέβηκε Γιάννενα και μάλλον ήταν Δεκέμβρης κοντά στα γενέθλιά μου. Μου λέει "Σου πήρα 2 CDάκια δώρο". Το ένα ήταν το Heaven and Hell των Sabbath με τον Rony James Dio στα φωνητικά, το οποίο ήθελα να ακούσω γιατί ήταν νούμερο ένα σε μια λίστα-αφιέρωμα του metal invader για τα καλύτερα metal albums όλων των εποχών. Ναι, ήμουν και εγώ ένα παιδάκι που πίστευα την κάθε φυλλάδα, αλλά φυσικά δε μετανιώνω που το άκουσα γιατί ήταν όντως ένα πολύ καλό album. Το άλλο CD που μου πήρε ήταν τρίτο στη σχετική λίστα νομίζω, αλλά το άφησα στην άκρη για λίγο καιρό. "Άκου το", μου λέει ο αδερφός μου. "Βρήκα ένα παιδί εδώ κάτω που ακούει metal και λέει ότι είναι τρομερή μπάντα και ότι έχει όλα τα CD τους κτλ".
Operation Mindcrime. Βγάζω το CD από τη θήκη το βάζω μέσα, το ακούω. Χμ, ψιλοχαλαρό είναι, δεν είναι και τόσο metal. Καλό ήτανε βέβαια. Μετά από μερικές μέρες λέω να δω και αυτό το booklet τι λέει μέσα, να δούμε κάνα στίχο κλπ. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οι στίχοι ήταν μόνο δυο σελίδες, γιατί ήταν γραμμένοι στη σειρά και όχι ο ένας κάτω από τον άλλον όπως συνηθίζεται. Άκουγα λοιπόν το CD και παράλληλα διάβαζα τους στίχους.
"For a price I'd do about anything, except pull the trigger...". Όπα λέω, κάτι γίνεται εδώ. Concept είναι αυτό το CD. Για να διαβάσω να πάρω πρέφα τι γίνεται. "I'm the new messiah, death angel with a gun", "Fighting Fire with empty words, while the banks get fat and the poor stay poor", "My mission changed the world", "Flashing lights as people race to find shelter from the pour", "Don't ever trust the needle", "It's never worth the pain that you feel", "Afraid to know what lies behind the stare".
Όταν τελειώσα το album, δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι παίχτηκε αλλά ένιωθα ένα δέος. Και ήθελα να το βάλω στα καπάκια να το ξανακούσω για να δω τι παίζει. Και αυτό έκανα. Και ξανά και ξανά. Και όσες φορές και αν το άκουσα δεν υπάρχει φορά που δε μου σηκώνεται η τρίχα όταν ο Geoff Tate τραγουδάει τους πρώτους στίχους του Suite Sister Mary, ή όταν κάθε φορά βιώνω το μεγαλείο του στίχου στο Eyes of a Stranger.
Το Operation Mindcrime είναι ο σπουδαιότερος concept metal δίσκος και ο σπουδαιότερος progressive metal δίσκος. Μια σκληρή κριτική πάνω στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που αιωρείται όμως πίσω από τη δραματική ιστορία του πρωταγωνιστή, συνδυάζοντας το αγνότερο metal συναίσθημα των 80s με την αισθητική πολύ σπουδαίων καλλιτεχνών του παρελθόντος. O Geoff Tate είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ, τόσο στο ίδιο το album, αλλά και στο live dvd Operation Livecrime που για μένα είναι το καλύτερο live dvd που έχω δεί στη ζωή μου. Μιλάμε για ένα αριστούργημα χωρίς καμία υπερβολή.
Θυμάμαι βιολογία διάβαζα με τη μάνα μου(δε πήγαινα και φροντιστήρια βλέπετε) και στο διάλειμμα έστειλα ένα μήνυμα στον αδερφό μου, ακόμη το θυμάμαι.
"Αλέξη, το Operation Mindcrime είναι δισκάρα".
Operation Mindcrime. Βγάζω το CD από τη θήκη το βάζω μέσα, το ακούω. Χμ, ψιλοχαλαρό είναι, δεν είναι και τόσο metal. Καλό ήτανε βέβαια. Μετά από μερικές μέρες λέω να δω και αυτό το booklet τι λέει μέσα, να δούμε κάνα στίχο κλπ. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οι στίχοι ήταν μόνο δυο σελίδες, γιατί ήταν γραμμένοι στη σειρά και όχι ο ένας κάτω από τον άλλον όπως συνηθίζεται. Άκουγα λοιπόν το CD και παράλληλα διάβαζα τους στίχους.
"For a price I'd do about anything, except pull the trigger...". Όπα λέω, κάτι γίνεται εδώ. Concept είναι αυτό το CD. Για να διαβάσω να πάρω πρέφα τι γίνεται. "I'm the new messiah, death angel with a gun", "Fighting Fire with empty words, while the banks get fat and the poor stay poor", "My mission changed the world", "Flashing lights as people race to find shelter from the pour", "Don't ever trust the needle", "It's never worth the pain that you feel", "Afraid to know what lies behind the stare".
Όταν τελειώσα το album, δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι παίχτηκε αλλά ένιωθα ένα δέος. Και ήθελα να το βάλω στα καπάκια να το ξανακούσω για να δω τι παίζει. Και αυτό έκανα. Και ξανά και ξανά. Και όσες φορές και αν το άκουσα δεν υπάρχει φορά που δε μου σηκώνεται η τρίχα όταν ο Geoff Tate τραγουδάει τους πρώτους στίχους του Suite Sister Mary, ή όταν κάθε φορά βιώνω το μεγαλείο του στίχου στο Eyes of a Stranger.
Το Operation Mindcrime είναι ο σπουδαιότερος concept metal δίσκος και ο σπουδαιότερος progressive metal δίσκος. Μια σκληρή κριτική πάνω στην κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που αιωρείται όμως πίσω από τη δραματική ιστορία του πρωταγωνιστή, συνδυάζοντας το αγνότερο metal συναίσθημα των 80s με την αισθητική πολύ σπουδαίων καλλιτεχνών του παρελθόντος. O Geoff Tate είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ, τόσο στο ίδιο το album, αλλά και στο live dvd Operation Livecrime που για μένα είναι το καλύτερο live dvd που έχω δεί στη ζωή μου. Μιλάμε για ένα αριστούργημα χωρίς καμία υπερβολή.
Θυμάμαι βιολογία διάβαζα με τη μάνα μου(δε πήγαινα και φροντιστήρια βλέπετε) και στο διάλειμμα έστειλα ένα μήνυμα στον αδερφό μου, ακόμη το θυμάμαι.
"Αλέξη, το Operation Mindcrime είναι δισκάρα".
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009
Μουσικές Ανακαλύψεις #1
Θα πάω τώρα αρκετά χρόνια πίσω, καμιά δεκαριά περίπου. Είχα μπει δειλά δειλά στο θαυμαστό κόσμο του metal με τους Blind Guardian και ήθελα να ακούσω κι άλλα πράγματα. Κάποιοι γνωστοί μου είχανε πει ότι οι Blind Guardian παίζουν ένα είδος που λέγεται "power metal". Αν αυτό συνέβαινε τώρα, θα άνοιγα τη wikipedia και θα έβρισκα τι είναι αυτό το power metal, ποιες είναι οι σημαντικότερες μπάντες, ποιοι είναι οι πρωτοπόροι του είδους. Μετά θα έμπαινα στο youtube και θα έβρισκα κάποια κομμάτια τους και θα άκουγα. Και μετά θα κατέβαζα τη δισκογραφία τους για να ακούσω σιγά σιγά όσα albums μου επιτρέψει ο χρόνος και η όρεξή μου. Τότε όμως δεν ξέραμε wikipedia ή youtube ούτε είχαμε συνδέσεις για download. Μια 56άρα που με το ζόρι έπιανε 40 είχαμε και ξέραμε να μπούμε στο bnet να παίξουμε κανά starcraft. 10 χρόνια πίσω λοιπόν.
- Ρε συ Νίκο, ποιος είναι αυτός ο Kai Hansen που τραγουδάει στο Lost In the Twilight Hall;
- Δεν ξέρω ρε συ, αλλά δεν είναι φωνή ανθρώπου αυτή. Είδες πόσο κρατάει τη νότα στο "but I can not find;". 8 δευτερόλεπτα ρε φίλε.
- Ναι ρε φίλε, άσε. Γαμάτος είναι.
Μετά πήγα σπίτι, και άνοιξα το Napster(oh yeah) και γράφω Kai Hansen. "Hammerfall - I Want Out(featuring Kai Hansen).mp3". Οκ λέω ας το κατεβάσουμε. Μισή ώρα μετά το άκουσα. "Γαμάτο είναι" λέω. "Θα πάω αύριο στο δισκάδικο να πάρω κανά CDάκι".
Σκάμε την άλλη μέρα στο δισκάδικο με έναν (τότε) κολλητό και συνονόματο, ο οποίος πήγε για να αγοράσει Metallica να δει τι λένε και αυτοί. Πάω στο "H" και ψάχνω για Hammerfall. "Legacy of Kings" και "Glory to the Brave", γαμάτα εξωφυλλάκια, αλλά το "I Want Out" δεν υπήρχε στην tracklist κανενός από τα δύο albums. Κοιτάω λίγο παρά πίσω, μια άλλη μπάντα με γαμάτα εξώφυλλα. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ένα που έδειχνε δύο χέρια, το ένα πράσινο, πάνω από μια θάλλασα, να κρατάνε ένα κλειδί. Γυρνάω από πίσω, βλέπω tracklist. Όπα λέω. I Want Out; "Ρε συ Άρη", λέω στον φίλο μου. "Τι σου λέει αυτό εδώ;". "Ά, ρε συ. Ακουστά τους έχω αυτούς, power metal παίζουν, από αυτά που γουστάρεις εσύ". "Ok" λέω, "το τσιμπάω".
To CD που αγόρασα χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται, ήταν το Keeper of the Seven Keys II.
- Ρε συ Νίκο, ποιος είναι αυτός ο Kai Hansen που τραγουδάει στο Lost In the Twilight Hall;
- Δεν ξέρω ρε συ, αλλά δεν είναι φωνή ανθρώπου αυτή. Είδες πόσο κρατάει τη νότα στο "but I can not find;". 8 δευτερόλεπτα ρε φίλε.
- Ναι ρε φίλε, άσε. Γαμάτος είναι.
Μετά πήγα σπίτι, και άνοιξα το Napster(oh yeah) και γράφω Kai Hansen. "Hammerfall - I Want Out(featuring Kai Hansen).mp3". Οκ λέω ας το κατεβάσουμε. Μισή ώρα μετά το άκουσα. "Γαμάτο είναι" λέω. "Θα πάω αύριο στο δισκάδικο να πάρω κανά CDάκι".
Σκάμε την άλλη μέρα στο δισκάδικο με έναν (τότε) κολλητό και συνονόματο, ο οποίος πήγε για να αγοράσει Metallica να δει τι λένε και αυτοί. Πάω στο "H" και ψάχνω για Hammerfall. "Legacy of Kings" και "Glory to the Brave", γαμάτα εξωφυλλάκια, αλλά το "I Want Out" δεν υπήρχε στην tracklist κανενός από τα δύο albums. Κοιτάω λίγο παρά πίσω, μια άλλη μπάντα με γαμάτα εξώφυλλα. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ένα που έδειχνε δύο χέρια, το ένα πράσινο, πάνω από μια θάλλασα, να κρατάνε ένα κλειδί. Γυρνάω από πίσω, βλέπω tracklist. Όπα λέω. I Want Out; "Ρε συ Άρη", λέω στον φίλο μου. "Τι σου λέει αυτό εδώ;". "Ά, ρε συ. Ακουστά τους έχω αυτούς, power metal παίζουν, από αυτά που γουστάρεις εσύ". "Ok" λέω, "το τσιμπάω".
To CD που αγόρασα χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται, ήταν το Keeper of the Seven Keys II.
Outside A Small Circle Of Friends
Ναι, είμαι και εγώ ένας blogger.
Απλά είναι πολλά πράγματα που σκέφτομαι κατά καιρούς και δεν έχει κανείς όρεξη να τα συζητήσει μαζί μου. Ή τα συζητάμε βρε αδερφέ, αλλά εγώ θέλω να τα γράψω κάπου.
Και σκέφτηκα, δε φτιάχνω και εγώ ένα blog να τα γράφω και να τα διαβάζω μετά μόνος μου και να είναι ωραία; Ε, και το έκανα.
Μια άλλη προσέγγιση θα ήταν πως δημιούργησα αυτό το blog για να διαβάζουν αυτά που γράφω και κάποιοι άνθρωποι έξω από τον μικρό κύκλο του φιλικού μου περιβάλλοντος, όπως λέει και ο τίτλος(που φυσικά και είναι τίτλος από κομμάτι). Αλλά η πρώτη προσέγγιση είναι πιο κοντά στην αλήθεια.
Παρακαλώ να μη το μάθει ο Panoramix.
Απλά είναι πολλά πράγματα που σκέφτομαι κατά καιρούς και δεν έχει κανείς όρεξη να τα συζητήσει μαζί μου. Ή τα συζητάμε βρε αδερφέ, αλλά εγώ θέλω να τα γράψω κάπου.
Και σκέφτηκα, δε φτιάχνω και εγώ ένα blog να τα γράφω και να τα διαβάζω μετά μόνος μου και να είναι ωραία; Ε, και το έκανα.
Μια άλλη προσέγγιση θα ήταν πως δημιούργησα αυτό το blog για να διαβάζουν αυτά που γράφω και κάποιοι άνθρωποι έξω από τον μικρό κύκλο του φιλικού μου περιβάλλοντος, όπως λέει και ο τίτλος(που φυσικά και είναι τίτλος από κομμάτι). Αλλά η πρώτη προσέγγιση είναι πιο κοντά στην αλήθεια.
Παρακαλώ να μη το μάθει ο Panoramix.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
